ერთი ვარსკვლავით მეტი

თავი 5

დილით როგორც ყოველთვის 6:30 დარეკა მაღვიძარამ.

ადგომა ისე გამიჭირდა, როგოც არასდროს. "ასე გვიან აღარასდროს დავწვები" გავიფიქრე მე, და გამახსენდა, რომ დიდი ალბათობით, მომავალი 3-4 წელიწადი გამოძინება არ მეღირსება.

დავთანმხდები. სტაჟიორი გავხდები. ეს გადაწყვეტილება უკვე გუშინ მივიღე დედასთან საუბრის დროს, უბრალოდ ახლა, ჩემს თბილ და ფუმფულა საწოლში ვაღიარე.

ტრეინის კონტრაქტი არც ისეთი მკაცრია, როგორიც აიდოლის. თუ ვერ გავქაჩავ ან არ მომეწონება უბრალოდ წამოვალ. განა ჩემი რა მიდის? დედამ დამარწმუნა, რომ ძალიან კარგად გრძნობს თავს, ამას გამოკვლევების ანალიზებიც ადასტურებს.

ეს მე მაქვს უბრალოდ ჩახვეული, რომ დედას რაღაც შეიძლება დაემართოს და მე გვერძე არ ვეყოლები. ალბათ იმიტომ, რომ კორეაში ჩამოსვლიდან 2 წელი კოშმარში ვცხოვრობდი.

წარსული უნდა უკან მოვიტოვო. მათ შორის ჩემი ტარაკნები თავში.

საწოლიდან ავდექი და სააბაზანოში შევედი. წყალი გადავივლე და თმა გავიშრე.

ოთახში შევედი და სკამზე, ლამაზად დაკეცილი სკოლის ფირმა მოვირგე.

სარკეში ჩახედვა არ მინდოდა. ვიცოდი თვალების ქვეშ დიდი ლურჯი ტომრები მეყრებოდა და არც შევმცდარვარ. ავიღე კონსილერი და თვალების ქვეშ წავისვი.

სამზარეულოში შესვლის თანავე თვალები სიხარულისგან რამის ამიცრემლიანდა.

დედა სამზარეულოში ჭადებს აცხობდა. ჭადები. ღმერთო. მეგონა ამ დღეს ვერ მოვესწრებოდი. 4 წელია ქართული საჭმელი არ მიჭამია. სეულში არის ერთი "სახინკლე", მაგრამ იქ იმდენად საზიზღარ ხინკლებს აკეთებენ, რომ ჩემი შესვლა და გამოსვლა მაგ რესტორნიდან ერთი იყო.

იქვე მაგიდაზე სულგუნი და სხვა პროდუქტებიც დავინახე. დედას სიხარულით მივვარდი და თითქმის ვიწივლე.