Sector 5 // Dutch

Hoofdstuk 18

POV Anna

Ik loop naar het bureau toe en hou mijn handen boven de pot. Ik kijk professor Coren vragend aan en hij haast zich naar me toe. 'Probeer nou eens de cactus te laten groeien, zoals we in de lessen hebben geoefend, maar dan een richting op. Niet alleen maar naar boven zegmaar.'

Ik knik en hou concentreer me op het groeien van de cactus. Ik zie voor me dat een soort van loop als vorm en na een paar seconden open ik mijn ogen. Precies het plaatje dat ik in mijn hoofd had zie ik nu voor me. 

'Geweldig! roept professor Coren uit 'Echt geweldig! Probeer ook eens deze foto na te maken.' Hij houd een foto van een cactus in de vorm van een zwaard omhoog. 'Ik kan het proberen' vertel ik hem, al lijkt me dit echt te moeilijk. 

Ik sluit weer mijn ogen en concentreer me op de plant. Als ik mijn ogen weer open staat er een cactus in vorm van een grof zwaard, hij lijkt totaal niet op de foto maar je kan wel zien wat het is. 'Prima, zullen we volgende week weer afspreken?' vraag professor Coren en ik kijk naar de klok, er is al anderhalf uur voorbij. Zolang was ik toch niet bezig?

'Ja is goed' antwoord ik een beetje verward. Ik loop het lokaal uit. Ik loop naar de eetzaal en verwacht dat daar gewoon de slaapzakken liggen maar ze zijn verdwenen, zou de slaapzaal klaar zijn?

Ik loop naar de slaapzaal en probeer de deur te openen maar hij zit op slot, dat gaan ze toch niet menen. Ik zak neer langs de muur voel een brok in mijn keel opkomen, ik ben normaal toch niet zo emotioneel? Als een traan over mijn wang rolt voel ik samen met een gevoel van heimwee een kou om me heen opkomen.

Ik weet niet hoe lang ik zit maar het voelt als een eeuwigheid. Het kan vijf minuten zijn maar ook twee uur als eindelijk mijn ogen een beetje voel dichtvallen en de slaap het van mijn verdriet en adrenaline wint.

Toch ik schrik ik al snel weer wakker van voetstappen die dichtbij komen. Ik kijk op en herken verschrikt Dylan. 'Waarom ben jij hier?' vraagt hij verrast maar ook een beetje ongemakkelijk. Dit is de eerste keer dat we alleen zijn na dat hij bij me weg is gegaan.

Ik wijs naar de deur 'Deur zit op slot'. Hij kijkt me bezorgd aan 'Maar in deze kou, dat is echt niet goed hoor.' Ik kijk om me heen en merk nu pas dat er een beetje ijs om de vloer om me heen ligt. 'Sorry' verontschuldig me onnodig 'ik heb hier nog geen controle over.' Ik zucht terwijl ik het dun laagje ijs weg veeg. 

'Zeg geen sorry, het maakt niet uit. We moeten alleen een oplossing bedenken want dit krijg je niet weggeveegd.' Ik kijk om me heen en vormt zich een voorzichtige glimlach op mijn gezicht, dat gaat inderdaad niet lukken.

POV Dylan

Ze glimlacht en kijk naar me op 'Ik weet denk ik wel iets.' begint ze voorzichtig en ik trek mijn wenkbrauwen naar haar op. 'Beloof me dat je mee zal werken?' vraagt ze met een beetje verlangen in haar stem. 'Wat wil je doen dan?' ik voel de nieuwsgierigheid door me heen trekken terwijl ik haar gezicht probeer te lezen.

'Beloof het gewoon' zeurt ze en ik geef in, 'Oké, ik beloof het'. Ze doet een stap naar voren en pakt mijn hand vast. Een fractie van een seconde voordat ze naar voren buigt weet ik wat ze wil doen en ik voel een warm gevoel omhoog komen.

Ze drukt haar lippen op de mijne en ik sla als een tweede natuur mijn armen om haar middel. Haar handen gaan gulzig door mijn haar en ik druk me dichter tegen haar aan. Ik voel geen vlammen langs mijn benen als ze zich langzaam weer van me losmaakt en ze kijkt gefrustreerd om zich heen.

'Ik dacht echt dat dit zou werken' zegt ze met een frons in haar voorhoofd. Ik krijg de aandrang om die frons weg te vegen met mijn vingers maar doe het niet. Ik mag niet de indruk wekken dat we nu weer zomaar samen kunnen zijn.

Opeens kijkt ze op en legt haar vingers op haar liggen. De frons verdwijnt en ze ontspant haar schouders. Ik voel warmte van de grond opstijgen en de vlammen verschijnen. Zodra het ijs weg is verdwijnen de vlammen weer en haalt ze haar vingers van haar lippen, ik kan me niet bewegen en staar haar beduusd aan, had ze zojuist controle?

'Ik heb controle' zegt ze verrast terwijl ze weet dat ik het ook wel heb gezien. Ik kom uit mijn trance en omhels haar. 'Het is een soort gevoel dat ik kan in en uitschakelen.' verteld ze me met haar hoofd op mijn schouder. 

Ze maakt zich los uit de omhelzing en ik zie de hoop in haar ogen. 'Kijk'. Ze gaat staan en laat een laagje ijs op de vloer verschijnen. Na een rondje op het ijs te hebben gedraaid laat ze vlammen oplaaien. 

Haar glimlach betrekt als ze weer opkijkt van de grond en ik draai me om. Ze kijkt naar een man in dokterskleren die haar verbaast aanstaart. De man komt naar ons toegelopen en haar ogen worden steeds groter. Ik ga beschermend naast haar staan, wat is hier aan de hand?

'Anna, wat deed je?' vraagt de man en ze kan bijna niks uitbrengen. 'Nathan' fluistert ze en ze stapt op de man af. Naar mijn verbazing slaat ze haar armen om hem heen en begint te huilen. 'Ik ook van jou zusje.' fluistert hij terug.

Zoals beloofd vandaag toch het volgende hoofdstuk.
Ik denk niet dat ik volgende week een nieuw hoofdstuk zal plaatsen omdat ik toetsweek heb en dat heeft natuurlijk voorrang ;). 
Mijn toetsweek duurt bijna twee weken dus ik ben best wel lang weg, maar daarna heb ik vakantie dus kan ik weer lekker veel uploaden.

Voor iedereen die ook nog even moet knokken voor school succes en voor de rest,

Enjoy en till next!