Kahit Isang Saglit (COMPLETED - Published 2007 under Precious Hearts Romances)

Chapter 9

MAGHAPONG nag-iisip si Jamelia tungkol sa  kalagayan ng kanyang ate. Malaki ang gagastusin mula sa pagpapatingin nito sa espesyalista hanggang sa operasyon at therapy nito. Gusto niyang mangutang pero natatakot siya na baka hindi niya mabayaran ang hihiramin niyang pera. Ayaw niyang magkaroon pa ng panibagong problema.

Huminga siya ng malalim habang inaayos ang pera sa kaha. Pilit man niyang i-focus ang atensiyon niya sa kanyang trabaho ay hindi niya magawa. Patuloy na nagpa-flash back sa kanyang isip ang sinabi sa kanya ng doktor noong gabing maaksidente ang kapatid niya. Mayamaya lang ay hindi na niya napigilan ang sarili. Napaiyak na siya.

“Jam, okay ka lang?” tanong sa kanya ng isa sa mga kasamahan niyang babae na si Yolly. Tumigil ito sa pag-aayos ng mga upuan at lumapit sa kanya nang makita siyang umiiyak.

“Okay lang ako.” Pinahid niya ang kanyang mga luha.

“Sigurado ka ha. Bilisan mo na iyang ginagawa mo para makasabay ka na sa amin sa pag-uwi.”

“Mauna na kayo kasi mag-iimbentaryo pa kami sa kusina kung ano ang mga kulang sa mga ingredients,” aniya.

“Okay," napatango na sabi ni Yolly. Mag-iingat ka mamaya pag-uwi mo, ha? Kung puwede lang sana kitang hintayin para may kasabay ka. Kaya lang, hindi ako nakapagsabi kay Inay na mahuhuli ako ng pag-uwi. Baka mag-alala iyon sa akin.”

Ngumiti siya. “Kaya ko namang mag-isa, eh. Sige na, bilisan mo na iyang ginagawa mo para matapos na at nang makauwi ka na.”

Ipinagpatuloy na nga nito ang ginagawa.

Katatapos lang niyang bilangin ang pera sa kaha at iayos ang mga resibo nang isa-isa ng mag-alisan ang mga kasama niya. Iniayos muna niya ang pera at mga resibo sa ilalim ng counter bago siya nagtungo sa kusina. Sinisimulan na ng dalawang kusinera nila ang pag-iimbentaryo. Tinulungan niya ang mga ito. Pagkatapos nilang ilista ang mga kulang sa kusina ay umuwi na rin ang mga ito. Kinuha naman niya ang pera at mga resibo bago siya pumasok sa opisina ni Ma’am Vera. Naroon pa ito at abala ito sa pag-aaral sa mga papeles na hawak nito. Inilagay niya ang mga dala niya sa ibabaw ng mesa ng babae.

Palabas  na  siya ng pinto nang tawagin siya ni  Ma’am  Vera kaya napaharap uli siya rito. “Bakit ho, Ma’am?” tanong niya.

“Mag-isa ka lang bang uuwi?”

Tumango  siya  nang marahan. “Nakauwi na ho ang  mga  kasama ko.”

“Kung  ganoon ay hintayin mo na lang ako. Ihahatid kita  sa inyo.”

“Ho? Huwag na ho,” tanggi niya.

“Malalim na ang gabi at baka kung ano pa ang mangyari sa iyo sa  daan. Malapit na rin naman akong matapos sa ginagawa ko,” giit nito.

“S-sige po,” nahihiyang pagpayag na rin niya. “Sa labas ko  na  lang po kayo hihintayin.”

   Nang tumango ito ay iniwan niya ito. Lumabas  siya  ng  restaurant at naupo sa bench  na  naroon. Nangilid ang kanyang mga luha nang muli niyang maalala ang kanyang  ate. Gusto  na  niya itong ipagamot  pero wala siyang mapagkukuhanan ng pera na gagastusin para dito. Naputol ang  pag-iisip  niya  nang  makita niyang palabas ng restaurant  si  Ma’am Vera. Pinahid niya ang kanyang mga luha. Nilapitan siya nito.

“Ano’ng problema? Umiiyak ka ba?” tanong ng may edad na babae.

“Wala ho ito, Ma’am,” pagsisinungaling niya. “Napahikab lang po ako kaya medyo naluha ako.”

Mukhang hindi ito naniwala  sa  sagot niya.  “Huwag  ka na ngang magkaila. Kitang-kita ko namang namumugto ang mga mata  mo. Ano ba’ng nangyari? Tungkol ba iyan kay Jenny?”