Elif

17:Kıskançlık

Yorum yapın lütfen.

Onunla konuşmak çok iyi gelmişti. Sanki vaktimin hepsini onunla konuşarak geçirebilirim gibi hissettim. Asaf'ın hayatımda her zaman var olması isteği daha da büyüyordu. Hayallerime büyük bir sızıntı ile girmiş hatta orada kendine taht bile kurmuştu.

Aşk sarhoşu olduğumdan kitabım ile pek ilgilenemiyordum. Ne kadar başına otursam Asaf ile ilgili hayallere dalıyor bir türlü çıkamıyordum. İnci Hanımla da konuşmam lazımdı. Ona bir özür borçlu gibi hissediyordum. Ama yazamamak benim suçum değildi. Tüm suç hayallerime sızan Asaf'taydı. Yoksa benimle bir ilgisi yoktu.

Aşk ben de saçmalama devrelerinide açmıştı, galiba. Çünkü genelde mantıklı bir insandım. Saçma düşüncelere pek maal vermezdim.

"Asaf benim İnci Hanımla da görüşmem lazım."

"Neden?"

"Bu aralar kitabımla pek ilgilenemedim. Kafam çok dolu."

Asaf bu dediğime gülümsedi ama özgüvenli bir gülümsemeydi.

"Kiminle dolu kafan bakalım."

Gülümsemesinin nedeni anlaşılmıştı. Sanki bilmiyor, kafamın kiminle dolu olduğunu ama ona istediği cevabı vermeyecektim.

"Söylesem de tanımazsın."

"Diyorsun. Bence çok yakınen tanımıyorum o kişiyi."

"Nereden tanıyacaksın canım"

"Değil mi nereden tanıyacağım canım."

Canım kelimesini daha bir vurgulu söylemişti. Aslında ben o kelimeyi gayri  ihtiyari bir şekilde söyledim. Ağzımdan kaçmıştı. Beni alt etmeyi başarıyordu. Galiba her zaman da başaracaktı.

"Tamam Asaf. Seni düşünüyorum oldu mu?"

"Valla çok güzel oldu."

"Takma kafana kitabı. Her şeyin vakti illa vardır. Vakti gelince ortaya çok güzel bir eser çıkaracağına eminim."

Bana güvenmesi çok hoşuma gitmişti. Bazen siz bile kendinize inanmazsınız ama etrafınızda size destek olan insanlar vardır. Bu insanlar bize güç verir. Asaf da bu insanların arasına girmişti şimdiden.

"Bana güvendiğin için çok teşekkür ederim."

"Sevgiden öte güven önemlidir Elif. Birbirimize güvenmezsek başta yıkılırız."

"Haklısın."

"İstersen ben İnci Hanım ile görüşürüm senin yerine, sen kafana takma."

"Olmaz öyle şey. Ben konuşurum. Hem şimdi torpil falan yapıyor derler."

İnsanları susturmak imkansızdır. Şimdi neler derler kim bilir? Ben hiç bunu düşünmemiştim. Ben çalışan Asaf ise patrondu. Tamam sürekli burada değildim ama ortadaki durum aynen buydu.

"Sen kalbimden torpillisin zaten ama bu yarışmayı emeğin ile kazandın. Çok güzel bir hikaye yazdın. Hem o zaman seni tanımıyordum."

"Orası öyle ama yine de benim konuşmam daha iyi olur."

"Sen nasıl istersen."

"Ben artık gideyim."

Artık gitsem iyi olacaktı. Daha İnci Hanım ile konuşacak sonra eve gidecektim. Bir de annem sorardı neredeydin diye.

"Hep kalsan keşke."

Asaf bu kadar romantik olmaya devam ederse ben yanında kendimi kaba hissedecektim. Ben onun kadar rahat ifade edemiyordum bazı şeyleri. Ne yapayım? Bende böyleydim.