Sector 5 // Dutch

Hoofdstuk 7

De lessen zijn nog ongeveer een uur bezig maar ik heb geen zin om te gaan. Ik loop een beetje rond door de gangen en stop hier en daar om een lokaal binnen te gluren. Als ik langs het prikbord loop met onze taken erop gaat de bel. Ik werp een blik op de lijst en zie dat ik ben ingedeeld om te koken samen met Cris en een paar ouderejaars. De andere leerlingen stromen de lokalen uit en ik haast me een weg naar de keuken. Als ik daar aan kom is er nog niemand maar er liggen al wel aardappelen klaar die geschild moeten worden. Ik zoek een mes in een van de lades en begin met schillen. Ik vraag me nog steeds af wat er nou eigenlijk is gebeurt de afgelopen dagen. Ik ben uitgekozen op Prikdag wat ik nog steeds moeilijk vind om te bevatten. Daarnaast heb ik een vriend gemaakt die ik vertrouwde en me daarna negeerde omdat ik in een andere sector was ingedeeld. Het was het me wel waard, ik heb mijn familie kunnen helpen en daar gaat het om. Ik ben eigenlijk best benieuwt wanneer de brief van mijn moeder komt. Ik mis haar en mijn broers en zussen, zelfs Alex en Lola met hun botte manier van grappen. "Eindelijk je bent weer wakker!" ik had niet door dat Cris de keuken binnen was gekomen. Ze hield een brief vast in haar linkerhand "Ik heb een brief van je moeder, ik zou willen dat ik er een had gekregen. Mijn ouders mogen me niet zo, ik denk dat ze blij zijn dat ik weg ben." Voordat ze kon door ratelen over wat haar ouders allemaal deden griste ik de brief uit haar hand. Ik scheur de brief open en merk meteen dat hij is getypt en niet handgeschreven, dat betekend dat mijn moeder bij de bieb de computer heeft kunnen gebruiken. Ik voel een kleine steek van jaloezie in mijn buik maar niet genoeg om mijn blijdschap voor ze te kunnen overstemmen. Ik begin snel met lezen.

Lieve Anna,

Ik hoop dat het goed met je gaat, met ons gaat het prima.
Iedereen is in goede gezondheid en het gaat goed op school. Nathan mag zelfs vervroegd stage lopen door zijn uitmuntende inzet. Sam heeft een nieuwe baan gevonden die beter betaald dus we zitten nu niet meer zo krap. Dat komt ook door jou, ik ben zo trots. We hebben een bieb pasje kunnen kopen zodat we af en toe online wat kunnen doen.
Luna komt vaak langs om een kopje thee te drinken en een spelletje te spelen. We hebben het vaak over je.
We missen je en hopen nogmaals dat het goed met je gaat. Ik schrok me dood toen ik de brief kreeg, maar het is fijn dat je weer bij bewustzijn bent.
Onthoud gewoon dat we van je houden en je erg missen.

Liefs,

Mama

Het was maar een korte brief, maar het gaf me een rilling over mijn rug. Niet een vervelende rilling maar zo'n goede die je aan goede herinneringen doet laten denken. Ik leunde tegen het aanrecht en kreeg tranen in mijn ogen. Tot dit moment had ik er nog niet aan gedacht maar ik miste ze ook. Een lichte steek in mijn buik kwam weer terug. "En wat schrijven ze allemaal?" vroeg Cris op ongeduldige toon. Eigenlijk wist ze nog helemaal niets van mijn thuissituatie maar ik gaf de brief aan haar. Ze stelde geen vervelende vragen over ons tekort aan geld maar ik zag in haar ogen dat ze zich moest inhouden om niks te vragen. Ik pakte de aardappels weer op en vertelde haar in het kort over mijn verleden. Ze hielp me mee met schillen en luisterde aandachtig. "Joh wat een bagage, je zult wel blij geweest zijn dat je hier naar toe mocht." Antwoord ze als ik ben uitgesproken. Ik knik voorzichtig en schil de laatste aardappel in stilte. De rest neemt met een blik op ons het koken over en wij lopen naar onze slaapzaal.

Ik kleed me snel om in mijn sectorkleren, ik had nog mijn pyjama aan van aan paar dagen gelden. Snel loop ik met Cris naar de eetzaal en we gaan zitten aan onze tafel. Zodra ik zit zie ik Dylan, het lijkt wel alsof ik als een magneet naar zijn ogen wordt toegetrokken. Het lijkt wel alsof ik langzaam in die honing poelen wordt getrokken zodat ik er nooit meer uit kom. Ik wordt wakker geschut als Jasper naast ons komt zitten. "Je bent er weer, hoe gaat het?" Hij klinkt bezorgt maar dat begint bijna een gewoonte te worden. "Goed denk ik, een beetje anders" zeg ik hem. Terwijl ik dat toegeef besef ik pas dat ik me sterker voel, alerter, op mijn plaats. Ik kan het niet anders onder woorden brengen "ja anders". Zelfs ik heb door dat ik een beetje verstrooid klink. "Fijn" zegt Jasper op een toon die moet aangeven dat hij zicht gerustgesteld voelt. Ik kijk hem aan en zie in zijn ogen dat hij dat niet is. Zwijgend eten we verder onze borden leeg en vertrekken naar de slaapzaal. Ik rijk voor het eerst sinds dagen naar maar ketting maar voel hem nergens en ik voel paniek opborrelen. "Hé jongens, ik ga even kijken of mijn ketting nog in de eetzaal ligt." Roep ik tegen Cris en Jasper. Zonder op een antwoord te wachten loop ik met een snelle pas weer terug. Er is bijna niemand in de eetzaal terwijl ik naar onze tafel toe spurt. Als ik de ruimte onder de tafel onderzoek zie ik mijn ketting liggen. Terwijl ik voorover buig om hem te pakken schiet een andere, licht gebruinde hand naar voren en grist de ketting weg. Ik kom snel omhoog en richt mijn blik op de persoon die de moed heeft gehad om hem recht voor mijn neus weg te grissen. Voor me staat Dylan met de ketting in zijn hand me aan te staren.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------