Escaping Strings

Chapter 43: Trespass

“What do you want to eat? Let's go out for some cherry. Do you want some cherry?” tanong ni Cara.

Cherry? Kailan ko ba nagustuhan ang cherry? Tinatanong pa ba 'yon? Nako, Cara, dinadamay mo pa ako sa trip mo. Nag-isip siya saglit. Bukod sa cherry na binanggit ng kaibigan niya, ano nga ba ang gusto niyang kainin? Wala naman. Matagal-tagal na rin simula nang hindi na siya masyadong naghahanap ng mga pagkain na very unusual sa paningin at panlasa ng iba. Basta may pagkain, kakainin niya. Saka, kawawa naman si Cara, buntis din 'yan kaya mahirap nang utus-utusan. Magsasalita na sana siya na wala siyang gusto nang unahan naman siya nito.

“Oh, please, don't crave for something hard. Okay na 'yong pa-hotdog-hotdog lang. I know how you miss hotdog. You miss it that much, right???”

She glared at her. What kind of thinking does this woman have? It is sooo.... Tsk! Anyway, she's a big help for being a shoulder to lean on. Another pregnant runaway from the country of the Philippines.

“What are you?” her eyes narrowed asking. “Napaka-blabber mo talaga eh, 'no? Anyways, forget it. I don't want anything but sleep. Don't mind me, mumsh. You should take care of yourself instead.”

Tumabi ito sa kaniya sa couch at hinipo nang para bang tinitingnan kung may lagnat siya. Tinabig naman niya ang kamay nito.

“Ano bang trip mo? Kung nagugutom ka, marami pang stocks sa fridge, or get the hell out. Hindi naman ako magsu-suicide kaya hindi mo ako kailangang bantayan twenty-four/seven.”

“Wala lang, you just look so pale. Nami-miss mo siya, ano? Or nami-miss niyo ang isa't isa kaya ganiyan. Ang tamlay mo eh,” her friend said that made her grunt.

“Sino? Si Matthew? Ew, no way! I told you not to talk about him.”

She smile looking straightly facing ahead, not meeting her friend's gaze, “Ikaw ang nagsabi niyan, napaghahalataan ka tuloy.”

Kinuha nito ang orange juice sa center table at nakangiting uminom. Sumama lang ang mukha niya dahil alam niyang inaasar na naman siya nito.

“Stop grinning, hindi ako natutuwa.”

“Whatever,” Cara rolled her eyes. “I am talking about your twin. Ayaw ka niyang paalisin pero umalis ka pa rin, at saka, alam niyang buntis ka. She is fucking worried about you and the baby. Naniniwala ka naman sa twin instincts, right? So you should know, kung malungkot ang isa, malungkot ka rin. Hell, she is so blue. And wait! Hindi kaya'y alam na rin nila Jac? Paano kung sabihin ni Jacob sa pinsan niya? Ayos lang ba sa'yo na lapitan kayo ni Matthew? Mahal mo pa ba siya? Mahal ka pa niya, mumsh. Aren't you gonna give him a chance? Sa'yo, sa baby niyo. Anak niya rin 'yan, he have rights.”

“Aren't you gonna give him a chance? Anak niya rin 'yan, he have rights,” balik niya sa kaibigan niya habang nakataas ang kaliwang kilay.

Natawa na lang siya nang hindi maipaliwanag ang reaksiyon ng kaibigan nang dahil sa sarili nitong tanong na naibato niya pabalik rito.

“Tss, how about Iris? She called me, kinukulit niya ako, hindi mo raw sinasagot ang mga tawag niya. Nag-aalala na siya, mumsh, tapos ikaw, my God! Alam mo namang mahal na mahal ka ng kambal mo eh, and sila tita, they are worried about you. Dammit, Martina, ilang beses ko nang pinauulit-ulit sa'yo na nag-aalala ang family mo! Hindi ka man lang nagpaparamdam. Hindi nila alam na magkasama tayo at hindi nila alam na may alam kami lalo na ang kambal mo.”

“They don't have to know where I am, Cara,” she said looking on her tummy. “It's for good.”

“I don't know what came into your mind, but you are crazy. Nagpapakahirap ka pa talagang pumunta sa France or Morocco para mag-withdraw ng salapi mo. Sa tingin mo, habang buhay mo silang maililigaw? Feeling ko nga, alam nila na magkasama tayo rito eh.”