Hidden Pleasure

CAPITULO 26

Puting dingding ang bumungad saakin nang maidilat ko ng kaunti ang aking mga mata at pakiramdam ko nang mga panahong iyon ay para akong binugbog ng isang buong araw nang dahil sa tindi ng pagod at sakit sa katawan na aking natatamasa.

I blinked my eyes as though I could hear voices.I blinked again, but it was several moments before I was able to focus on anything.

Doon ay nakita ko ang kapatid kong nakikipag usap kay lola nang pareho silang nakaupo.Nakita ko rin ang mga armadong bantay sa loob ng silid.

Inilibot ko ang aking paningin at doon ko na lamang napagtantong nasa isang hospital bed na pala ako nakahiga.

Laking gulat ko pa nang masulyapan ko ang mga paa ko because my right leg was covered in plaster , and was raised high in the air, suspended from a pulley.

' A-Anong nangyare dito?'

Kinakabahang tanong ko sa sarili at tsaka ko na lamang tiningnan ang isa ko pang paa na nasa ilalim lamang ng kumot.

I tried to wiggled the toes of my left foot at nakahinga ako ng maluwag nang mapagtantong okay lang ito kaya naman ay sunod kong sinubukang igalaw ang aking mga kamay sanhi upang bahagyang mapalingon saaking gawi si Mimi.

" Ate gising kana!"

Masayang naibulalas ng kapatid ko bago maluha luhang tumakbo patungo sa aking kinaroroonan at yumakap.

" Thank goodness child you are finally awake!"

Sambit naman ni Lola bago inutusan ang mga bantay.

" Call a nurse this quick!"

" Ate na miss kita huhuhuhu!"

Tila unti unti nang rumirihistro saaking utak ang mga nangyari.

"Are you okay? How are your feelings?"

Nag aalalang tanong ni Lola pero hindi iyon ang gusto kong marinig.

Nang makita kong pinapalibutan na nila ang kamang aking hinihigaan, ay agad ko itong hinawi.

" L-Lola, S-Si Red lips po? Nandito po ba siya?"

Paos ngunit umaasang tanong ko bago sapilitang bumangon.

Nang hindi sumagot si Lola ay saka lamang ako napatitig sakanya nang tuluyan ko nang maibangon ang kalahati ng aking katawan bago sumandal sa headboard ng kama.

" L-Lola ...Nandito naman po siya diba po?"

" C-Child about that..."

" Ah baka may binili lang po."Pilit ngiti kong sagot.

Indeed.Ayokong isiping totoo ang lahat ng iyon.

Panaghinip lang eh.Hindi totoo.

" C-Child..."

Malungkot na naisambit ni Lola bago hinawakan ang kanang kamay ko.

Napatingin na lamang ako sakanya.

Umaasa.

" H-He's not here...He didn't knew what happened..I-I tried to call him or his dad's number but ...But it was unreachable."

" P-Pero po..Edi tawagan po natin uli.B-Baka naman po na lowbat lang or ano..Baka walang signal..."

Mahinang pagpupumilit ko.

Ayokong umiyak.Ayoko na.

" I'm sorry but I-I thought Aurosin went to Manhattan because his father lived in there ..N-Now I don't know.Pumunta ako doon kahapon pero wala na akong naabutan sa mansyon.I tried to contact them with every sources I have pero hindi din nila alam kung saang eksaktong lugar dinala ang private plane na sinakyan ni Aurosin..."

Ayoko ko man pero doon ay tila tuluyan nang nalugmok ang pag asa kong makita siyang muli.

" B-Bakit po ganun lola? Bakit po ba kailangan niyo pang maglihim saakin? M-Maiintindihan ko naman eh! P-para tuloy akong tanga dito..."

Garalgal kong sumbat nang nakayuko.

Naramdaman kong nagsialisan ang iilang bantay sa loob ng silid nang sila ay sinenyasan ni Lola.

Sinubukan niya pa akong hawakan sa balikat ngunit umatras ako nang dahil sa sobrang sama ng loob.

Ayoko ng awa.Gusto ko ng rason kung bakit nagkaganito ang lahat.

" C-Child..I'm sorry..I didn't mean to, It was his idea not to tell you.."

" Pero bakit nga?! H-Hindi ko kase talaga maintindihan lola eh ! Ang hirap intindihan gayung alam niya naman na tatanggapin ko kahit anong rason niya! A-Ang sakit eh Ang sakit sakit kase para akong ginawang tanga!"

