Laat maar zien ✓

2. Welke ouders dumpen hun kind nou?

Vrijdagavond- Viënna pov.

Ik neem een diepe hijs van mijn sigaret en blaas de rook langzaam uit. Ik sta samen met Quentin op de veranda aan de achterkant van zijn huis. Het begint al donker te worden en de lucht kleurt prachtig oranje en roze. Genietend kijk ik naar de hemel, dat een schilderij lijkt te zijn.

Quentin staat naast me, zijn handen diep in de zakken van zijn broek gestoken. Hij kijkt kalm voor zich uit. Hij ziet er ontspannen uit en er hangt een zweem van een glimlach rond zijn lippen.

Ik neem nog een hijs en ik zie dat hij naar de rook kijkt. Ik glimlach kort. Ik weet dat hij roken haat, maar hij zegt er nooit wat van. Dat is ook één van de redenen waarom ik vrienden met hem ben. Hij accepteert me zoals ik ben en probeert me niet te veranderen, zoals velen wel proberen.

'Hoe gaat het eigenlijk tussen jou en je ouders?' vraagt hij ineens. Hij kijkt vragend op me neer. Quentin is een kop groter dan ik en zelfs ik ben redelijk lang voor een meisje.

Ik haal nonchalant mijn schouders op. 'Zoals altijd. Ik merk dat ze het wel proberen om de band te versterken, maar ik zit daar gewoon niet op te wachten. En dat weten zij ook wel. Ze proberen het meer omdat het hoort als ouder, niet omdat ze nou daadwerkelijk een sterke relatie met me willen hebben'.

Hij zucht en knikt begrijpend. 'Zou je ze niet een keer moeten binnenlaten? Het zou niet verkeerd zijn als de moeite ook een keer van jouw kant komt'. Zijn stem is voorzichtig, omdat hij weet dat dit een gevoelig onderwerp is. Als het over mijn ouders gaat, kan mijn humeur binnen een seconde omslaan.

Ik trek mijn wenkbrauw op. 'Waarom zou ik dat doen?'

Hij tuit kort zijn lippen en kijkt weer naar de rozekleurige lucht. Ik zie dat hij nadenkt over hoe hij het moet zeggen.

'Ik ben de enige waar je echt mee omgaat. En daarmee bedoel ik ook diepe gesprekken voeren en je emoties tonen. Je stelt jezelf alleen open bij mij en dat is niet goed voor je. Je moet ook andere mensen leren kennen. Zeker je ouders, die zijn belangrijk'.

Ik brom iets onverstaanbaars en schud dan mijn hoofd. 'Mijn leven is prima zo. Ik heb jou en daar heb ik genoeg aan'.

Hij knikt langzaam. 'Denk er gewoon eens over na. Het zou goed voor je zijn'.

Het gesprek valt stil en ik stamp mijn sigaret uit op de grond. Ik pak hem snel weer op en gooi hem in de prullenbak die ook op de veranda staat.

'Ik ga maar eens naar huis,' deel ik mee. De sfeer is nu toch al verpest en ik wil Quentins avond niet verder verpesten. Hij knikt en slaat zijn armen om me heen.

'Is goed, Vie. Zie ik je snel weer?'

Ik knik grijnzend. We nemen afscheid en ik loop via de tuin weer naar de grote straat. In een langzaam tempo slenter ik richting mijn eigen huis. Eigenlijk wilde ik nog aanstekers kopen, maar de winkels zullen nu allemaal wel dicht zijn. En daarbij heb ik er net één van Quentin gekregen.

Quentin is al mijn hele leven mijn beste vriend. Toen we beiden zes jaar oud waren, kwam hij bij ons in de straat wonen en het klikte meteen. Ik had vroeger een hekel aan de meisjes in mijn klas: dat waren allemaal kleine, verwende krengen die totaal anders waren dan ik. De jongens in mijn klas wilden nooit met me omgaan, omdat ik een meisje was. Zo ging dat nu eenmaal bij zesjarigen. Toen Quentin mijn buurjongen werd, was hij niet zoals de meisjes, maar sloot me ook niet buiten zoals de jongens deden. We groeiden naar elkaar toe en sindsdien zijn we onafscheidelijk.

