Nerd's B*tch

The Nerd's Bitch: 16

Absidy's POV

"Hindi ba sinabe ko sayo na hindi pwede?"- sinabe ko iyon kay Peter upang mabasag ang katahimikan na bumabalot sa amin.

"I know, but please hayaan mo akong mahalin ka, iparamdam sayo yung pagmamahal ko."- madamdamin niyang saad habang nakatingin sakin.

"Bakit ako?"- tanong ko bigla.

"A-anong bakit ikaw?"- takang tanong niya.

"Bakit ako pa? Bakit ako pa yung kelangan mahalin mo kung may tunay na babae naman diyan? Hindi ko naman ikinahihiyang hindi ako babae pero bakit ako?"- kahit na ayokong sabihin iyon ay gusto kong malaman.

"Dahil ikaw yan, minahal ko kung sino ka, yung pagiging totoo mo."- simpleng sagot niya at ngumiti sakin.

"That's all?"- hindi ako kumbinsido sa sagot niya.

"I love you because you're you, and that's the answer on your question. So hayaan mo akong mahalin ka, makalapit ulit sayo na walang pagbabago kahit na alam mong mahal kita."- pagkasabi niya nun ay umiwas siya ng tingin.

Napahawak na lang ako sa parehang mga kamay ko.

He really loves me that much.

...

It's Tuesday and nandito kami sa malaking tree dito sa loob ng school kung saan ako madalas magisa.

Abala si Carl na mag-drawing ng isang lalaking gusto niya based sa imagination niya, oh I totally forgot na magaling siya gumuhit.

Habang yung dalawa busy sa phone nila at ako ay nilalanghanp ang sariwang hangin ng biglang may dumating na delubyo, i mean dumating si Louis kasama ang alipores niya tsk!

"What's that? Sketching your imaginary boyfriend?"- sabi niya kay Carl at nagtawanan naman sila pero hindi siya pinansin nito.

"You're so delusional Carl! Alam mo namang walang magkakagusto sayo dahil bakla ka, bakla kayo?"- at tuloy pa rin siya sa panglalait.

I just rolled my eyes then speak.

"And babae ka ganun?"- na patingin naman siya sa akin.

"Am talking to you? Palibhasa pakialamera ka."- at tinaasan niya ako ng kilay but i just gabe her a bored look.

"Carl doesn't even talking to you? Why you mad tho?"- at ngumisi ako dahil mukang napahiya siya.

"Tsk, anyway Carl bakit hindi ka na lang kasi magpakatotoo sa sarili mo."- pagkausap niya dito.

Tinignan siya nito at hininto ang pagguhit.

"You know Louis, nagpapakatotoo naman ako eh ikaw lang itong hindi."- at nagpatuloy na ulit siya sa ginagawa.

"Being real is better than your imagination of being a girl and imagining a boy with a good personalities and will love you for who you are is so impossible, hahaha so delusional!"- nagtakip pa sila ng bibig habang tumatawa.

Like duh... para kayong mga tanga.

"Drawings with good personalities is better than your plastic personalities."- napahinto siya sa sinabe ko at kung ako ang nasa pwesto niya malamang kinakain na siya ng hiya.

But i will never wish im in her place!

"So go away and we don't need your opinion, bye!"- at kumaway pa ako with a bright smile.

Naging tahimik ulit ang paligid lalo na samin ng umalis na sila Louis pero nagulat ako ng magsalita si Kyle.

"Duh! Oh my god! That was amazing sweetie, we're so proud of you!"- masayang sabi nito sa akin.

"Ha? Bakit naman?"- takang tanong ko.

"You're a completely innocent person before you met us! And now.. Louis is right!"- tinigil niya muna ang sasabihin niya pa habang tinititigan ako sa kabuuan ko.

Medyo na-weirduhan naman ako.

"Ew, don't give that look Kyle."- mataray kong sambit.

Humalakhak naman siya na parang baliw.

"You are such a bitch!"- at nakipag-high five pa siya sa dalawa, and i just rolled my beautiful eyes.

But inside me, i agree to Kyle, i'm completely a different person now.

And i am not mad tho...

...

Pabalik na sana ako sa classroom namin dahil may nakalimutan ako sa locker ko ng...

"Absidy.."- nagulat ako ng pagsarado ko ng locker ko ay nasa likod ko ay may tumawag sakin.

Kaya agad akong humarap dito at muntik ko na itong mahalikan sa sobrang lapit kaya agad kong itunulak.

"What are you trying to do!?"- sigaw ko dito.

"A-Absidy... please i just wanna talk to you."- sabi niya pa.

"Juanpa! We're done right? Ang tagal na nating tapos at wala na tayong dapat pang pagusapan, so please may i excuse dahil may klase pa ako."- aalis na sana ko ng hatakin niya ang braso ko.

Nagulat ako pero mas nagulat ako sa biglaang pagyakap niya.

Hindi ako nakagalaw dahil sa sobrang higpit ng yakap niya, at ilang sandali pa ay naramdaman ko na ang pagyugyog niya.

"J-juanpa?"- pero hindi siya sumagot.

"Juanpa!"- pagsigaw ko sa kaniya at natinag naman siya at agad na bumitaw sa akin.

Pero agad siyang tumalikod sa akin.

"Are you crying?"- takang tanong ko.

Pero hindi niya ako sinagot.

"Tell me are you crying?"- at hinila ko na siya paharap at tama nga ako.

"Juanpa... please don't do this to yourself."- nag-alala ako, yes nag-aalala pa rin ako sa kaniya, hindi naman ako ganun kasama.

Ngayon ko lang yata napansin na pumayat siya at halatang puyat, medyo makapal na rin ang buhok niya pero nakukuha niya pa ring pumasok.

"Stop messing your life, just because i broke up to you."- sambit ko pa.

"I'll stop messing my life if you will comeback to me."- sagot niya habang nakayuko.

"But you know na imposible ng mangyari yun."- sagot ko alam ko nasasaktan siya sa kasalanang ginawa niya.

I don't want this to happen.

"Nasa huli talaga ang pagsisisi."- at pagkasabi niya iyon ay mabilis siyang tumingala at pinunasan ang luha niya.

Pagkatapos ay tumingin siya sa akin na mugto ang mga mata at ngumiti.

"Do you really hate me that much?"- muntik pa siyang pumiyok sa tanong niya, alam ko sa salita niya nasasaktaan siya.

Tapos na ako sa ganyan.

"I don't hate you."- pagtapos nun ay umiwas ako ng tingin.

"I just really hate what you did to me."- agad akong tumalikod dahil nararamdaman ko ang mainit na luha sa mga mata ko.

Ang hirap pigilan kaya agad na tumulo ito.

Umiiyak ako hindi dahil mahal ko pa siya, umiiyak ako dahil sa nangyare sa amin.

"Then... we can make things right."- pagsagot niya, at naramdaman ko ang paglapit niya.

"Stop!"- pagpapatigil ko sa kaniya.

"It's late... you're so late for doing that."- sambit ko pa.

Cuz i already moved on...