Tuluyan na akong napahikbi nang ako'y sapilitang yakapin ni Lola.

" Shhh .."

" Ang hirap pag ganito.B-Bakit ngayon pa? Eh magkakaanak na kami! M-Marunong naman ako makontento sa kung ano man ang kaya niyang ibigay! Marunong naman ako umunawa kong hanggang saan lang ang kaya namin !"

Dismayadong wika ko habang mahinang umiiyak.

Hindi ko matanggap na basta basta niya nalang ako iwan nang wala man paliwanag.

Hindi na sumagot si Lola bagkus ay niyakap lamang ako hanggang sa naabutan kami ng dalawang nurse bitbit ang isang maliit na tray sa ganoong posisyon sanhi upang pasimpleng pinahiran ko ang aking luha.

" Welcome to the world mam Arielle!"

Masayang bati saakin ng nurse na di alintana ang namumuong emosyon na nasa loob ng silid na iyon.

Kumalas si Lola sa pagkakayakap at tumabi.Ginantihan ko na lamang ng pilit na ngiti ang nurse habang isa isa nitong chinechecked ang vitals ko.

" So ,How are your feelings today?"

Nakangiting tanong nito maya maya pa bago lumipat sa kabila upang I checked ang pulso ko.

" I-I'm good naman po.How long I have been like this?"

Medyo napapaos kong tanong .

" A couple of weeks lang naman.But you're making a remarkable quick recovery tho."

" T-Talaga po?"

" Yes and before you ask , It's only a broken leg you got in there, and the blacked eyes will be gone before we let you out."

Nakangiting pag iimporma nito dahilan upang pansamantala akong nabuhayan ng loob.

Nakatingin lamang si Lola sa amin habang ginagawa nila iyon at nang inabot saakin ng isang nurse ang mug na naglalaman ng orange juice, ay tahimik lamang itong nanood.

" Okay let's get you started on this."

Sumunod na lamang ako as I tried to suck the liquid through a bend plastic straw.

At pagkatapos kong maubos iyon ay tsaka lamang nagpaalam ang dalawang nurse nang matapos na ang lahat.

Ngunit bago pa man ito tuluyang makaalis ay kinakabahang tinawag ko ito pabalik.

" T-Teka lang po."

" Yes?"

" Y-Yung baby ko po nurse..Okay lang po ba?"

Nanginginig kong tanong.

Please huwag naman po sana...Parang awa niyo na..

Lihim akong nagdarasal sa aking isipan ng mga panahong iyon pero gulat lamang napatitig saakin ang mga nurse at bago pa man sila tuluyang makapagsalita ay agad na silang sinenyasan nila lola dahilan upang tahimik itong lumabas.

" Child.."

Nangangatal na napatitig saakin si Lola nang makita niya kong gaano ako katakot sa maaring marinig.

" L-Lola okay lang naman po diba?"

Napalunok ako nang itanong ko iyon.

" I-I am so sorry.."

Garalgal na naisambit na lamang ni Lola dahilan upang natutup ko ang aking bibig kasabay ng pagtulo ng aking mga luha.

No no no..

" L-Lola bakit ka po nag so-sorry? Buhay pa naman ang anak ko eh! Buhay pa po diba? Diba? P-please..."

" P-Please lola sabihin nyo po saaking buhay pa.."

Dahil hindi ko po mapapatawad ang sarili ko kapag may masamang nangyare sa anak ko.

" Please you have to be strong..M-Maybe this isn't the baby's time to lived yet---"

Mabilis akong napailing habang humihikbi.

"No! Anong hindi oras lola?! A-Ano po bang pinagsasasabi ninyo? Buhay pa po ang anak namin ni Sin eh! Hindi pwedeng ganoon!"

Nang tingnan ko ang bigong expresyon sa mukha ni Lola ay napahagulhol na lamang ako.

Pilit ko siyang itinutulak nang yayakapin niya ako.

Kahit masakit pa ang katawan ko ay sapilitan ako tumayo at akmang lalabas.

" P-Please , Alam kong masakit sa iyo iyon bilang isang ina but we have to accept it ! We...We have to child dahil wala na tayong ibang pagpipilian.."

Naiiyak na pagpipigil ni lola saakin ngunit hindi ako nagpatinag.

