Sector 5 // Dutch

Hoofdstuk 1

Het is 6:00 in de morgen. De zon komt op. Ik heb afgelopen nacht geen oog dicht gedaan. Het is Prikdag vandaag. Ik ben al 2 weken super zenuwachtig, ik kan me nergens anders meer op concentreren. Prikdag is de dag waarop alle 14-jarige zich kunnen inschrijven voor de prik. De prik onderzoekt of je naar de elementa doctrina mag. De ED is een opleiding voor de overheid, het is een weg naar een hogere status. Dat vinden veel kinderen interessant maar ik niet. Het interesseert mij alleen dat je het geld dat je ervoor krijgt. De overheid besloot dat de families van de kinderen die naar de ED mogen een vergoeding krijgen. Mijn familie is arm en wij hebben die ondersteuning nodig. Mijn 2 zussen en 3 broers hebben de prik al gehad, ze zijn niet gekozen. Mijn moeder heeft het al zwaar genoeg sinds mijn vader is overleden, zonder die extra ondersteuning redt ze het niet. Ik moet gekozen worden, anders verhongeren we. "Anna!" mijn moeder roept vanuit de keuken "Kom je nog ontbijten?". Ik betwijfel of ik nog iets door mijn keel heen krijg maar ren toch de keuken in. Onze keuken is niet groot maar wel altijd vol. Er staat een ronde tafel met 9 stoelen, een koelkast en een klein aanrecht, afwassen doen we buiten bij de waterpomp. Mijn broer Alex zit al te kletsen met Iris en Lola, mijn twee zussen. Mijn moeder geeft de tweeling, Violet en Bram te eten. Zij zijn nog maar 3 jaar oud, mijn vader heeft ze nooit gekend. Ik ga ook zitten en pak een peer, meer zal ik toch niet kunnen eten. Iris kijkt me aan met veel medeleven, ze is altijd heel begripvol geweest. Lola heeft daar minder van meegekregen en vraagt: "Hè Ann, wat ga jij dan doen vandaag, lange dag op school?". Ik probeer mijn peer niet uit te spugen en antwoord rustig: "Nee, het is Prikdag vandaag". "Nu al!" roept Sam, mijn oudste broer, door de keuken. "Maar mijn kleine zusje is toch helemaal nog geen veertien?" hij geeft me een aai over mijn hoofd. "Toch wel" antwoord ik, Sam is een soort 2e vader voor me. Toen onze vader 3,5 jaar geleden niet meer thuiskwam heeft hij die rol op zich genomen. Hij zorgt voor al ons inkomen, het enige wat ik nog van mijn vader heb is mijn ruitvormige ketting die ik nooit af doe. Naast dat is Sam mijn vader. Nathan komt naast me zitten, "Prikdag, je zal het wel spannend vinden" zegt hij begripvol. "Ja, ze eet al dagen niet meer" antwoordt Alex voor ik iets kan zeggen. "Als je eens thuis zou zijn zou je het merken" zegt hij er op nijdige toon achteraan. Nathan studeert voor dokter, hij slaapt bijna in de bibliotheek. Nathan had geluk dat hij een studiebeurs kon krijgen. Als hij over 2 jaar klaar is met zijn studie kan hij ook gaan werken en genoeg geld  verdienen voor ons allemaal. "Het is al kwart over zes Ann, je moet zo gaan" hoor ik mijn moeder zeggen. Ik sta op en loop naar haar toe, zonder iets te zeggen geef ik haar een knuffel. "Je redt het wel" fluistert mijn moeder in mijn oor. "Mijn kleine meid redt zich wel". Ik pak mijn tas en loop naar buiten, het wordt een spannende dag.

Ik loop het schoolgebouw binnen, en ik zie Luna al staan. Zij is mijn enige vriendin, overigens ook het enige arme meisje naast mij. Er staat al een rij voor het inschrijfloket en we lopen er samen stil naar toe. Het duurt 15 minuten maar toen had ik mijn bewijs tot deelname. Ik wachtte nog even op Luna en dan kunnen we gaan. "Zo, hoe hou jij het uit Ann?" vraagt ze voorzichtig. "Luna, ik weet het niet... Ik hoop gewoon zo dat het goed gaat". "Ik ook, je wilt niet weten" antwoord ze. We lopen samen naar de priktafels pratend over hoe het ED zou kunnen zijn. Ik ben aan de beurt, ik ga zitten op de stoel. "Hallo, ik ben verpleegkundige Polly. Mag ik je bewijs zien?" vraagt de verpleegkundige vriendelijk. Ik geef mijn bewijs en ze zet er een stempel op. "Het doet maar eventjes pijn." Zegt ze tegen me en ze prikt een grote spuit in mijn pols. Ik zie gekke lila vloeistof onder mijn huid door razen. De verpleegkundige ziet het ook en zegt: "Ga maar in vak A zitten, Anna" ik wierp een blik op Luna en loop langzaam naar een groep stoelen met een Grote A erboven. Toen ik zat zag ik Luna naar vak B lopen, mijn hart brak. We werden van elkaar gescheiden. 30 Minuten heb ik nog gewacht, toen kwam de schooldirecteur voor ons op een verhoging staan. "Beste leerlingen, dank voor jullie deelname aan de Prik. Iedereen is geweest en verdeeld. Ik mag met jullie mededelen dat alle kinderen in vak A over 1 uur hier weer worden verwacht voor het vertrek naar de elementa doctrina. Nogmaals dank" Hij liep weer van het podium af. Ik kon mijn oren niet geloven, ik mocht naar de ED. Het was me gewoon gelukt! Er liepen tranen over mijn wangen van geluk en wanhoop. Luna had het niet gehaald, ik voelde me bijna schuldig. Ik kon er niks aan doen maar toch. Ik zag Luna nergens meer, ik hoop dat ik nog wel afscheid zal kunnen nemen. Hoe moet ik leven zonder Luna, ik heb geen idee. Ik ga iedereen zo erg missen. Toch voel ik ook zoveel geluk, ik heb mijn familie gered. Vol ongeloof blijf ik zitten op mijn stoel, en denk ik na over wat ik allemaal tegen zou komen. Zodra er een teken kwam dat we mochten gaan rende ik naar buiten.