Kahit Isang Saglit (COMPLETED - Published 2007 under Precious Hearts Romances)

Chapter 10

MAAGANG nagtungo si Adrian sa bahay nina Jamelia.  Linggo  noon kaya  alam niyang walang pasok ang dalaga sa restaurant. Kumatok siya ng marahan sa pinto ng apartment nito.

“Kuya  Adrian,” ani Lester nang buksan nito  ang  pinto at makita siya. Niluwangan nito ang pagkakabukas niyon at pinapasok siya.

Nakita  niya  sina  Jamelia at Jenny na  nasa  sala.   “Good morning!” masiglang bati niya sa mga ito.

“Ang  aga  mo namang dumalaw,” nakangiting sabi sa kanya  ni Jamelia.

“Tanghali  na nga, eh. Hindi na natin makikita ang  pagsikat ng araw,” nakangiti niyang sabi.

Kumunot ang noo ng mga ito.

“Naisip ko kasing yayain kayong pumunta sa resort namin para makapag-relax naman kayo ng kaunti. Makakabuti  iyon  para  kay Jenny.”

“Maiwan na lang ako.”

“Hindi puwede, Jenny,” mabilis na sabi niya. “Dahil nga sa iyo  kaya ko naisip ang lakad na ito, eh.”

“Pero abala lang  ako sa inyo. Hindi kayo  makakapag-enjoy dahil sa akin.”

“Ang  dami  namang  drama ni Ate, eh,”   pabirong  sabi   ni Lester.  “Ihahanda  ko na ang mga gamit namin,   Kuya  Adrian.” Pagkasabi niyon ay umakyat ito sa itaas.

“Salamat, ha?” ani Jamelia sa  kanya. “Sandali  lang. Magbibihis  lang  ako  at  saka  kukuha  ng  pamalit  ni   Ate.” Binalingan  nito ang kapatid. “Ate, ikaw muna  ang  bahala  kay Adrian.” Pagkasabi  niyon ay umakyat  na  rin  ito  sa  hagdan.

Pagbalik ni Jamelia ay nakapagbihis na ito at may dala rin itong damit para sa  ate  nito. Dinala nito si Jenny sa banyo at doon  tinulungang magbihis.

Ilang  sandali  pa ay nakasakay na silang  apat  sa  kanyang kotse. Pagdating nila sa kanilang resort ay magkatulong na binuhat nila ni Lester si Jenny pababa  ng  kotse. Ito ang nagtulak sa wheelchair  kaya  sila  ni Jamelia ang magkatulong  na nagbaba ng  kanilang  mga dalahin patungo sa cottage na ipinahanda niya para sa kanila.

“Adrian,  maraming  salamat  sa  pagtulong  mo  sa  amin  sa paglibang  kay  Ate  Jenny,” wika nito  nang  mapag-isa sila sa cottage dahil  naglakad-lakad sa  tabing-dagat sina Lester at Jenny.

Nginitian niya ito. “Tama na nga iyang kakapasalamat mo. Basta mag-enjoy lang kayong magkakapatid.”

*****

“HINDI  ko  na nga rin alam kung ano ang gagawin ko sa  pamangkin kong  iyan,  mare,” ani Vera sa ina ni Angelie na si Mrs. Imelda Ronquillo. Matalik  na kaibigan niya ito at  isa  iyon  sa  mga dahilan  kung bakit hindi niya pinipigilan si Angelie sa paglapit at  pagpapakita  nito ng motibo sa kanyang pamangkin.   “Talagang mailap siya sa mga babae.”

“Baka naman nasa anak ko talaga ang problema kaya hindi siya magustuhan ng pamangkin mo. Masyado kasing modernang kumilos  at mag-isip si Angelie,” ani Mrs. Ronquillo. “Kahit kami ng asawa ko ay nahihirapang intindihin ang batang iyon kung minsan.”

“Natural  lang  naman iyon sa henerasyon ngayon,  eh,” agad niyang sabi. Ang totoo ay ibig niyang  sumang-ayon  dito.  Ang masamang  ugali naman kasi ni Angelie ang talagang iniaayaw rito ni Adrian.

“Pinagsabihan  ko na noon si Angelie na bawasan  ang  ugali niyang iyon dahil iba ang iniisip ng ibang tao sa kanya. Alam  mo naman ang mga taga-rito sa atin. Kapag nakitang iba ang ikinikilos mo, eh, tiyak na pag-uusapan ka.”

Hindi siya sumagot.

“Kaya nga nagdesisyon kaming mag-asawa na payagan na siyang pumunta sa Amerika. Malapit na kasi ang eleksiyon. Alam mo na, ayaw  naming  magkaproblema ng asawa ko,” anito. “Mabuti  na  rin iyon. Baka sakaling magbago ang ugali niya  kapag  nalayo siya rito.  Baka kasi negatibo na rin ang iniisip ni Adrian  sa  kanya dahil sa malakas na personality niya.”

“Hindi naman sa ganoon, mare,” wika niya.  “Talaga  lang hindi  pa handa ang pamangkin ko na pumasok uli sa isang commitment. Pero malay natin, kapag dumating ang panahon  na  handa  na si Adrian ay si Angelie rin ang makatuluyan niya.”
J
Tumango  ito.  “Sana nga ay ganoon ang mangyari.  Si  Adrian kasi  talaga  ang gusto ko para sa anak ko. Pero ang  balita  ko, mare, ay madalas siyang makita na may kasamang babae.”