" Hindi Lola sinungaling ka! S-Sinungaling kayong lahat ! Hindi totoo iyan k-kase..k-kase buhay pa ang anak ko! "

Tila tuluyan na akong nawala sa sarili ng mga panahong iyon.

Sobrang dami ng ' Sana hindi ko nalang ginawa' ang pumapasok saaking isipan.

Sising-sisi ako sa katangahan ko .

Sa kabobohan ko ng mga panahong iyon na naging dahilan upang tuluyan na akong magwala.

H-Hindi pwede ehh!.

" Child please calm down!"

" Lola hindi ko po kaya! Please po k-kung panaghinip lang to , gisingin niyo na po ako. Ang sakit na po."

Pagsusumamo kong pakiusap kase parang hindi ko kakayanin.

Lossing my own child right after lossing the person i loved ? No .Hindi ko ata kayang paniwalaan yun ng ganun ganon na lang.

" I-I'm so sorry but it happens, We loss the baby and that's the truth---"

" No no no no gusto kong makausap ang doktor!"

Iiling iling kong pagpuputol sa sasabihin ni Lola habang humahagolhol.

" Clyde please call the doctor!"

Kasalanan ko to eh!

How can I be this dumb?!

How can I be so careless?!

Pakiramdam ko ng mga panahong iyon ay parang ako na ata ang pinakawalang kwentang ina sa mundo.

Nanghihinang napayuko na lamang ako habang sapo sapo ang aking tiyan.

B-Bakit bumitiw ka agad anak?

Noon ay alam ko na kung anong klase pagmamahal mayroon ang isang ina sa kaniyang mga anak.

Noon alam ko na.

P-Pero bakit hindi man lamang ako binigyan ng pagkakataong maiparamdam sa magiging anak ko kung paano magkaroon ng isang ina?

At bakit ba ganito ka sakit? Para akong paulit ulit na sinasaksak sa dibdib.

Nasa ganoon akong posisyon na maabutan kami ng doktor sa loob ng silid na siyang naging dahilan upang mabilis akong nag angat ng tingin at walang pag aatubiling nagtanong.

" D-Doc, ikaw po ba yung gumamot saakin? D-Doc, Okay lang naman po ang anak ko diba?"

Para akong tangang umaasa ng mga panahong iyon.

Desperadang tanga na kahit makita ko ng harap harapan ang nanghihinayang na expresyon ng doktor ay hindi ko pa din magawang paniwalaan .

Hindi ko magawang tanggapin.

I can't lose two people I loved in just one tragedy.

Kulang nalang ay lumuhod na ako para lang sabihin ng doktor na okay lang ang anak ko ngunit lahat ng natitira kong pag asa ay napalis nang tuluyan nang magsalita ang doktor.

" We are sorry for your loss mam but due-"

" H-Hindi..P-Papaanong nangyare yun doc?"

Kahit alam kung imposible ay naghahanap pa din ako ng butas para lang mapatunayang may buhay pang namumuo sa aking sinapupunan.

" The car accident itself causes a condition that leads you to miscarriage.The impact of the collision results to a placental abruption in which the placenta partially or completely got separated from the uterus.This leds to your critical condition that had us put you on emergency C-section surgery to remove the baby before oxygen gets off.However, such impact to your body causes you to loss the baby since you are in a fragile state of your pregnancy."

Napahikbi na lamang ako nang dahil sa sakit at sobrang sama ng loob para sa sarili.

" P-Pero, S-Saan na po ?.."

Nanghihinang tanong ko.

" Ah, About that, your relatives have chosen to keep the blood considering that it is a life after all and they wanted to still gave it a proper burial.Now if you have further questions , don't hesitate to ask for it again."

" Thank you Doc."

" Excuse me."

Saktong pagkaalis ng doktor ay siya namang panginginig ng tuhod ko sanhi upang tulalang napaluhod na lamang ako.

" C-Child, I'm so sorry.."

Umiiling lamang akong napa iyak.

Na muli na namang nauwi sa matinding hagolhol.

Wala akong kwentang ina ! Ang tanga tanga ko !

Kung sana sinabi ko nalang kay red lips noon edi sana hindi na nangyare ito!

Kung sana hindi ako nagpadaig sa matinding emosyon noon ay walang pag iisip na umupo sa daan edi sana hindi ako nasagasaan !

" P-Please ako na ang nagmamakaawa, tanggapin nalang natin.Magsimula ka nalang ulit ..."

