Alzheimer🌹 JJK ✔Tamamlandı

열 여섯🌹16

Hızla içeri dalıyorum. Eski anılardan bazıları gözümün önüne düşünce kendime bir nefret doğuyor. Hızla üst kata çıkıp ilaçlarımın olduğu kutuyu yere fırlatıyorum.

Genç duyduğu seslerden dolayı yanıma geliyor ve beni hayretle izliyor.

Kutunun kırılmasıyla ortaya saçılan ilaçlar ve teşhis kağıtlarını görünce daha da deliriyorum ve yerdeki kağıtları alıp bahçeye iniyorum.

'Ne yapıyorsun?!' Arkamdan bağıran genç umurumda olmuyor. Mutfak kapısından geçerken gördüğüm çakmakla beraber bahçeye çıkıyorum.

Kağıtların hepsini tek bir yerde topluyor ve ateşe veriyorum. İçimde oluşan sinir topu ile ağlamaya başlıyorum.

O genç yere düşen kağıtlardan birini okuyor ve bana, bana acıdığını belirten bakışlarını yolluyor. Haklı... ben tam bir zavallıydım...

Yere çömelip bana sarılıyor. Ani bir hareketle ittiriyorum onu. Kurtulmaya çalıştıkça daha çok sarıyor beni. Sonunda pes ediyorum.

'Yapabileceğim birşey olsa yapmaz mıyım?' Diyor. 'Onunla konuşmayı denedim inanki ama çok sert tersledi.' Derin bir nefes alıyor ve ayağa kalkıyor. Bir anlığına başucumda yanan kağıtlara rağmen üşüyorum.

'Onu unut.' Son sözü bu oluyor ve bahçe kapısından çıkıp gidiyor. Ben ise ateş sönene kadar olduğum yerden kıpırdamıyorum. Yıldızlar yer değiştiriyor, ay batıyor ama ben yerimden bir santim oynamıyorum. Sadece bakıyorum.

Seni kaybettim.

Kızımızı kaybettim.

Anılarımızı kaybettim.

Sonsuza kadar...

Affet beni sevgilim...