Kahit Isang Saglit (COMPLETED - Published 2007 under Precious Hearts Romances)

Chapter 11

MATAGAL na tinitigan ni Adrian si Norraine na para bang malalaman niya sa mukha nito kung nagsasabi ito ng totoo. Pagkatapos ay napailing  siya. Imposible  ang sinasabi  nito.  Hindi puwedeng maging  anak  niya ang batang babae na kausap niya kanina. Pero bigla siyang  napaisip. Bakit pagkakita niya sa bata  ay  may  iba siyang  naramdaman? Hindi siya malapit sa mga  bata  pero magaan ang loob niya kay Adrianna. Iyon ba ang tinatawag na lukso ng dugo?

Lalo siyang naguluhan. Paano nangyaring siya  ang  ama ng batang iyon? Isang beses lang may nangyari sa kanila ni Norraine noon. “That’s impossible.  Hindi 'yan totoo. I don’t believe you,” sabi niya pagkalipas ng ilang sandali.

“Adrianna is your daughter, Adrian,” giit ni Norraine. “Nagbunga ang minsang pagkalimot nating dalawa. Buntis ako nang magdesisyon akong umalis ng San Felipe kasama si Inay  at ang kapatid ko.”

Nagtagis ang kanyang mga bagang sa galit niya rito. Ganoon na lamang ang pagpipigil niyang murahin ito. Wala na ba talaga itong gagawin kundi guluhin ang buhay niya at bigyan  siya ng sama ng loob?  “Itigil mo na ang kalokohan mong ito, Norraine. Tama na ang pagsisinungaling mo!”

Huminga  ito  nang  malalim at kumurap-kurap  na  para  bang pinipigilan nitong tumulo ang mga luha nito. Bakas sa mukha  nito na nasasaktan ito sa mga sinasabi niya. “Inaasahan ko nang iyan  ang magiging reaksiyon mo. Hindi kita masisisi, Adrian. Alam kong nasaktan ka noon sa pag-alis ko nang walang paalam.” Basag na ang tinig nito. “Pero  maniwala  ka, totoo ang sinasabi ko.  Anak mo  si Adrianna. Anak natin siya.”

Tinitigan  niya  ito.  Oo nga at sinaktan siya nito at  bigla siya nitong iniwan  noon, pero kilala niya ito. Hindi nito kayang manloko ng tao. Hindi ito kailanman nagsinungaling sa kanya noon. Pero  iniwan ka pa rin niya!  sigaw ng isang bahagi  ng kanyang isip. Humugot siya ng malalim na hininga bago nagsalita.

“Kung totoong anak ko si Adrianna, bakit ka umalis? Bakit  mo ako iniwan? Kung totoong buntis ka noon, bakit ka umalis sa panahong kailangang-kailangan mo ako?”

Matagal  siya nitong tinitigan pagkatapos ay yumuko  ito  at nagsalita. “N-natakot ako.”

“Natakot ka saan?”

Nag-angat ito ng tingin. “Natakot ako na baka hindi ako matanggap ng pamilya mo. Baka hindi nila  matanggap ang kalagayan ko. Alam nating pareho kung gaano kalayo ang estado na—”

“That’s bullshit, Norraine!”  malakas  na  putol  niya  sa pagsasalita  nito. “Alam mong kahit kailan ay hindi naging  issue sa atin ang pagkakaiba ng estado natin sa buhay. Kilala  mo  rin ang pamilya ko. Tanggap ka nila. Kahit kailan, wala kang narinig sa kanila na anumang pagtutol.”

“Hindi mo ako masisisi, Adrian. Alam mo ang  nangyari sa namatay kong kapatid, 'di ba? Nagpakamatay siya nang iwan siya ng mayamang lalaking minahal niya noon. Natakot lang ako na baka gawin mo rin iyon sa akin.” Naglandas na sa magkabilang pisngi nito ang mga luha nito.

“Alam mong hindi ko iyon magagawa sa iyo, 'di ba?”

Humagulhol ito. Umiiyak na isinubsob nito ang mukha  nito  sa kanyang dibdib. “I’m very sorry, Adrian. Hindi mo lang alam kung gaano ko pinagsisisihan ang ginawa kong pag-iwan sa iyo.”

Napapikit  siya. Bakit may pakiramdam  siya  na  totoo ang sinasabi  nito? Niyakap  niya ito at hindi  niya  inaasahan  ang biglang  lumabas mula sa kanyang bibig. “M-magsisimula uli  tayo, Norraine. Iaayos natin ang lahat.”

Tiningnan siya nito. “A-ano’ng ibig mong sabihin?”

Lumunok siya bago nagsalita. “M-magpapakasal tayo.”