When the universe conspires

Κεφάλαιο 17.

"Το βρήκες το σπίτι;"Με πειράζει η μικρή μου αδερφή μόλις ανοίγω την πόρτα του σπιτιού.
"Μετά από κάποιες ώρες."Απαντάω.
"Σε μισώ!"Φωνάζει και την αγνοώ.Πηγαίνω στο δωμάτιο μου και ανοίγω την ντουλάπα μου την οποία μισώ.Δεν υπάρχει τίποτα εκεί μέσα το οποίο θα με κάνει να φαίνομαι εντυπωσιακή.Τι θα κάνω;

POV Noah.

"Διάλεξε το καλύτερο!"Επιμένω.
"Σε μία ώρα από τώρα να με πάρεις τηλέφωνο να μου πεις αν τα κατάφερες."Λέω στον μάνατζερ μου.Αυτός ο άνθρωπος εδώ και κάποια χρόνια είναι συνέχεια δίπλα μου σε όλα.Όχι μόνο στις δουλειές που έχω κλείσει αλλά και στην προσωπική μου ζωή.Αυτός και ο bodyguard μου,δεν τους αλλάζω με κανέναν.
Ο μάνατζερ μου ονομάζεται Τεό και ο bodyguard μου Enzo.
Αφήνω το κινητό μου αλλά αμέσως θυμάμαι πως πρέπει να καλέσω τον Enzo.
"Στης 5:00 θέλω να έχεις παραδώσει το φόρεμα της και στης 8:00 να είσαι έξω από το σπίτι μου οκ;"
"Εννοείται Noah."
Κλείνω το κινητό και το παρατάω στο κρεβάτι μου.Ξαπλώνω και κλείνω τα μάτια να χαλαρώσω λίγο αλλά το τηλέφωνο μου δεν με αφήνει.Το πιάνω στο χέρια και βλέπω πως με καλεί η Σοφία.
"Παρακαλώ!"
Την ακούω να κλαίει και εκπλήσσομαι γιατί αυτή η κοπέλα είναι τόσο στρίγγλα.Αυτές τις μέρες με παίρνει συνέχεια τηλέφωνο και μου ζητάει να βρεθούμε.
Έχουμε κάποια προηγούμενα και όταν λέω προηγούμενα μπορείτε να καταλάβετε τι.
"Γιατί κλαίς;"Την ρωτάω αλλά δε παίρνω απάντηση.
"Σοφία σου μιλάω γαμώτο!"Ανεβάζω λίγο τον τόνο της φωνής μου.
"No-noah πρέπει να μιλή-λησουμε. "Καταφέρνει να πει και αρχίζω και τσαντίζομαι.
"Σου έχω πει πως δεν θέλω να ξανά βρεθούμε,δεν θέλω να με ενοχλείς.Έχει περάσει ένας μήνας και κάτι και ακόμη δεν έχεις καταλάβει πως αυτό που είχαμε δεν ήταν τίποτα απολύτως;"Της μιλάω όσο πιο ήρεμα μπορώ.Ξαφνικά επικρατεί σιωπή.
"Με ακούς;"Ρωτάω.
"Είμαι έγκυος."Λέει και γελάω.
"Συγχαρητήρια!!!Σε μένα όμως τι το λες;"Της λέω αδιάφορα.
"Δικό σου είναι!"Απαντάει και μένω άφωνος.Μα δε μπορεί..πως; Αμέσως θυμάμαι την τελευταία φορά που είχαμε βρεθεί και κατευθείαν συνειδητοποιώ πως δεν είχα πάρει προφυλάξεις.Όχι ρε γαμώτο.. όχι!
"Που είσαι;"Την ρωτάω.
"Σπίτι, μπορείς να έρθεις;"
"Σε λίγο θα είμαι εκεί."
Κλείνω το τηλέφωνο και μένω για λίγο ακίνητος μη μπορώντας να σκεφτώ τίποτα.
Όλα τελείωσαν..Πως θα το πω αυτό στην Λουίζα;
Το αίμα μου βράζει σηκώνομαι όρθιος και ότι βλέπω μπροστά μου το κλοτσάω και το ρίχνω.
Βάζω το μπουφάν μου και φεύγω από το σπίτι, μπαίνω στο αμάξι χαμένος και βάζω μπρος για το σπίτι της Σοφίας.
Μόλις φτάνω απ'έξω ακουμπάω το κεφάλι μου στο τιμόνι και παίρνω μια βαθιά ανάσα.
Δεν έχω άλλη επιλογή.
Βγαίνω από το αμάξι και πηγαίνω έξω από την πόρτα της, χτυπάω το κουδούνι και η πόρτα ανοίγει αμέσως.Βλέπω την Σοφία συντετριμμένη να κλαίει μπαίνω μέσα και κλείνω την πόρτα.Την κοιτάζω για λίγο θυμωμένος όμως μετά λυγίζω και την αγκαλιάζω.
"Μαζί θα το περάσουμε."Της λέω και αυτή σταματάει αμέσως να κλαίει.
"Όχι Noah, μόνη θα το περάσω εσύ δεν νιώθεις τίποτα για μένα."
Δεν έχω τι να πω.. είμαι τόσο χαμένος που δεν μπορώ να βγάλω λέξη.
"Θα προσπαθήσω."Λέω τελικά και εκείνη κάνει ένα βήμα μπροστά.
"Σ' αγαπάω."Μου λέει και αμέσως ενώνει τα χείλια μας με αποτέλεσμα να αρχίσουμε να φιλιόμαστε.Χωρίς να το θέλω αφήνομαι και την σηκώνω στην αγκαλιά μου.Την ακουμπάω στον καναπέ και αυτή ξεκουμπώνει το παντελόνι μου,τότε ανοίγω τα μάτια μου και τινάζομαι ολόκληρος.
"Τι;"Με ρωταει.
"Θέλω χρόνο."Λέω και πηγαίνω προς την πόρτα.
"Μη φεύγεις.."Με παρακαλάει και κοιτάζω την ώρα η οποία έχει πάει 6:00.
"Έχω δουλειά θα τα πούμε αύριο."
"Που;Τι δουλειά;"Ξεφυσάω και προσπαθώ να απαντήσω όσο πιο ήρεμα μπορώ.
"Πρέπει να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα."Της λέω.
Ανοίγω την πόρτα και φεύγω.
Έχω τρελαθεί δεν ξέρω τι να κάνω.