Paano ako magsisimulang ulit kung yun nalang ang tanging alaala ni Red lips saakin?.

Napuno na iyakan ang silid na iyon ngunit kalaunan din ay tila namamanhid na ako.

Hindi ko na alam kung ano ba dapat ang mararamdaman ko.

Hindi ko na halos marinig ang mga boses ng mga panahong iyon.

Ni hindi ko na nga ramdam ang sakit ng katawan.

Iyak lamang ako ng iyak.Sapo ang pusong tila napupunit na sa sobra sobrang sakit.

Wala na ang anak ko..

Yun lang ang nasa isip ko ng mga panahong iyon.

Gustung-gusto kong magalit sa mundo!

Gusto kong maghalumpasay! Umiyak ng umiyak hanggang sa wala nang matirang luha! Gusto kong magwala pero pagod na ako.

Gusto kong magalit kay Red lips at sa taong nakabangga saakin pero nananaig ang galit ko sa sarili.

Kung sana hindi ako nagpabaya.Kung sana naging mas matatag ako.

" It's okay , it's okay."

Yan ang paulit ulit na sinasabi ni Lola habang pinapatahan ako sa pag iyak.

It's never okay to lose two people in one tragedy unprepared.

It's never okay to loss your baby lalo pa't araw araw nakasentro dito at sa taong mahal mo ang mga plano mo sa buhay.

No it's not okay and it will never be.

" I-I'm sorry.."

Boses iyon ng lalaki mula sa aking harapan dahilan upang walang ganang nag angat ako ng tingin.

Doon ay bumungad sa akin ang mukha ng lalaking minsan nang tumulong sa pagpapahirap kay Red lips noon.

Si Clyde.

" Anong ginagawa mo dito?"

Kunot noo kong naitanong bago pasimpleng pinahiran ang luha.

Sasagot pa sana ito nang sumabat si Lola mula sa aking kiliran.

" Siya ang nakabangga sayo apo.."

Kahit nagulat ako ay hindi ko na iyon pinahalata.

What's the point of getting angry? Ako naman ang may kasalanan.

" I swear I didn't mean it! I was in a rush when Lola called me at hindi ko namalayang nasa gitna ka pala ng daanan."

" Look I'm so sorry Arielle and i'm willing to pay for it.Kasalanan ko kaya handa akong tanggapin kung ano man ang gusto mong mangyare.Kung gusto mo akong ipakulong then i'll be responsible enough to faced it.Just let me."

Bakas sa kaniyang mukha ang guilt kaya naman ay hindi na ako nagsalita.

Walang imik ako tumayo mula sa pagkakaluhod at iika ikang naglakad pabalik sa kama.

" No need."

Ramdam ko ang kanilang mga titig nang pinahid kong muli ang aking mga luha bago nagsalitang muli.

" No need.Just go away."

Malamig kong sagot bago humiga.

" What?! But No! Gusto kong pagbayaran ang pagkakamali ko Arielle ! It's not right kaya please, hayaan mo ako."

" Child.."

" You wanted to pay for it? "

Tanong ko dito at mabilis naman itong tumango.

" Yes, I wanted to."

" Help me find Aurosin instead."

Yun lamang ang sinabi ko bago pumikit.

" C-Child.."

" Can you guys please leave me for a moment? I need some times alone."

Pagkatapos niyon ay walang imik silang umalis at nang wala nang tao sa loob ay muli na namang tumulo ang mga piste kong luha.

Oo galit ako kay Aurosin pero alam kong deserved niya pa ring malaman lahat ng to kasi anak niya pa din ang pinag uusapan dito.

Hindi sapat ang galit ko para pagtakpan ang katotohanan.

Katotohanang nabigo ako bilang isang ina.

Muli na naman ako napahikbi.

Ang sakit na .Namamanhid na ata ang buong sistema ko.

Tila na blangko na ata ang utak ko.

Wala akong maintindihan sa lahat lahat at mas lalong wala akong planong intindihin.

Ayoko na ding mag isip pa basta ang gusto ko lang sa ng mga sandaling iyon ay matulog.

Gusto kong itulog ang lahat ng sakit at galit.

Gusto ko munang makalimot kahit ngayon lang.

Kung pwede ay huwag na akong magising,

Dahil ang pakiramdam ng mawalan nang anak ay mas masakit pa sa lahat ng pagkasawi.