Цагаанаар хучигдсан юу ч үгүй хоосон орон зайд, зөвхөн ганц л амьд биет нь би юм шиг байна. Хэт их тайвшралыг амсах ч тэрнээсээ илүү айдас намайг бүрхэв.
Би үхчихсэн юм болов уу ? Яагаад өмнөх шиг өвдөлтүүд мэдрэгдэхгүй байна вэ ?
Би хаана байнаа ?
Удалгүй ардаас хэн нэгний танил хоолой сонсогдх бөгөөд би эргэн харахдаа нүд минь нулимсаар дүүрэв. Хусогийн эгч. Би түүнлүү аль болох хурданаахаа гүйн очиж чангаач чанга тэврэх бөгөөд түүнд наалдан уйлу байв.
: Яасан бэ бяцхан Лая?
Лаян: Би үхчихсэн юм уу ?
: Үгүй ээ , гэхдээ магадгүй. Чи үхэж байна.
Лаян: Үгүй тэгж болохгүй юмсан. Хусог надгүйгээр байж чадахгүй, ээж ч бас ..
: хусог чамайг санандаа.
Удалгүй цагааг өрөө харлаж, хусогийн эгч аажмаар замхаран алга болов.
Цагаан өрөөнд байсан бол одоо тас харанхуй энэ өрөөнд би ганцаараа өвдгөө тэврэн уйлан сууна. Би айж, бас дахин айж байв.
Гэнт л хусогийн орлих дуу аажмаар тодорч эхлэхэд би гайхан бослоо, гэрэл бага багаар нүдийг минь бүрхэн удалгүй би эмнэлэгийн жижиг өрөөнд сэрэв.
Эмч намайг үзэж байхыг би харав, тэрний санаа амарсан аятай уртаас уртаас санаа алдаад, намайг амардаа хэмээгээд эмнэлэгийн хаалгийг хаав.
Нүд минь өөрийн эрхгүй анидлаж удалгүй нойр минь хүрэн зүүдний ертөнц лүү яарна
ʙʙʏ'S haiiiir hyrmeeeerrr 4 sar duusj bna .