Ik zit ook totaal niet te wachten op andere goede vrienden. Ik ken wel wat andere mensen waar ik soms mee afspreek, maar ik beschouw hen niet als mijn echte vrienden. Ik heb sowieso geen vriendinnen. Die vragen altijd zoveel van een vriendschap en daar moet je zoveel mee gaan doen. Mijn vriendschap met Quentin is gewoon relaxt, niet te ingewikkeld. We spreken af wanneer me kunnen en niet teveel poespas. We zijn gewoon eerlijk naar elkaar en hoeven niet bang te zijn dat we elkaar kwetsen.

Ik kom aan bij mijn huis en steek de sleutel in het slot. Ik loop naar binnen en trap mijn schoenen uit. Mijn plan is om meteen naar boven te lopen en me voor de rest van de avond niet meer te laten zien, maar mijn moeder heeft duidelijk andere plannen.

'Viënna, ben je daar?'

'Ja,' antwoord ik en ik storm verder de trap op.

'Zou je even hierheen willen komen? We willen even met je praten,' roept ze vanuit de woonkamer. Ik hef geïrriteerd mijn ogen ten hemel.

'Moet dat per se? Ik wilde net naar boven gaan'.

'Het is belangrijk, Viënna'.

Mokkend loop ik weer de trap af naar de woonkamer. Als ik de ruimte binnenloop, zie ik mijn beide ouders op de bank zitten. Pap heeft een krant in zijn handen en mam zit stijfjes met een kop thee naast hem. Ik zie dat er ook een dampende mok thee voor mij staat en zuchtend laat ik me in de stoel zakken. Ik neem niet de moeite de thee te drinken.

'Je hebt niet meer laten weten of je mee zou eten,' begint ze. Is dat serieus hetgene waar ze over wilde praten?

'Nee,' brom ik chagrijnig. 'Dat ben ik vergeten'.

Ze zucht en knikt langzaam, alsof ze het begrijpt. Maar ik weet dat ze het niet begrijpt. Daarna begint ze weer met praten. 'Je vader en ik willen het ergens met je over hebben,' begint ze.

'Oké,' brom ik. Ik kijk haar afwachtend aan. Ik zie dat mijn vader nu ook de krant opzij legt en me met een trieste uitdrukking aankijkt. Ik frons mijn wenkbrauw en kijk van mijn vader naar mijn moeder, en weer terug. Er moet iets serieus zijn, als ze er beiden zo bij zitten.

'We hebben besloten dat het goed voor je is als je...' Ze stopt even om adem te halen. 'Als je naar een internaat gaat'.

Het duurt even voor ik besef wat ze zojuist heeft gezegd. Mijn mond valt open en met ongelovige ogen staar ik mijn ouders aan. Menen ze dit nou? Gaan ze me serieus naar een fucking internaat sturen?

'What the fack,' scheld ik hardop en ik zie het gezicht van mam betrekken bij die woorden, maar ze zegt er niets van. 'Hoezo dat nou weer?'

Dit keer is het mijn vader die spreekt. 'Kijk naar jezelf, Viënna. Al dat schelden en roken... Je gedraagt je niet zoals een nette zeventienjarige zou doen. Het kan zo niet langer doorgaan, over een jaar word je volwassen! We hebben geprobeerd je wat te leren, maar je kaatst ons continu weg. Dit is de enige oplossing'.

Ik schud langzaam mijn hoofd. Ik kan nog steeds niet geloven dat ze me daadwerkelijk in een internaat gaan dumpen. Ik sta op uit mijn stoel en loop de kamer uit.

'Lekkere ouders zijn jullie,' brom ik, ookal weet ik dondersgoed dat alle schuld bij mij ligt. Ik ben geen perfecte dochter, leerling of vriendin. Maar ik weet ook dat ik dat nooit aan iemand toe zou geven.

* * *

Het tweede hoofdstuk alweer! Ik probeer de reactie van Viënna zo realistisch mogelijk te houden, maar ik kan tips altijd gebruiken!

Nog steeds mogen alle fouten aangegeven worden!

Liefs,
nachtgedaante