Sector 5 // Dutch

Hoofdstuk 15

POV Dylan

Twee weken zijn er voorbij. Twee verschrikkelijke weken waarin ik Anna heb proberen te ontlopen.

De eerste dagen kwam ik wel door, ik miste haar verschrikkelijk maar ik wist dat het niet anders kon. Ik kon leven met die constante steek in mijn borst die maar aanhield en aanhield. Ik dacht aan haar, natuurlijk maar het was te verdragen.

Pas de vierde dag begon ik me te beseffen wat ik eigenlijk allemaal was verloren, al die kleine momenten die ik miste.

Elke keer weer als ik een glimp van haar opving in de klas of op de gang werd de steek sterker en sterker. De dagen werden zwaarder maar toen ik zeven dagen in de routine van het verbergen van mijn tranen zat voelde ik een switch.

Ik negeerde nog steeds iedereen die ook maar enig contact zocht maar ik begon weer met denken aan iets anders. Ik kon me langzaam weer gaan concentreren op mijn schoolwerk en mijn taken.

Mijn schema is nu regelmatig geworden, eten, school, huiswerk, taak, eten en slapen. Steeds opnieuw hopend dat ik ooit tien seconden zonder Anna in mijn gedachten kan doorkomen.

Het lukt niet echt, maar ik weet dat het niet anders kan. Ik ben gewoon niet goed met Anna samen, als ik er voor zorg dat er overal vlammen verschijnen...
Ik kom er gewoon niet helemaal met mijn gedachten bij.

Ik zit nu in de les en kan me niet concentreren, stiekem staar ik naar Anna en ik voel weer die steek in mijn borst.

POV Anna

Dylan zit naar me te staren in de les en ik doe alsof ik het niet zie. Dat helpt doen alsof hij er gewoon niet is en niks is. 
Ik heb veel over zijn actie nagedacht en ik snap nu wel waarom hij bij me weg blijft maar het is fout.

Ik voel me verschrikkelijk zonder hem bij me, om mee te praten. Ik heb me afgesloten voor alles en iedereen, mijn gevoel uitgeschakeld. Ik heb nog geen woord tegen Cris gezegd sinds die avond maar als dat nodig is om de pijn niet te voelen doe ik dat.

Ik heb na die avond ook niet meer gehuild, ik kan het gewoon niet meer. Tranen zijn zo definitief, alsof hij nooit meer terug komt. Al is het waarschijnlijk toch wel zo, stiekem hou ik nog de hoop op een dag dat hij bij me terug komt.

De bel gaat en ik loop het lokaal uit, ik heb al gezien dat ik de slaapzaal van Sector 3 moet schoonmaken dus ik loop er direct naar toe. 

Er is niemand in de slaapzaal en ik begin met het schoonmaken van de ruimtes. Cris komt binnen "Kom laat me je helpen" zegt ze. Ik knik niet maar ze pakt een natte doek en begint met het boenen van de vloer.

In stilte maken we alles schoon. "Anna, kan je me vandaag vertellen wat er gebeurt is?" hoor ik Cris met een hoopvolle stem vragen. Ik schud mijn hoofd, ik kan het nog steeds niet over mijn lippen verkrijgen, hij heeft me verlaten.

Die vier woorden spookten al die tijd als door mijn hoofd, nu zelfs ben ik nog niet van ze af.

Naar mijn eigen verbazing begin ik toch de woorden te mompelen. Cris kijkt hoopvol op "Wat zei je?" Ik schud weer mijn hoofd maar ze loopt naar me toe "alsjeblieft, ik wil je helpen.".

"Hij heeft me verlaten" zo ze zijn eruit, ik voel een steek in mijn borst maar ik negeer het, ik ben nog niet klaar voor het gevoel. "Oh, zomaar" ik reageer niet en ruim de schoonmaakspullen op, stap voor stap Cris.

Ik verstop me de rest van de dag op het toilet, ik heb toch geen honger. De steek die ik zo graag wil proberen te negeren blijft er toch en de tranen komen.

Na een tijdje voel ik de lucht om mezelf heen kouder worden, een gevoel van eenzaamheid vreet me langzaam op. Langzaam vallen dan ook eindelijk mijn ogen dicht.

Ik sta in een ronde kamer, zonder ramen en deuren. Voor me staat een dokterstafel, het lijkt het enige mogelijke object dat mijn vermoeidheid zou kunnen herstellen. 
Iets houd me tegen om te gaan liggen maar ik weet niet meer wat. Langzaam beginnen de muren te bewegen, ze komen op me af.

Ik weet dat ik moet gaan liggen op het bed om het op te laten stoppen maar ik doen het niet. Ik voel de muur mijn rug raken en ik raak langzaam in paniek. De muur duwt me dichter en dichter bij de tafel.

In een moedige seconde stap ik op het bed af, de muren gaan nu langzamer maar stoppen niet. Voorzichtig ga ik op de tafel zitten en de muren stoppen met hun bewegingen. Ik kan nu de verleiding niet weerstaan om te gaan liggen.
Zodra mijn rug de tafel raken sluiten er boeien om mijn polsen en enkels.

Ik schrik wakker nog steeds op het toilet en de lucht om me heen lijkt wel te vriezen. Ik kijk naar het water en dat is al een dikke ijslaag geworden, wat is hier nou weer aan de hand.

Ik probeer de deur open te maken maar die zit ook dichtgevroren, ik zit hier vast.

                                                                            ---------                      

Ik weet het een kort hoofdstuk is maar ik kon die cliffhanger gewoon niet laten ;).

xxx
Till next