ΟΧΙ! ΙΣΩΣ? ΝΑΙ! (vol.1)

46.

ΚΛΕΙΩ

«Τι νιώθεις;» πετάρισα τις βλεφαρίδες μου εστιάζοντας το βλέμμα μου στον Κρις που βρισκόταν ξαπλωμένος απέναντι μου. Χαμογέλασα. Ευτυχία. Χαρά. Έρωτα. Αγάπη. Τι μπορούσα να του πω από την πληθώρα των συναισθημάτων που μαινόταν μέσα μου; Μια λέξη; Δύο; Περισσότερες;

«Εσύ;» τα χέρια του τυλίχτηκαν γύρω από την μέση μου. Με τράβηξε κοντά του καλύπτοντας την μηδαμινή απόσταση που υπήρχε μεταξύ μας. Η θερμότητα του σώματος του άγγιξε το δικό μου και στο σημείο που τα δάχτυλα του άγγιζαν το δέρμα μου εκείνο είχε μυρμηγκιάσει στέλνοντας σήματα στην σπονδυλική μου στήλη, σήματα επιθυμίας. Σήματα έρωτα. Σήματα άσβηστου πόθου. Το ύφος του σοβάρεψε ξαφνικά. Τα χείλη του εγκλώβισαν τα δικά μου σε ένα μακρόσυρτο φιλί. Και δίχως να το καταλάβω συνέχισαν την πορεία τους στο πιγούνι μου, στο λαιμό μου. Ένας βαθύς αναστεναγμός ξέφυγε από μέσα μου και εκείνος αντιλαμβανόμενος την αίσθηση που προκαλούσε η ύπαρξη του στη δική μου συνέχισε το έργο του με μεγαλύτερη επιθυμία. Και εγώ συνέχισα ολοένα και περισσότερο να χάνομαι στη δίνη του.

Ξαφνικά κάποια πόρτα του διαδρόμου άνοιξε και το τρίξιμο της με επανέφερε στην πραγματικότητα. Τον απομάκρυνα από πάνω μου και εκείνος με κοίταξε απορημένος από την άκρη του κρεβατιού. Οι πρώτες αχτίνες του ήλιου ξεκίνησαν να μπαίνουν στο δωμάτιο και ένιωσα τη θέρμη τους πάνω στο σώμα μου.

«Θα μας ακούσουν» γκρίνιαξα και τον πλησίασα δειλά ως ένα ίχνος αποζημίωσης που τον είχα απομακρύνει με τον πρότερο βίαιο τρόπο. Εκείνος γέλασε απολαμβάνοντας το νέο είδος σχέσης που είχε αναπτυχθεί ανάμεσα μας.

«Έλα τώρα μωρό μου. Όλοι κοιμούνται...» προσπάθησε να με φιλήσει. Σήκωσα το δάχτυλο μου και το ακούμπησα στα χείλη του.

«Το υποσχέθηκες ότι δεν θα το μάθει κανείς από την οικογένεια μέχρι να δούμε που βαδίζουμε, Κρις...» εκείνος μου έδωσε ένα γρήγορο φιλί και σηκώθηκε από το κρεβάτι σηκώνοντας τα χέρια του ψηλά.

«Εσύ είσαι το αφεντικό...» φόρεσε το εσώρουχο του και άνοιξε την πόρτα του δωματίου μου αθόρυβα. Μου έστειλε ένα ακόμη φιλί, αυτή τη φορά από απόσταση και εξαφανίστηκε στην ηρεμία του σπιτιού δίχως να τον καταλάβει κανείς. Με τον ίδιο τρόπο που συνήθιζε να τρυπώνει στο δωμάτιο μου κάθε βράδυ και να χάνεται το επόμενο πρωινό σχεδόν κάθε μέρα αυτής της εβδομάδας. Από την στιγμή που είχα παραδοθεί στα συναισθήματα μου για εκείνον. Από την στιγμή που πάψαμε να είμαστε απλώς θετά αδέρφια και αποδεχτήκαμε τον όρο ζευγάρι. Σχέση. Εκείνος και εγώ. Εγώ και ο Κρις Τάιλερ...