Laat maar zien ✓

5. Je kamer echt opruimen is zo ouderwets

Maandagmiddag- Viënna pov.

Ik kijk haar fronsend aan. Mijn koffer doorzoeken op ongewenste voorwerpen? Ze denkt toch niet dat ik wapens in mijn koffer heb zitten? Met opgetrokken wenkbrauwen overhandig ik haar mijn koffer, die ze voorzichtig op het bureau legt. Ze ritst hem open en haar blik valt meteen op het pakje sigaretten. Haar gezicht betrekt als ze het oppakt.

'Rook je, Viënna?'

Ik haal mijn schouders op. 'Het lijkt me dat sigaretten daar wel voor zijn, ja'. Ze zucht en gooit het pakje in de prullenbak. Met grote ogen kijk ik ernaar.

'Het is niet toegestaan te roken op het terrein, dus ik hoop dat je die slechte gewoonte kan afleren'.

Ik wil eigenlijk tegen haar ingaan met mijn theorie over suiker, maar ze gaat alweer verder met het doorzoeken van mijn koffer. Ze haalt er ook nog een aansteker uit, degene die ik van Quentin heb gekregen. Ze zegt niets meer van de aansteker, maar haalt hem zwijgend uit mijn tas en gooit het ook weg. Geïrriteerd kijk ik toe.

Ik ben me er erg van bewust dat de jongen -Aiden- nog steeds in de kamer zit en meekijkt met alles wat er gebeurt. Ik ben dan ook enigszins beschaamd als directrice Jenkins mijn ondergoed doorzoekt.

'Je koffer is verder in orde,' zegt ze en ze doet hem weer dicht. Ze overhandigd me de koffer weer en kijkt me glimlachend aan. Het is geen vrolijke glimlach, eerder een beleefde. En het irriteert me mateloos.

Ineens hoor ik een zoemend geluid en schrik licht op. Dat zal de bel wel zijn, bedenk ik me. Ik hoor dat Aiden opstaat en kijk vragend achterom. Hij schenkt me echter geen blik waardig en kijkt directice Jenkins afwachtend aan.

'Ja, Aiden, je mag gaan. Ik hoop dat je je de volgende keer gedraagt in de klas'. Zonder nog wat te zeggen, loopt hij de kamer uit.

Ik draai me weer om en ze kijkt me glimlachend aan. 'De lessen zijn voor vandaag afgelopen, dus je kamergenoten zullen nu ookwel in jullie kamer zijn. Ik zal je erheen brengen'.

* * *

De deur gaat open en ik krijg zicht op een keurig opgeruimde kamer. Directrice Jenkins laat me binnen en nieuwsgierig kijk ik rond. Mijn blik valt op de drie meiden die in het midden van de kamer staan. Alledrie hebben ze een diepblauw uniform aan en staan ze netjes te wachten tot ik de kamer in loop.

'Dit wordt je kamer voor het komende jaar,' legt mevrouw Jenkins uit. Ze blijft in de deuropening staan en kijkt mijn toekomstige kamergenoten vriendelijk aan.

'Goedendag, meiden,' groet ze hen beleefd. Ze knikken netjes terug. 'Ik hoop dat jullie Viënna de weg wijs maken hier en ervoor zorgen dat ze zich hier thuis gaat voelen'.

Ze knikken hevig. Ik draai me om naar de deur en kijk directrice Jenkins aan. Ze glimlacht naar me.

'Dan geef ik je nu de tijd om rustig te settelen. Ik hoop dat je het hier naar je zin gaat hebben, Viënna,' zegt ze gemeend. Weer wordt de nadruk op mijn naam gelegd.

Ik zend haar een kleine glimlach en kijk toe hoe ze de kamer uit verdwijnt en de deur achter zich dichttrekt. Vanachter de deur hoor ik haar lage hakken op de grond tikken, tot het geluid uitsterft.

Zodra ze uit het zicht is, hoor ik de drie meiden ontspannen. Ik draai me fronsend naar hen om en zie dat ze niet meer zo recht staan als net. Eén van het laat zich opgelucht op het bed vallen. Ze heeft een Koreaanse uitstraling.