Selammm....Yine çok uzun sayılmayan bir bölümle karşınızdayım.Hafta sonu bölümü yükleyeceğimden bahsetmiştim ama uzun süredir teknik olarak Wattpade giremiyorum.Gerçekten siteyle bağlantım kesilmişti.Daha yeni bağlantım sağlandı ve ben de hemen bölümü attım.
Yarın Bayram...Şimdiden herkesin Bayramını kutluyorum...Sevdiklerinizle nice mutlu Bayramlara...Bol bol et yiyip, harçlık toplamanız dileğiyle...Kendinize İyi Bakın...
Göz kapaklarımda hissettiğim ağırlık ve yüzümdeki soğuklukla zorda olsa gözlerimi kırpıştırdım. Beynim benim değilmişçesine,ona hükmetmeme izin vermiyordu. Etraf oldukça bulanıktı.
Kendimi biraz daha zorlayarak, nerede olduğumu anlayabilmek için çevreme göz attım. Şuan bulunduğum yer oldukça tanıdıktı. Yattığım yerden biraz daha doğrularak kafamı sağa sola çevirdim.
Yüzümdeki maskeye bakarak neler olduğunu anlamaya çalışıyordum.
Duvardaki fotoğraflar da oldukça tanıdıktı. Bunlar Ersen Koleji'ne ait resimlerdi.
Sol tarafımda hissettiğim karaltıyla o tarafa doğru döndüm. Annem yatağımın hemen yanındaki koltukta,başını koluna yaslamış bir şekilde uyuyordu. Gelen sesler ise şuan yüzümdeki maskenin, bir oksijen maskesi olduğunu anlamama yetiyordu.
Anlamadığım tek şey , bana ne olmuştu?
Neden odamda, yüzümde bir maskeyle uyuyordum.Ve neden üzerimde hastane önlüklerini andıran mavi bir kumaş parçası vardı?
Neden kendimi bu kadar yorgun hissediyordum?
Neden bir oksijen tüpüne bağlıydım?
Gözerimi kapatarak derin bir nefes aldım. Aklımda haddinden fazla soru vardı ve bu benim kafamı daha da karıştırıyordu.
Yavaşça yüzümdeki maskeyi aşağıya kaydırdım ve tekrar derin bir nefes aldım.
Anneme seslenecektim ama sesimi çıkaramıyordum.
Çünkü ses tellerimi kaybetmişcesine , ufacık bir tını bile çıkaramıyordum ağzımdan.
Sakin olmaya çalışarak kendimi daha fazla zorladım.Ama her çabam başarısız sonuçlanıyordu.Üstelik buda yetmezmişcesine her denememde boğazımda hissettiğim sızıyla geri adım atmak zorunda kalıyordum.
Bu şaka falan değildi ,değil mi?
Gerçekten ses yetimi kaybemiş olamazdım.
Bunun tek açıklamasını annem yapabilirdi.Ama ses çıkaramadan onu nasıl uyandıracaktım?
Belki ona uzanabileceğimi düşünerek yatağımın kenarında doğru kaydım.Ama yetişemiyordum.
Komodinin üzerindeki bardağı görünce, aklıma gelen ani fikirle ve içimden özür dileyerek bardağı yere düşürdüm.
Kırılma sesiyle annem olduğu yerden zıplamıştı.
Seni korkutmak ve sana iş çıkarmak istemezdim annecim ama özür dilerim. Başka çarem yoktu.
"Kızım? Uyandın?" Annemin tedirgin ve bir o kadar da üzgün bakışlarını hiçe sayarak tekrar konuşmaya çalıştım.
Ama olmuyordu. Sanki...sanki birisi ses tellerimi çalmıştı benden.
Annem de neler olduğunu anlamamış olacak ki, koşar adımlarla çalışma masama yöneldi. Masanın üzerindeki kalem ve kağıdı bana uzatarak, eliyle bir işaret yaptı ve yazarak anlatmamı istedi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ღ Hayallere Dalış ღ
Genç Kurgu"Bazen bitmek bilmeyen dertler yağmur olur üstüne yağar.Ama Unutma ki, Rengarenk Gökkuşağı Yağmurdan Sonra Çıkar." Hayallerinizi gerçekleştiremediğiniz zamanlarda psikolojiniz öylesine çokerki sanki yaşamanın Bir Anlamı Kalmaz ... Ama belkide hayall...
