Sector 5 // Dutch

Hoofdstuk 19

Even voordat we beginnen:
Ik ga vanaf nu elke week een hoofdstuk van sector 5 uploaden en om de week twee, dus lekker veel lezen! I hope you enjoy!
Xxx
Till next!

POV Dylan

Met open mond kijk ik toe hoe Anna volledig in elkaar stort in zijn armen. Nathan als in dokter Nathan is haar broer?

Na een tijdje merk ze dat ik maar een beetje sta te kijken en ze naakt zich van hem los. 'Dylan, dit is dus Nathan, mijn broer. Nathan dit is Dylan, sector 2.'

'Ik weet wie hij is' antwoord Nathan kortaf, ik mag die gast nu al niet. 'Hij had een onvoldoende voor die test aan het begin van het jaar.'

Ik voel ergernis naar boven borrelen 'Dankjewel dat je me daar nog even aan herinnerd.' antwoord ik maar snel even bot terug.

'Jonges doe een rustig.' Komt Anna tussen ons in. 'Nathan wat vroeg je ook alweer?' We kijken allebei Nathan vragend aan.

'Oh ja, Anna wat deed je daar het leek net of je een mini schaatsbaan aan het bouwen was maar nu is hij weg.' Anna kijkt geschrokken en antwoord haar broer niet.

Ik kijk Nathan ook onzeker aan en er heerst een lange stilte. 'Anna..' begint Nathan.

'Nathan ik denk niet dat ik het je ga vertellen. In ieder geval niet vandaag.' onderbreekt Anna hem. 'Maar Anna, er is een verklaring voor dus je kan het me gewoon vertellen, ik vertel niets door.'

'Wat is dat nou weer voor een reden, ik mag zelf beslissen wat ik je vertel!' Ik hoor  het ongeduld in haar stem opbouwen. Nathan hoort jet blijkbaar ook want hij antwoord op een rustigere toon 'Anna kan je me niet gewoon een goede reden geven waarom ik het niet mag weten, dan ga ik wel weer weg. Maar ik wil wel een reden, anders mag ik het gewoon weten.'

'Nathan alleen al het feit dat jij hier bent is reden genoeg dat ik je niks vertel. Als je dat niet kunt begrijpen dan heb je hier sowieso niets te zoeken.' antwoord Anna kortaf en ze pakt me bij mijn pols.

Ze sleept me me van de van weg en we rennen samen naar buiten. Het verbaast me dat er geen alarm zit op de deur maar ik negeer dat even.

'Dus je broer is hier' begin uiteindelijk als we stil staan aan de rand van het veld. 'Ja dat wist ik eigenlijk al, ik heb hem alleen nog nooit buiten zijn functie gezien hier.'

'Vertrouw je hem niet?' 'Nee eigenlijk niet. Nooit gedaan ook. Hij was nooit vaak thuis maar het ging altijd over hem; "Stil zijn Anna, Nathan moet leren voor een belangrijke toets" en "Ik heb geen tijd Anna, Nathan heeft hulp nodig". Natuurlijk hou ik van hem, maar ik vertrouw hem niet.'

'Maar goed dat je dan niks heb verteld.' Ze knikt en glimlacht naar me, 'Zullen we een stukje wandelen?'

'Ik heb toch niks anders te doen' lach ik en we lopen richting het midden van het bos. Ik heb geen idee waar we heen gaan maar dat maakt me ook niet echt uit.

——

POV Anna

Ik en Dylan zijn al minstens een uur aan het lopen en ik begin moe te worden. Ik heb alleen nog maar op de gang geslapen dus het is niet gek maar ik probeer het toch te verbergen voor Dylan.

We hebben gepraat over van alles en ik boel me weer steeds meer op mijn gemak met hem. 'Kunnen we even gaan zitten?' stel ik toch maar voor, 'Gewoon even rusten.' Dylan knikt en gaat zitten tegen een omgevallen boomstam.

Ik sluit mijn ogen en beloof mezelf dat ik boerin slaap ga vallen. Ok hou me niet aan die belofte en mijn gedachten zijn al snel weg van deze wereld.

Ik word wel al snel weer wakker van takjes die kraken rechts van ons. Ik nog Nijs zien want het is heel donker buiten maar als ik naar Dylan kijk zie ik hem ook alert naast me zitten.

Het gekraak word langzaam harder en ik hoor een stem die me vaag bekend voorkomt. Het gemompel is niet te verstaan, het lijkt een gestaag  soort ritme. Alsof het al uren wordt opgezegd.

Dylan en ik krijgen dicht bij elkaar, het komt niet eens in me op dat we ook weg kunnen rennen.

Opeens houd het gemompel op en versneld het geritsel, ik begraaf mijn hoofd in Dylans nek. Dit is vast en zeker een nachtmerrie. Vlak naast me hoor ik nu een duidelijk woord 'Anna?'

Ik schrik en laat Dylan los, dat kan niet. Dit kan gewoon echt niet. 'Anna vertel me alsjeblieft dat jij hier zit' klinkt het hoopvol.

'Papa?'