Her seferinde ısrarla girdiğin o sokakta kaybolmak kadar...
Yağmur gözünde ayna olurken,
Tek düşündüğünü, varoluşunla bir tutmak kadar...
Ne bileyim,yıldızlar sevdiklerinden vazgeçip,
o dilek için fedakarlık yaparken...
Cenneti bellirsizliğe,cehennemi netliğe kavuşturan iğrenç tat gibi...
Miyonlarca hayalimi tek düşünceyle,hisle yok eden...
Bütün akıp giden zamanı,her saniyesiyle esir alan şimdikim...
Gözyaşları;dışarıya,özgürlüğüne kavuşamıyorken..!
Hislerin kötülüğü, içe akan şelaleyi beslerken,
Tek damla suya ihtiyaç kalmak kadar acı işte..!
Yok oluşumu besleyen o iğrenç his...
Gün geçtikçe kaybolmaya muhtaç olan herşeye inat terslik kargaşası..!
Ne bileyim işte..! Bildiğim ama hissederken anlam veremediğim...
Her seferinde acıyan ama ilacı varken çelimsiz ellerle dokunmaktan korktuğum..!
Ve acıdığı halde sevgin için vazgeçemediğin..!
