Imprisoned By The Young General

Page IX: A Little Bit Sweet

HANA'S POV

It's been three days that he's not here. Carl told me that Adamson will come home later and I don't know why am I excited about that.

Napabuntong hininga ako saka napasandal sa sandalan ng upuan ko.

Oo aaminin ko nakakapanibago na wala siya dito at tahimik ang villa, pero hindi ba dapat ay matuwa ako?

Ugh, alisin mo nga ang lalaking yun sa isip mo, Hana! Baka tuluyan na akong mabaliw at mawala sa tamang pag-iisip.

Napatingin ako sa cabinet ng lamesa na nasa harap ko at binuksan iyon. Doon ay nakalagay ang wallet ko.

Kinuha ko iyon at binuksan, nalungkot ang mukha ko nang makita ang picture ng parents ko.

"Mom.. Dad.. How are you? Do you still remember me?" Sabi ko na kinakausap ang picture.

Hanggang ngayon hindi pa rin ako makapaniwala na makakaya nila akong pabayaan ng ganito. Na makakaya nilang magdusa ako at maging malungkot ng sobra.

Sobrang minahal ko sila at ramdam ko, ganun din sila. Anong nangyari?

Hindi ko namalayan, tumulo na pala ang luha ko. Napakagat ako ibabang labi ko.

Why won't you love me the same again...?

"Woman!?" Nagulat ako nang makita si Adamson sa may pintuan habang may pag-aalala sa mukha niya.

Dali dali kong pinunasan ang luha ko at ngumiti ng mapait sa kaniya.

"Why are you crying huh?! What happened?! Are you hurt?!" Natatarantang tanong niya matapos ibagsak sa sahig ang maleta niya at nagmamadaling lumapit sa'kin.

Why do I feel like this? I feel light and warm.

I missed his voice...

"I-It's nothing.. I just missed my parents." Umupo siya sa kama ko at napabuntong hininga.

Tumingin siya sa mga mata ko at saka hinawakan ang kamay ko.

Para akong nakuryente at parang may kung ano sa tiyan ko nang maramdaman ang init ng palad niya sa balat ko.

"Do you want to go home?" Nagulat ako at hindi makapaniwalang nakatingin sa kaniya.

Is he serious?! Will he really let me go?

But...

"N-No.. I.. I want to stay here. I don't want to go anywhere." Sabi ko saka yumuko.

Ah... Bakit ganito? Hindi ba't may plano na akong magsimula ng bagong buhay? Pero bakit may kung ano sa loob ko na nagsasabing huwag akong umalis?

Na huwag kong iwan si Adamson?

"Unbelievable." Sabi niya at saka nilagay ang palad sa mukha niya. Naningkit ang mga mata ko dahil hindi ko malaman kung ano ang expression ng mukha niya ngayon.

Galit ba siya?

"H-Huh? What do you mean?" Nagtataka kong tanong habang nakakuyom ang ang kamao ko.

Just please don't be mad.

"I just can't believe that you will say that. Finally, someone wants to stay with me." Nakangiti niyang sabi na ikinatibok ng sobra ng puso ko.

Unti-unting namula ang pisngi ko at napaiwas ng tingin.

Bakit ganito ang nararamdaman ko? Sobrang saya ko...

Ngayon ko lang nakita ang ganoong ngiti ni Adamson. Napakaganda nun at napaka gentle.

Lagi kasi siyang galit o laging seryoso kaya hindi ko alam na may tinatago siyang ganung ngiti at mukha.