IMPOSSIBLE: OFFICIAL #TEEN FICTION (COMPLETED)

Chapter #37 IMPOSSIBLE

Abangan lang ang mga sumusunod na action MARAMING SALAMAT SA INNYO DITO NA AKO MAHIHIRAPAN DAHIL ILANG CHAPTER NALANG AY MAGIGING PALABAN NA BAKA TAPUSIN KORIN SYA AGAD KUNG.. KUNG LANG NAMAN BAKA TAMARIN E HAHAHAHA! BY THE WAY HAVE FUN!

••••••••••

Nandito parin ako sa clinic at inaantay sila actually hapon na at malapit na ang uwian kaya konting oras nalang at uuwi narin ako.

Mama calling...

"Anak, kamusta kana? Pasensya na ngayon lang ako may free time para makatawag sayo kamusta kana?"gusto kong maluha dahil gusto kong may mag comport naman sakin kahit isa lang sa magulang ko.

"I'm fine ma."wala nang lumabas sa bibig ko dahil sa mga sikreto kong pag hikbi.

"Alam mo naman siguro kung bakit busy ang mama mo diba? Pero wag kang mag alala hindi ko naman nakakalimutan yung birthday mo malapit lapit narin anak."hindi nako nakatiis pa at nilabas kona yung mga luhang pilit na nag tatago sa mga mata ko.

"I really really miss you ma, siguro naman po naaalala ni papa yung birthday ko."mahina kong sambit hindi kona kase magawang mailakas payon dahil mahahalata nya ang pag iyak ko.

"Oo naman alam mo namang ikaw lang ang iniisip lagi nang papa mo busy lang din yon dahil debut mona kaya ikaw mag aral kang mabuti ha!"Natatawa nitong sambit pero ramdam ko paring peke yung mga tawa nya.

"Ma? Hindi ba talaga kayo pwedeng umuwi manlang? Ma! Debut ko nayon pero wala parin kayo."hindi kona mapigilan dahil sa sobrang pag-ka miss sa kanila.

"Anak, alam mo namang madami pa tayong bayarin hindi ba? Madami pa tayong kaylangang ayusin dahil nag ka problema ang papa mo hindi parin naaayos yon sana na iintindihan mo yon."napatango ako para bahagyang mawala ang sakit sa lalamunan ko.

"Ayos lang po sige ho, uuwi napo ako mag iingat po kayo dyaan mahal na mahal kopo kayo.."pag ka baba palang nang cellphone ko ay napahagulgol nako.

"Miss ayos kalang ba?"ngumiti ako sa nurse na nakarinig saken, tumango nalang ako bilang tugon sa tanong nya.

Nag bell na at senyas na uwian na sa hindi malamang dahilan pilit akong tumayo para matigil na ang luha ko gusto konang umuwi, pipigilan sana ako nang nurse pero wala naman nasyang nagawa sa kakulitan ko nag punas ako nang mukha ko para makauwi na.

Madadaanan ko ang garden bago ang gate kaya naman nag daan muna ako doon at doon nag labas nang lungkot ayokong may makita sakin na ganito ako na posibleng sumusuko nako kase ni minsan sa mga gusto kong mangyari napaka impsibleng mangyare ni isa doong wala pakong nagagawa kaya ayokong isipin nilang sumusuko na agad ako.

Yumuko ako at inalala lahat nang nangyare saken sa pamilya ko, hindi namin alam noon kung panong solusyunan yon pero kahit ganon nagawa parin namin dahil sa pag sisikap nang magulang ko nag kautang ang pamilya ko dahil nawalan kami nang pera ang sabi nila na budol budol si papa pero sa isip ko parang may mali..

Isang araw noong mga panahong yon narinig kong nag tatalo ang mga magulang ko galing ako sa hospital at may benda pa ang ulo ko wala akong maalala non pero parang naging pala isipan sa akin ang mga narinig ko..

"Pearliah naman alam mo namang kapag iniuwi natin sya sa pilipinas posibleng bumalik lahat, posibleng makita nanaman nya yung mga taong nag pa saya sa kanya gusto mobang bumalik nanaman yung pag durusa nya? Yung guilty nya na papatay sa kanya? Ma, asawa moko anak kodin sya ayokong nahihirapan sya sa kasalanang hindi naman nya alam kung dapat banyang pag dusahan o hindi nahihirapan na ang anak natin doble doble na iyon para sa kanya!" Napahilamos ng mukha si papa dahil sa lumalabas sa bibig nyang mga salita.