Sector 5 // Dutch

Hoofdstuk 6

Ik werd de volgende morgen niet wakker van het alarm maar van Jasper die me aantikte. "Hoe voel je je? Klaar voor een nieuwe dag?" Vroeg hij op een gemaakte kalme toon. "Probeer eens op te staan, we zijn al laat" ik hoorde de zenuwen in zijn stem. Ik stond rustig op maar zakte meteen weer in elkaar. "Eerlijk voel ik me zieker dan gister" antwoordde ik met een zwakke zachte stem. "Zal ik je nog even naar de ziekenzaal brengen? Misschien heeft zuster Marga iets dat helpt." Ik knikte en hij ondersteunde me wandelend naar de ziekenzaal. Onderweg zag ik Dylan door de gang lopen, ik kreeg er een raar gevoel van in mijn buik maar negeerde het.
Als ik in de ziekenzaal binnenkom schiet zuster Marga meteen uit haar stoel "O, gaat het wel Anna?". Het verbaasde me niet dat ze mijn naam nog kon herinneren. Nu ik haar beter bekeek zag ze eruit zoals ik mijn oma kende. Aan de kleine kant met een klein grijsharig knotje. Altijd lachend en in voor een gesprek. Met een verdrietige lach keek ik haar aan "Niet echt eigenlijk". "Ga maar snel zitten. En jij Jasper ga maar snel naar je les, straks mis je nog iets." zei ze op een toon die hem duidelijk maakte dat ze alleen met mij wilde te zijn. Jasper liep snel de deur uit na een meelevende blik op mij te werpen. "Mag ik wat onderzoekjes doen?" vroeg zuster Marga op een even meelevende toon. Ik knikte probeerde rechterop te gaan zitten. "Ontspan maar gewoon, het doet geen pijn." Ze legde haar handen weer op mijn slapen en sloot haar ogen. Een gevoel van rust stroomde door me heen en ik kreeg het gevoel dat ik wilde slapen. Ik sloot ook mijn ogen en voer weg van de wereld.

Toen ik een tijd later wakker werd was zuster Marga op zachte toon in gesprek met een oude man. Ik herkende hem uit de kranten, hij is de directeur van de ED, Brian Romains. Ik probeer het gesprek te verstaan maar ze praten niet hard genoeg en ik voelde me nog steeds te zwak om me te bewegen. Zuster Marga kijkt om en ziet zat ik mijn ogen heb geopend. Snel komt ze samen met meneer Romains op me af. "Anna wat fijn dat je wakker bent, je hebt voor 3 dagen geslapen." begint ze op een bezorgde toon. "Ik wil graag meneer Romains aan je voorstellen, onze directeur." "Hallo Anna, ik had een paar vragen voor je" begon meneer Romains op een norse toon. Ik word zo een beetje van hem maar antwoord dat het oké is. "Allereerst, sinds wanneer voelde je je ziek worden?" Ik wist het niet meer zeker maar kan me herinneren dat het eten niet zo goed was gevallen. "Uhm ik denk na het avondeten de eerste dag." antwoordde ik voorzichtig, bang voor zijn reactie. Hoe langer ik naar zijn gezicht bleef kijken hoe meer het me de kriebels gaf. Zuster Marga noteerde iets op een kladblok dat waarschijnlijk mijn antwoord moest voorstellen. Meneer Romains vervolgde zich "Heb je het idee dat je ziekte aan het voedsel lag?". Ik voelde een gevoel van paniek opkomen, ik wilde de schuld niet op mijn sector genoten afschuiven. Ik had het gevoel dat meneer Romains ze niet zachtaardig zou straffen. "Ik heb geen idee meneer" antwoordde ik uiteindelijk. "Oké ik heb je moeder geïnformeerd en je kan een brief terug van haar verwachten." Antwoord hij met een strak gezicht kortaf. Hij geeft me de indruk dat hij teleurgesteld is door mijn antwoord alsof hij wist dat ik wel degelijk ziek was geworden door het voedsel. "Ach kind toch, je hebt bijna je hele eerste week gemist." zegt zuster Marga op een meelevende toon terwijl ze haar papieren opbergt. "Misschien komen er nog wat onderzoeken later maar nu mag je gaan." Ze helpt me met opstaan en geeft me een knuffel. "Ik kom nog wel eens langs" zeg ik tegen haar terwijl ik de deur uit loop. Zuster Marga is zo aardig ik zou me niet kunnen indenken dat ze iemand ooit iets aan zou doen. Die meneer Romains vind ik wel een bijzonder type en ik weet nog niet wat ik van hem moet vinden.