Escaping Strings

Chapter 38: Notice

Martina's POV

Ilang araw nang may nagpapadala ng sulat sa akin. Hindi ko pinapansin ang mga ito dahil alam kong hindi ako kayang lokohin ni Matt. Kung sinuman siya, alam kong ginagawa niya 'to para sirain kami. For God's sake, I am three months pregnant. Matt loves me so much. Sa sobrang pagmamahal niya sa akin... yeah.... Gosh, matagal na akong napapaisip sa relationship namin ni Matthew. Sobrang perfect ng pagsasama namin na para bang may mali? And maybe, now is the time to face reality. Ang sabi sa sulat, once na ituloy ko ang pagpapakasal ko kay Matt, magsisisi ako. Ilalabas niya ang lahat ng alam niya tungkol kay Matt na makasisira sa relasyon namin - makakasakit sa akin, na niloloko lang ako ng lalaking pinapasok ko sa buhay ko. Dapat ba akong maniwala? Eh, ano bang dapat kong malaman? Niloloko lang daw ako ng lalaking pinapasok ko sa buhay ko - pero bakit? Para ano? At bakit ako maniniwala?

"Babe," he called, "You okay? What's that?"

"Nothing, it's just a...." He got the letter.

Nawala ang ngiti niya matapos makita ang laman ng papel. I know I should throw that note in the first place. Wala rin naman akong balak na layuan siya. Ayaw kong lumaki ang anak ko nang walang ama.

"Babe, I don't believe whoever throw that trash. Look at me," I held his face, "I love you, okay?"

"I love you," he said before kissing me.

"Ahm, I think, it'll be better if I just go back to my condo...." Kinuha ko 'yung papel sa kaniya saka tumalikod para itapon ito sa trash bin sa kitchen.

"What? Babe, hindi ako papayag."

"Matt," I sighs facing him, "I need a break."

"Huh?" Gulong-gulo na tanong niya, "Break for what? Babe, what is this? Akala ko ba...."

He is so, damn persistent in every way. What is a week or even a day away from him? Gusto ko lang isaksak sa utak ko ang lahat ng laman ng mga sulat na natatanggap ko. I just can't find the reason for that stranger sending me shits to lie. I love him. I really love that manwhore Matthew Mondragon. Hindi ko lang talaga mapigilan ang sarili kong mag-isip.

"Fine! Hindi na, dito na lang ako, but you can't stop me from going back to work - full time," I demanded, finally.

"Fine then, if that will make you stay."

Umupo siya sa couch at binuksan ang tv. I unconsciously bit my lip beyond wondering. Does he really love me? Why is he so afraid of me being out of his sight?

"Oh, God, Martina! Stop overthinking," I muttered palming my forehead before finding something that I can eat inside the fridge.

"Argh!" I expelled, slamming the fridge's door close.

"Anong nangyari?" Mabilis siyang nakalapit sa akin at hinawakan ang mga kamay ko.

Ang OA, but cute.

Naningkit ang mga mata niya, "Why are you smiling?"

"Ang cute mo talaga!" I said while mashing his face with both hands.

"Babe, ano ba 'yan...." He tried to step away from me but I did not let go of his face.

Gosh, it's so smooth!

"Let me kiss you," I said and I kissed him.

I am planning to kiss him with tons of pecks, but when he moves, what happened was liplocking.

*Ding-dong!*

"Babe," I pushed him in a startle, "May tao."

"Oh, uhm... my phone's also ringing."

Umalis ako sa harap niya nang hindi tumitingin sa mga mata niya. Jusmiyo, nakita na namin ang kasingit-singitan ng isa't isa, ang lakas pa rin ng epekto niya. Am I blushing? Please, tell me not.