ΟΧΙ! ΙΣΩΣ? ΝΑΙ! (vol.1)

48.

ΚΛΕΙΩ

Ήπια την τελευταία γουλιά μπίρας από το ποτήρι που κρατούσα στα χέρια μου και κοίταξα τον Ντάνιελ που ετοιμαζόταν για την επόμενη κίνηση του πάνω στο τραπέζι του μπιλιάρδου. Βρισκόμασταν εδώ και αρκετή ώρα χωμένοι σε μια μικρή μπιραρία στο κέντρο της Σιένας και ο καθένας από την παρέα που είχαμε έρθει φαινόταν να είναι απασχολημένος με τα δικά του. Ο Θέμης κρατούσε στο χέρι του έναν αριθμό από βελάκια και προετοιμαζόταν να τα πετάξει προς τον στόχο τους. Ο Μάρκο τον παρατηρούσε έτοιμος να τον σαμποτάρει σε κάθε ευκαιρία που του δινόταν δεδομένου ότι είχαν στοιχηματίσει στο ποιος θα κατέληγε να αναδειχθεί νικητής ένα υπέρογκο ποσό. Και ο Κρις από την άλλη ήταν χωμένος με τα μέλη του συγκροτήματος και τον Βινς σε κάποια γωνία του χώρου πίνοντας όσο περισσότερο μπορούσαν και πιθανόν ενημερώνοντας ο καθένας την παρέα για τα νέα του λαμβάνοντας υπόψιν το πόσο μεγάλο χρονικό διάστημα είχαν να βρεθούν και οι πέντε τους στον ίδιο χώρο.

Ο Ντάνιελ με μια κίνηση της στέκας πάνω στην πράσινη επιφάνεια του τραπεζιού που βρισκόταν ανάμεσα μας μου τράβηξε την προσοχή. Έκπληκτη έστρεψα το βλέμμα μου πάνω του και τον κοίταξα να ρίχνει την τελευταία μπάλα του χρώματος του στην τρύπα απέναντι του νικώντας με με ευκολία. Αναστέναξα απογοητευμένη και ακούμπησα κάπου δίπλα μου το άδειο πλέον ποτήρι. Εκείνος κοίταξε δήθεν απηυδισμένος το ταβάνι από την έλλειψη προσοχής από μέρους μου προς το παιχνίδι μας. Ακούμπησε την στέκα πάνω στο τραπέζι και παίρνοντας το μισογεμάτο ποτήρι του με πλησίασε. Ακούμπησε με το πίσω μέρος του σώματος του το τραπέζι και βρέθηκα απέναντι μου αφήνοντας ελάχιστη απόσταση μεταξύ μας. Σταύρωσε τα χέρια του στο στήθος του συνεχίζοντας να κρατάει το ποτήρι δίχως να έχει πιει την παραμικρή γουλιά. Με κοίταξε εξεταστικά.

«Λοιπόν;» ρώτησε.

«Λοιπόν» απάντησα κλέβοντας του την συνέχεια της φράσης που ήταν έτοιμος να ξεστομίσει.

«Σε μερικές μέρες τελειώνουν οι διακοπές σου. Θα γυρίσεις πίσω στην Ελλάδα ή...» περίμενα εκείνη την ερώτηση. Αρκετό καιρό τώρα. Και υπήρχαν στιγμές που αναρωτιόμουν και εγώ η ίδια για την πορεία που θα ακολουθούσα μελλοντικά. Επιθυμούσα να έχω ένα πλάνο οργανωμένο στο μυαλό μου όμως κάθε φορά που επιχειρούσα να το συζητήσω με τον Κρις εκείνος με διαβεβαίωνε πως όλα θα πάνε καλά και πως δεν είχα να φοβάμαι για τίποτα. Μόνο αυτά τα λόγια με τρόμαζαν λίγο καθώς υπήρχαν ένα σωρό πράγματα, τα οποία θα μπορούσαν να σταθούν εμπόδιο στην κοινή μας πορεία. Και αυτό με φόβιζε.