Alzheimer🌹 JJK ✔Tamamlandı

스물 둘 🌹 22

Kayalıklara tırmanmaya çalıştığım anda şu içimden atamadığım izlenme hissine yenik düşüp arkama bakıyorum. Kimse yok. Yine mi sesler duyuyordum?

Dengemi sağlayıp sona doğru biraz yürüyorum. O an frekans alan bir televizyonun ekranı gibi gözümün önüne birkaç anı geliyor.

"Al bu kolye senin..." elindeki kalp şeklinde kolyeyi gözümün önünde sallandırıyor. Elinden kapmaya çalışıyorum ama yukarı kaldırarak bunu engelliyor.

Kıkırdıyorum ve tekrar deniyorum. Olmuyor. Benden çok uzunsun sevgilim ve bu sevdiğim özelliklerinin arasında yer alıyor.

Yanlışlıkla ama sertçe ayağına bastığım zaman ağzından küçük bir inilti çıkıyor ve kolye ellerinin arasından kayıyor.

Tam kolyeyi tutuyordum ki parmaklarımdan kayıyor ve o mavi engin denizi boyluyor. Anında gözlerim dolarken belime sarıyorsun kollarını. Kulağıma çarpan nefesin beni bu sıcak havaya rağmen titretirken boynuma küçük bir öpücük bırakıyorsun.

"Benim kalbim varken o kolyeyi takmanı istemezdim zaten." Gülümsüyorum...

Normale dönerken geriye doğru sendeliyorum. O adam neredeyse burada olurdu. İyice sona yaklaşıp ellerimi açıyorum. Kendim atlamayacaktım. Beni vuran o kurşunla düşecektim. O kurşun benim tüm dertlerimi taşıyan bir demir parçası olsun. İçimde uhte kalsın...

Rüzgar sinir krizi geçirdiğim bir anda kestiğim kısacık saçlarımı uçuşturuyor. Buraya çok yakın olan tepelik bölgelere bakmak için arkamı dönüyorum belki adamı görebilirim diye ama onun yerine seni görüyorum. Ayağım ıslak taşa denk gelince kayıyor.