Bloodrose Moon

Twenty Fifth Moon

"Tanner, calm down, will you? Makinig ka muna sakin!" Sigaw ko habang sinusundan siya na naglalakad papasok sa bahay na padabog.

Nilingon niya ako. "Wala akong problema kapag hinihiram mo ang sasakyan ko, Vanessa, pero ang pagpayag mo na sumakay ang isang ordinaryong tao dun, hindi ako makakapayag nun!"

"What's wrong with that? He didn't do anything wrong to your car! Besides, mabilis--" 

"He?! Bakit ka may kasamang lalaki, Vanessa? Alam ba to ni Alpha Pierre?" Galit niyang tanong.

"Tanner, please kumalma ka muna. Let's sit and talk calmly."

"I don't want to sit and talk calmly, Vanessa! I'm fucking furious!"

"Dahil lang dun, nagagalit ka na ng ganito?" Hindi ko na napigilang itanong. 

"What? Are you thinking that I'm petty?" Taas kilay niyang tanong sakin.

Yes. "Bakit ba ganito ka magalit dahil dun?" Kalmado kong tanong. 

He inhaled before turning his back on me. Pinagpatuloy niya ang kanyang paglalakad papasok sa bahay. Bumuntong hininga ako bago sumunod sa kanya sa loob. Nadatnan ko siyang naglalakad papunta sa kusina kaya sumunod ako dun. Binuksan niya ang fridge at kinuha ang kanyang tumbler at uminom mula dun. 

"Tanner, sagutin mo naman ako. Tell me so I'd know." I said. 

"You don't have to know, V. Just don't do it again." Sabi niya at sinubukan akong takasan pero pinigilan ko siya sa pamamagitan ng paghawak sa kanyang braso. 

"I won't let you escape. I know you're hiding the reason from me because if you aren't, you'd just tell me directly." Mahigpit kong sabi. 

Inalis niya ang aking kamay na nakahawak sa kanyang braso at tumingin ng seryoso sakin. "Don't force me, Vanessa. You won't like the answer." He coldly said before leaving the kitchen. 

Bumuntong hininga muli ako bago tumingin sa kawalan. Tanner's hiding something from me. Clearly, may malaking rason kung bakit ayaw niyang may taong sumasakay sa kotse niya, o baka naman hindi lang sa kotse niya. 

But I don't get it. Why would he be this angry to ordinary humans? I know it's kinda unusual for us, Wolves, to have human friends because we have to very careful around them. Hindi nila pwedeng malaman ang katotohanan tungkol sa presensya naming mga lobo. 

Natigil ako sa pag-iisip nung tumunog na ang aking relo, naglagay ako ng alarm para paalalahanin akong may mga gawain pa ako. I sighed before leaving the house. Hindi na ako nagpaalam kay Tanner na nasa loob lang ng kwarto niya dahil alam kong mainit pa ang ulo nun. Saka ko na kakausapin kapag okay na siya. 

Before I left, I sprayed a scent remover spray inside Tanner's car. It's the least I can do. Para din naman lumamig konte ang kanyang ulo sakin. 

Pinuntahan ko ang hunters namin at tinanong tungkol sa supply namin sa fresh meat. I watched them clean and prepare the meat they got for our pregnant she-wolves and pups. Napapangiti at napapatawa ako habang pinapanuod sila dahil panay ang kanilang biruan sa isa't isa. I'm happy that they are happy while doing their jobs. 

"Luna, we're done with the meat. Gusto mo pang sumama samin sa paghatid nito sa mga pups?"

My Wolf howled. Pups! I want to see them, let's go!

I smiled before nodding. "Okay, let's go."

When we reached the clinic, I immediately smiled when I saw the healthy pups and even the newborn ones. The pregnant she-wolves smiled, bowed and approached me when I entered the clinic.