Sector 5 // Dutch

Hoofdstuk 21

POV Anna

Mijn vader klinkt bezorgd wanneer hij zegt 'Anna je moet hier nu weg'. Ik voel de spanning in de lucht stijgen. Ik kan hier niet tegen, nooit gekund.

Vroeger sloeg ik altijd dicht in moeilijke situaties en ik ben dat nooit helemaal afgeleerd. Ik kijk zenuwachtig om me heen. 'Pap waar moet ik dan naar toe? Cris is nog binnen, ik kan niet weg zonder haar. En Jasper hij is vast ook in gevaar, we moeten iedereen van sector 5 meenemen pap.'

Mij vader schud zijn hoofd 'We kunnen niet terug, als Nathan heeft gezien dat je mijn krachten hebt geërfd. Anna ik weet niet of hij te vertrouwen is.' Ik hoor de bezorgdheid in zijn stem maar ik heb mijn keuze gemaakt.

'Ik kan Nathan overhalen om niks te zeggen, ik weet zeker dat hij luistert' smeek ik. Ik zie de twijfel in mijn vaders ogen en voel een overwinning aankomen. 'Als het moet ga ik dan alsnog weg, maar dan neem ik mijn beste vrienden mee.'

Mijn vader kijkt me lang uitdrukkingsloos aan maar ik kijk niet weg, ik ben vastberaden. Uiteindelijk knikt hij dan toch 'Oké maar jij gaat niet alleen. Je neemt Dylan met je mee. Het is tot daar aan toe dat ik niet met je mee kan, dus minstens met hem.'

Aan zijn gezicht kon ik zien dat hoer geen onderhandelen over mogelijk was, maar dat hoefde ook niet. Ik wilde dit niet alleen doen en ik vertrouwde mijn leven aan hem toe.

'Meneer ik zal goed op haar letten.' komt Dylan tussen ons in. 'Ik heb daar het volste vertrouwen in mijn jongen.' Ik kijk Dylan aan en zie de spanning in zijn ogen.
'Laten we dan maar snel gaan.'

— —

Dylan en ik lopen het bos uit alsof we gewoon een avondwandeling hebben gemaakt. We praten niet, de blikken die we uitwisselen zeggen al genoeg.

We lopen door de voordeur, langs de slaapzalen naar de klapdeur aan het einde van de gang. Als Dylan abrupt stopt en ik hem vragend aankijk worden zijn ogen groot.

'Anna, hoe komen we naar binnen? En als we binnen zijn hoe weten we waar Nathan is? Dit plan gaat niet werken, we moeten teruggaan.' Ik schud mijn hoofd al voordat hij klaar is'. 'Let op' zeg alleen maar en ik steek mijn armen uit naar de deurklinken.

Zodra ik ze aanraak smelten ze onder mijn handen en beginnen te vlammen. De deur klikt open en ik koel snel de deurklinken weer. 'Zie, opgelost' lach ik naar Dylan met een vrolijkheid die ik totaal niet voel.

Dylan lacht schaapachtig naar me terug terwijl we naar de kantoren lopen. In de meeste is het licht uit maar af en toe duiken we onder de grote ramen in de deuren door.

Ik weet nog precies waar ik was toen Nathan onderzoek deed. Dylan stelt gelukkig geen vragen over hoe ik hier de weg weet en volt me gewoon. In mijn gedachten is er nu even geen tijd voor die vragen.

Ik kan alleen maar denken aan mijn vader en hoe plots hij is verschenen. De informatie die ik heb gehoord moet ik nog verwerken maar er os geen tijd. Ik moet me nu focussen op het overhalen van Nathan en niks anders, ik vrees dat ik mijn volle concentratie nodig heb.

POV Dylan

Ik en Anna lopen door een doolhof van kantoren en behandelkamers, gelukkig lijkt ze de weg hier te kennen.

Anna stoot abrupt voor een dichte deur waar het licht nog aan is en kijkt me aan. Haar blik is onzeker dus ik stap naar voren en open de deur.

Als ik haar broer studerend achter een bureau herken zucht ik opgelucht, hij kijkt op. 'Ben je de weg kwijt?' vraagt hij nogal onbeleefd. Anna wurmt zich langs me heen door de deur en onderbreekt hem voor hij verdere vragen kan stellen.

'Nathan, je moet even luisteren.' de gezichtsuitdrukking van Nathan veranderd naar een bijna bange blik en ik kijk hem gefascineerd aan.

Anna ogen staan heel direct en beent snel naar hem toe 'Grote broer wat heb jij gezien vanavond?' Hij lijkt snel te snappen waar ze naar vraagt en gaat rechtzitten.

'Anna, ik heb gezien dat je papa's krachten hebt geërfd.' Hij zegt het zo simpel dat ik het gevoel krijg dat hij haar meer als onderzoek ziet dan als familie.

'Oké, wil dat dan alsjeblieft aan niemand vertellen. Ik ga weg ik beloof het maar niemand mag het weten.' De onbezorgdheid is nu wel uit haar stem verdwenen.

'Anna, ik zal het vanaf nu niet meer vertellen maar ik denk dat je te laat bent. Mijn baas is al op zoek naar je in sector 5.'

Ik kijk hem geschokt aan maar kan me niet bewegen als Anna de kamer uit rent.

A/N
Een nieuwhoofdstuk vanuit Nepal hier. Ik hoop dat jullie het allemaal weer leuk vinden!

Till next!

Xxx