IMPOSSIBLE: OFFICIAL #TEEN FICTION (COMPLETED)

Chapter #39 IMPOSSIBLE

"My memories back! You can't lie to me! Ang selfish mo dad, you know what? I can't believe!"mabilis ang pag hinga ko dahil sa galit.

"What!? Stop shouting me remember, I'm still your father rumespeto ka!"napatawa ako sa sinabi nya.

"Really? All this time naniwala ako sa..sa kasinungalingan mo!? What the f*ck you know me dad alam kong alam nyo kung ano ang ayaw ko and now? Believe me hindi ako matatahimik habang hindi ko nalalaman lahat nang pinag gagagawa mo!"mabilis rumihistro sa boses nya ang pag ka galit.

"Don't you dare! I'm still your father!"Ibinaba ko ang tawag at mabilis na napaupo.

Sino ba talaga ang may kasalanan nang lahat nang ito? All this time nasa tabi kolang pala ang may kasalanan kung bakit na ngungulila ako! Mabilis kong tinawagan ang mga taong alam kong makakasagot nang lahat nang ito..

"Hmm..Hello?"ang tagal. Sobrang tagal konang hindi naririnig ang boses nya..nanahimik ako hindi ko alam kung tama ba ito pero pano!? Pano ko matatahimik kung ni isa wala akong makakausap na matino about sa isidenteng to?

"This is macinoa."alam kong nagulat sya and I know! Naguguluhan na sya ngayon alam kong may kasalanan ang anak nya kaya kami nag ka hiwalay ni mommy.

"I-ikaw p-pala hijo, kamusta kana? P-pano moko natan--"pinutol ko sya ayokong maging bastos dahil sobrang bait nya pero hindi ko kinaya.

"My memories back."yon na lamang ang nasabi ko kaya natahimik sya sa kabilang linya.

"Hijo..then, do you remember my d-daughter?"

(ELLIANHA'S FOV)

Halos dalawang linggo na ang nakakalipas nang gumaling na ang mga pasa ko nag balak ding mag sampa nang kaso ang lola pero dahil hindi naman na kaylangan, pinilit kong huwag nalang kaya hanggang ngayon ay nag tatampo sya sa sakin, tuwing tumatawag naman ang mama pilit kong sinusubaybayan ang mga sinasabi nya kung sakaling mag sumbong ang lola atleast alam ko pero na iintindihan naman ni lola kaya...ito patuloy parin akong lumalaban para malaman kung sino ang may kakagawan nitong lahat.

Papasok nako sa room nang isang papel ang tumama sa mukha ko, napapikit ako habang pinapahinahon ang puso ko dahil sa pag ka irita pag dilat ko...

"I'm sorry my dear."sambit nya of course sino paba? It's arra.

"It's ok."at dumeretyo na sa upuan ko sana pero...wala.

"Where's my chair?"huminga ako nang malalim para hindi na mag ka gulo.

Wala pang halos istudyante kaya naman nakapasok sila arra dito, napansin ko ding wala pa sila shana so? Tinignan ko ang buong room pito palang pala kami pwera kay arrachoi at sa dalawa nyang kasama.

"Did you miss me? Ow! About chair, After mo kaseng mawala binigay na nila saken."pang iinis nya.

"What!? Teka nga! Dito ka?"tanong ko pano sya nakalipat sa section namin!?napangisi sya.

"Akala mo susuko ako? Never!"napairap ako, as if, I care.

"Talaga? Great."lumabas ako para iwas gulo narin nang makasalubong ko si lilean at ang loko hinila nanaman ako pabalik sa room.

"Namiss kita!"sabay yakap saken nagulat naman ako kaya mapakapit nalang din ako.

"Ehem."napadilat ako nang may tumikhim nakita ko ang madilim nyang aura.

"Get out."hindi ko maintindihan kung bakit ganto sya saken e pag nasa bahay naman ang bait bait nya.

Nasa pintuan pala kami kaya kaagad akong hinila ni lilean sa upuan nya, naalala kong wala pala akong upuan kaya naman nakisuyo ako sa kanya at itunuro kopa yung pwesto ko pero..