takıntılı [texting]

*9*

"Çocuğa niye vurdun lan eli kırılasıca! Bu kadar yakışıklı çocuğu bir daha nah bulursun sen." deyip el hareketi çekince gözlerimi devirdim. "Neden bahsediyorsun?" dedim sinirlenerek.

"Lan kendisi ayrıldı benden. Bahaneler üretti. Ben onun gibi gurursuz muyum? Benim çıplak fotoğraflarımı uyurken gizli gizli çekti ve herkese yaydı. Nerede bunun adaleti? Sikerim böyle işi. Dava açacağım ona. Benim fotoğraflarımı çekmek ne demekmiş görecek."

"Ah benim saf kızım sen onun yaptığından nasıl bu kadar emin olabiliyorsun?" deyip yumruğunu kafama koyup ileri doğru ittirdi Hüsna. Bu salak olduğumu göstermeye çalışan bir işaretti.

Elini sertçe kafamdan ittim. "Bana hiçbir açıklama yapmadı. Ne bekliyordunuz? Ona inanmamı mı? Günlerce ağladım lan ben onun yüzünden. Kendime zarar verdim. Sırf benden ayrılmak istedi diye değil, beni sevmeyipte seviyormuş gibi davrandığı için."

Sonlara doğru kurduğum cümleyle beraber ağlayışlarım hıçkırıklara dönüşmüştü. Elimi yüzüme kapattım ve ağlamaya devam ettim. Arkadaşlarım hiçbir şekilde bana bir şey demedi. Bana onu hatırlatmaları çok moralimi bozmuştu.

Giray sınıfa girerken ağladığımı görünce şaşkınlıkla bana baktı. Sınıfa girerken arkasından da Berkant girdi. Yüzüne bakmayıp yüzümü masaya koyarak başımı sol tarafa çevirdim. Onun yüzünü bile görmek istemiyordum.

"İkiniz de gidin. Kız iyi değil, görmüyor musunuz? Rahat bırakın artık onu." diyen Hüsna'nın sesini duydum.

"Yaralarını saracak olan kişi benim." diyen Giray'ın söylediği cümleyle beraber kaşlarımı çattım. Gözyaşlarımı sildim. Çok acınası bir durumda olduğumun farkındaydım. İnsanlara inandığım için kendimden soğumuştum. Yaşayan bir ölüden farkım yoktu.

Ben düşüncelerimle boğuşurken düşüncelerimi bölen şey masaya koyulan telefon oldu. Açık bir şekilde gözümü alan fotoğrafı görmemle öfkem yerini şaşkınlığa bıraktı.

Giray'ın telefonunda fotoğraflarımın ne işi vardı?

Başımı masadan kaldırdığımda Berkant'ın sinirli bir şekilde yürüyerek sınıfın kapısını sertçe kapattığını gördüm.

Siktir.