Epilogue

29K 1.4K 857
                                    

Junior High School Graduation day.

This is the day where everything you've worked hard for the last four years has to come to a dramatic yet memorable end.

This is that certain day where you will start to hesitate while facing the new expedition of your life. You will be stucked infront of the waving doors of Senior High School while looking back to your innocent and vivid days as a Junior High School student.

But, you have no choice but to move forward. You have no other option but to be brave in facing the new challenges of your life.

Today is that day.

Today is the day where my JHS life ends and my SHS life begins.

"Mom, tahan na." I am laughing as I continue to watch Mom to cry for like, forever. Hindi pa rin daw kasi siya makapaniwalang makaka-graduate ako. Hindi ko alam kung matutuwa ba ako o maiinis, eh.

"Dad, patahanin mo na si Mom." Ngumiwi ako. Nahihiya na sa mga tao dahil kanina pa nila kami pinagtitingan.

On cue, Dad delivered. Niyakap niya si Mom at isinubsob sa kanyang dibdib. Noong una ay napangiti ako. That's so sweet of my Dad. Pero noong nagsimula nang magpumiglas si Mom ay doon lang ako napabusangot. Ginawa lang pala iyon ni Dad para lang mag-save face! Walangya, okay lang mawalan nang hininga si Mom, 'wag lang siyang mapahiya?!

Napapailing na lang akong iniwas ang tingin sa kanilang dalawa. At noong mapatingin ako sa direksyon ng kumpulan ng mga tao ay natanaw ko si Luigi. He was with his boyish grin. Walking towards me with his hands shoved on his pockets. He looked like a runway model without even trying.

"Hey." Bigla niya akong inakbayan. I didn't flinch.

"Hey." I immitate his facial reaction. That earned me a playful chuckle from him.

"H'wag kang malungkot kung hindi na tayo magiging mag-kaklase, ha?" Sambit niya. "Lagi naman kitang i-chachat or something."

Teka nga, bakit nga ba parang lagi siyang pupunta sa malayong lugar? Magkakahiwalay lang naman kami ng school. It's not like he will go abroad to study.

Akmang sasagot na sana ako nang biglang lumapit sa amin si Lucas. "Kapal." Inalis niya ang pagkakaakbay sa akin ni Luigi. "Bakit naman siya malulungkot, eh mukha kang anitong inututan sa noo." I prevent myself from laughing. "Trust me, magpaparty pa 'yan kaysa sa malungkot."

Luigi just scowled at him.

Itong dalawang ito ang lagi kong nakakasama sa huling mga araw ng aking Junior High School life. They never let me feel out of place. They always protect me. It's like having myself two twin brothers who will protect and save me at all cost. Silang dalawa talaga ang naging mas ka-close ko sa circle of friends namin. Sina Stephanie at Vanessa kasi ay busy sa pag-aaral. Si Larby naman ay hindi pa rin makausap nang matino.

Kaya tama si Luigi. Malulungkot talaga ako. I am completely fond of them and them being excluded to the people I will always see had never crossed my mind.

Bumuntong hininga na lang ako.

Bakit ba kasi kailangan pang maghiwalay? Hindi ba puwedeng habang buhay na lang kaming ganito?

Who Killed Agatha? (Published Under PSICOM Publishing Inc.)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon