Alzheimer🌹 JJK ✔Tamamlandı

아홉💐9

Bugün orada olduğunu öğrendiğim Namjoon'un evine gidiyorum. Bir ev tutana kadar zahmet vermemek için her üyede kısa süreli kalmışsın. Bu kadar düşünceli olman canımı sıkıyor.

Zili çalıyorum. Açan Namjoon oluyor. Gözleri gitmem gerektiğini belirtse de içeri davet ediyor. Başımla selam verip salona geçiyorum.

Orada kızımızı görüyorum. Yerde yeni alındığı belli olan Barbie bebeği ile oynuyor. Bilerekten, düşmemek için giydiğim spor ayakkabıyla koşarak yanına gidiyorum. Çömeliyorum ve yüzünü avuçluyorum. Gülümsüyor ve eliyle elimi indiriyor. Bu davranışı beni şaşırtsa da tepki vermiyorum. Saçlarını uzun süre koklayıp her santimine öpücük konduruyorum.

'Niye geldin?' Diyor arkamdaki ses. Kızımı ve seni özledim diyorum en içten sesimle. Yavaşça arkama dönüp yüzüne bakıyorum. O ifadesiz, buz gibi yüzüne...

'Git' diyorsun bana doğru bir adım atıp. Neden bu nefret?

Lütfen diyebiliyorum sadece. Bana dargınlığın yüzünden okunuyordu.

'Ben sana olan tüm duygularımı kaybettim' dedin. O an sanki kalbime cam parçaları battı, konuşamadım. Sadece başımı sallamakla yetindim.

Ne desen haklısın diye başladım sözüme. Ama bilseydin beni direk boşarsın diye korktum diyiverdim. Yüzündeki ifade anında değişirken 'bunu nasıl düşünebilirsin?' Dedin.

Sen bir çocuğun en doğru şekilde yetişmesi gerektiğini söylemiştin. Ben de...

Desem de devamını getiremedim. Dudağını dişledin ve ellerini saçlarına geçirdin.

'Demek onca zamandır sana olan sevgimi sadece bunla sınırlı görüyormuşsun.'

Görmüyordum. Sadece kızımızın geleceği için-

Konuşmamı bölüyorsun ve kolumu tuttuğun gibi dışarı koyuyorsun beni. Büyük ihtimalle morarmış kolumu tutarken yere düşmüş bedenimle kapı önünde sana yalvarıyordum.

'Git ve hayatını yaşa. Bizi nasıl olsa çabuk unutursun!' Kapıyı yüzüme gelecek şekilde kapatıyorsun. Acıyan yüzüme rağmen bağırmaya devam ediyorum.

Sadece sizin üzülmenizi istemedim diyebildim. Onca dakika sonrasında bile hiçbir hareketlilik olmayınca bomboş yollara çevirdim yüzümü.