Oğuz
Alarm sesini duyduğum an hemen kalkıp alarmı kapattım.3 saniyeden fazlasına dayanamıyordum.Normalde olsa alarmla kalkmazdım ama yalnız yaşamaya başladığımdan beri alarmla uyanmak zorundaydım.
18 yaşıma girdiğim an o lanet evden kurtulmak için bu kutu gibi aparta taşınmıştım.En azından mutluydum.Her yaptığıma karışan bir üvey anne yoktu.
Her gün okul saatinden oldukça erken kalkıyordum.Çünkü okula Emir'le gidiyorduk.Sabah sabah onunla uğraşmak çok zevkliydi.
Üstümü değiştirip evden çıktım.Kahvaltı yapmıyordum.Çünkü evden yiyecek pek bir şey yoktu ve ben kahvaltı falan hazırlayamazdım.Her gün istisnasız girdiğim kahve dükkanına girip 2 tane kahve alıp çıktım.Emir ile evlerimiz çok yakın sayılmazdı.Kahveyi ona götüresiye kadar biraz soğuyordu ama içmek zorundaydı.Çünkü ben alıyordum.İlk bir kaç gün mızmızlansa da şimdilerde bir şey demiyordu.
Kızgındım ona.O sebebini Mercan sansa da benim sebebim çok farklıydı.
9.sınıfta tanışmıştık.Üçümüz de aynı sınıftaydık.Okula bir hafta geç başlamıştım.Çünkü o dönem annemle babam yeni boşanmıştı.Babam ise bir kaç ay sonra başka bir kadınla evlenmişti.Birden kız kardeşin ve yeni bir annen oldu demişlerdi.Çocuk değildim.Mercan'ı her ne kadar kardeşim olarak görsem de o kadın benim annem değildi.
Okula başladığımda herkes çoktan kendine arkadaş bulmuştu.Zaten arkadaşım yoktu.Şimdi iyice yalnız kalacaktım.İlk bir kaç gün böyle devam etti.Sonra Aybars'la konuşmaya başladım.Zaten sevimli çocuktu,oyuncak koyunuma benziyordu.İlk defa saçları böyle güzel olan bir erkek görüyordum ama bizim mükemmel arkadaşlığımıza salça olan biri vardı.
Emir.
O zamanlar öğrendiğime göre Aybars'la çocukluk arkadaşıydılar.Olsun.Yine de sonunda bir arkadaş edinmiştim onu da bırakmayacaktım.
Sonraki günlerim Emir'i kıskanmakla geçti.Pislik çocuk her şeyde iyiydi.Derslerde hep en yüksek notu alıyordu,sporda çok iyiydi.En önemlisi benden uzundu.Boyumun uzaması için basketbola başlamıştım.Tabii berbat olduğum için hoca beni takımdan atmıştı.
Nefret ediyordum ondan.En kötüsü de aynı nefreti ondan alamıyordum.Sürekli iyi davranıyordu bana ve bu daha çok canımı sıkıyordu.
9.sınıfım ondan nefret etmekle geçti.Sonra bir gün Emir'den hoşlandığını söyleyen bir kız geldi.Adını çok iyi hatırlıyorum.Ezgi.
Emir'in benden önce sevgili yapmasını istemiyordum.Zaten her şeyi benden iyiydi.Bir de sevgilisi olamazdı.Ezgi Emir'le konuşmaya utandığı için hayatının hatasını yapıp bana söylemişti.Neymiş ona yardım edecekmişim.
Etmedim.
İşler beklediğim gibi gitmedi.Emir öğrendi ve ağzıma sıçtı.
İlk kalp kırıklığımı o gün yaşadım.Bana "Uzak dur benden.Hayatıma karışmayı bırak.Sen benim arkadaşım bile değilsin.Sadece Aybars seni sevdiği için yanımızda takılıyorsun."demişti.
Eve gidip deli gibi ağlamıştım.Niye ağlıyordum bilmiyordum.Sadece arkadaşımdı ama söylediklerine çok kırılmıştım.Sonra Mercan'a anlattım.Çünkü konuşacağım kimse yoktu.Bana "Emir'den hoşlanıyor olabilir misin?"dedi.
Cevap veremedim.Hayır diyemedim.Neden bir erkekten hoşlanayım ki diyemedim.O da anladı zaten.Sonra her gün yaşadıklarımı Mercan'a anlatmaya başladım.Sırdaşım olmuştu.
Emir birkaç gün sonra özür dilemişti.Zaten o öyle biri değildi.Kimsenin kalbini kıramazdı.Herkese iyi davranır.Bazen sırf bu yüzden de zarar görürdü.Emir'in tüm bu özelliklerini,nasıl yetenekli olduğunu hepsini Mercan'a anlattım.
