𝓥𝓻𝓲𝓳𝓮 𝓣𝓻𝓪𝓹✔

Hoofdstuk 8

"Is dit leuk?" Isis liet haar outfit aan Amber zien. "Ja! Je ziet er geweldig uit Ies. Waarom twijfel je?" vroeg Amber. Ze stonden in Amber haar slaapkamer. "Ik weet het eigenlijk ook niet." gaf Isis eerlijk toe.

"Heeft Carel soms iets met je gedaan." Amber begon te grijnzen. "Voor de zoveelste keer: ik vind Carel niet leuk!" zei Isis gefrustreerd. "Ja ja, waarom twijfel je dan?" "Ik weet het niet." zuchtte Isis. "Gewoon doen." zei Amber.

Uiteindelijk had Isis voor haar outfit gekozen. De twee meiden liepen naar beneden. Frenkie, Matthijs en Carel zouden hen oppikken. Net toen ze hun jassen aan trokken, hoorden ze luid getoeter. Isis schrok zich dood.

"Jemig, kunnen ze niet rustiger doen? Er bestaan ook nog buren." hoorden ze Amber haar vader mopperend vanuit de woonkamer. Grinnikend trok Amber Isis mee naar buiten.

"Zo reageerd mijn vader altijd hoor." zei ze. Isis en Amber hadden gisteren bij Amber haar ouders gelogeerd. Toen Isis keek hoe blij Ambers ouders waren hun dochter te zien, bedacht ze dat ze ook weer eens haar ouders op moest gaan zoeken. Het was alweer een poosje geleden dat ze naar Amstelveen was gegaan.

"Isis! Kom je?" vroeg Amber. "Ehm, ja." Isis had niet door dat ze zo erg in gedachten verzonken was. Amber ging achterin zitten bij Frenkie en Matthijs. Al snel zag ze waarom. Carel zat vooraan bij het stuur. Amber knipoogde en Isis zuchtte.

"Hey Isis." zei Carel verrast toen ze naast hem voorin kwam zitten. "Hey" ze voelde dat haar wangen warmer werden. Nee. Ze moest zich er tegen verzetten. Carel voelde niks voor haar en had sowieso al een vriendin. Daar kon ze vanuit gaan.

"Zullen we dan maar gaan?" vroeg Carel. "Ja!" zeiden de drie achterin in koor. Isis en Carel lachten. Carel starte de motor en de radio sprong aan. Hij reed de straat uit en ze gingen op weg naar de bioscoop.

De stad raastte voorbij en Isis neuriëde zacht mee met de radio. Ze had het gevoel dat Carel zijn ogen in haar rug brandde. Toen ze keek, zag ze dat hij zich snel weer op de weg richtte.

Waarom hing er zo'n spanning tussen hen? Vroeger was dat nooit zo geweest. Tenminste, niet wat Isis zich kon herinneren. Dus nu mocht dat ook niet zo zijn.

Oh, my, my, you just took me by surprise

And I can't believe my eyes

Oh, I must be seeing blind

Oh, no I, you're too good to be all mine

Now I'm looking in your eyes

Oh, I must be seeing blind

Klonk het door de radio. Zacht begon Isis mee te zingen. Ze ging er helemaal in op. "Zing je?" vroeg Carel ineens. Opnieuw schrok ze. Isis werd rood. "N-n-nee. Misschien." waarom deed ze nou zo?

Carel begon ook te zingen waardoor het minder ongemakkelijk werd. Beiden konden ze het niet en Isis lag de hele tijd in een deuk. "Lach je me nou uit?" pruillipte Carel. "Nee joh, ik lach je toe." zei Isis sarcastisch.

Carel porde haar en lachend ze sloeg zijn hand weg. "We moeten ons maar op geven voor The Voice of Holland." zei Isis. "Als je wil dat de rest van het land een gehoorbeschadeging krijgt, dan ja." zei Carel. "Nou ja zeg." Isis proestte het uit.

"En bedankt." zei ze erna. "Het was maar een grapje Ies." stelde Carel haar gerust. "Weet ik." kaatste ze terug. Het liedje was opgehouden en er waren mensen aan de praat op de radio. Even keken ze elkaar aan. Nu pas zag Isis wat voor mooie bruine ogen Carel had.

Achterin was het ook stil geworden. "Jullie passen inderdaad goed bij elkaar." hoorde ze Frenkie zeggen. "Frenkie!" zei Amber en daarop hoorde Isis een liche 'pets'. "Au, was dat nodig?" hoorde ze Frenkie zeuren. "Ja, dat was zeker nodig." Isis zuchtte en liet de discussie aan haar voorbij gaan.

Ze zag dat Carel zich weer op het verkeer gericht had. Maar Isis zag een duidelijke frustratie bij hem. Het moment was verpest door Frenkie. Isis moest er niet zoveel van in gaan zien. Hij was voetballer. Waarom dacht ze hier überhaupt over na?

Nadat ze twintig minuten gereden hadden, parkeerden ze bij de bioscoop waar ze gereserveerd hadden. Carel had geen een woord meer tegen haar gezegd. Isis snapte er niets meer van. Ze probeerde er niet meer op te letten en ze liepen naar de groep die stond te wachten voor de bios.

Isis zag dat er veel bekende gezichten waren van de training. Maar ook wat onbekende gezichten. Er waren een paar meiden bij.

"Hi, ik ben Lisanne!" een meisje dook ineens naast hen op. "Lies!" Amber gaf het meisje een knuffel. "Ik ben Isis" stelde Isis zich voor. "Leuk je te ontmoeten, ik heb al een aantal dingen over je gehoord." grijnsde Lisanne.

"Ik ben Krista, beste vriendin van Kasper." stelde een ander meisje zich voor. Opnieuw zei Isis haar naam. Toen kwamen er een jongen en een meisje aangelopen die Isis nog niet kende. "Hey, ik ben Anna en dat is Justin." zei het meisje naast de getintere jongen.

"Hey, ik ben Isis." glimlachtte ze. Justin en Anna gaven haar een hand. "Leuk je te leren kennen" vond Justin. "Vind ik ook." antwoordde Isis. Met hun groepje liepen ze achter de anderen aan die al dollend het gebouw in liepen.