Alzheimer🌹 JJK ✔Tamamlandı

열 넷🌹14

Geceye doğru tekrardan siliniyor zihnimden anılar teker teker. Ne yapacağımı bilmeden öylece dolanıyorum sonra da hırkamı alıp dışarı çıkıyorum.

Zihnimin bir köşesinden bir adam bağırıyor 'yapma' diye. Ne olduğunu anlamıyor, yoluma devam ediyorum. Ne yaptığımı bilmeden...

Issız sokaklara giriyor, öyle de devam ediyorum. Benden habersiz kendi bağımsızlıklarını ilan eden ayaklarımı istesem de durduramıyorum.

Yoluma ilk önce birkaç adam çıkıyor. Kapüşonumu kafama çekip yoluma devam ediyorum. Rahatsız eden olmuyor.

Çıkışa ulaştım derken arkamdan omuzumu tutan bir el hissediyorum. Arkama döndüğümde beni tutan gencin simasını tanıyor gibi oluyorum ama hayır...

'Burada ne yapıyorsun?' Diye soruyor genç. Cevap vermek yerine elini ittirip devam ediyorum.

'Arkandan yetişmek için ne kadar koştum haberin var mı?!' Arkamı bir kez daha dönüp gence bakıyorum. Gözlerimi kısıyor ve onu baştan aşağı süzüyorum.

Kim olduğunu soruyorum. İlk önce sağına sonra soluna bakıyor, en sonunda parmağıyla kendini işaret ederek 'ben mi?' Diye soruyor.

Ona yaklaşıp parmağımı doğrultuyorum. Bücür diye başlıyorum sözlerime. Çünkü benden kısaydı.

Her kimsen beni rahat bırak ve git işine diye bağırıyorum. Şaşırmış olacak ki bir süre bakakalıyor. Ardından 'benim Jimin! Tanımadın mı?' Diye soruyor. İsmi bir şeyler çağrıştırsa da kafamı iki yana sallıyorum.

'Aishhh nasıl unuturum?' Ellerini saçlarına atıp bir süre gözlerime dikiyor gözlerini ardından beline koyuyor.'seni eve bırakacağım. Gel benimle' kolumdan tuttuğu an çekiyorum.

Senin evine hayatta gelmem diye tıslıyorum yüzüne. Yanaklarını hava ile şişirip boşaltılıyor. 'Kendi evime değil, senin evine götüreceğim salak' diyor ve kolumdan tuttuğu gibi arabasına bindiriyor.