Laat maar zien ✓

7. Goden kunnen wel degelijk idioot zijn

Maandagmiddag- Viënna pov.

'Dat was apart,' mompelt Sabya als we onze borden in de rekken zetten en de kantine verlaten. Brianna en Kazuna knikken instemmend. Enkel ik kijk ze vragend aan.

'Hoe bedoel je apart?'

De Koreaanse kijkt me grijnzend aan. 'Ze vragen nooit rechtstreeks aan mensen of ze naar hun feest komen. Meestal gaat het nieuws rond en kom je het via anderen te weten, maar nooit direct van hen,' legt ze uit.

Ik knik langzaam. 'Oh. Zijn ze zo bijzonder dan? Jullie praten over ze alsof ze goden zijn'.

Brianna grinnikt. 'Zo worden ze hier ook beschouwd door de meeste mensen, hoor. Ze stralen een zekere macht uit die er vanzelf voor zorgt dat je ze bijzonder gaat vinden. En hun uiterlijk en reputatie helpen daar ook bij'.

Ik zucht. 'Het zijn alleen wel echt idioten,' brom ik. Ze lachen zacht.

'En gevaarlijk,' voegt Sabya daaraan toe. Ik merk dat de roodharige helemaal niets met de jongens te maken wil hebben. 'Gaan we naar dat feest?'

'Natuurlijk,' roept Brianna enthousiast uit. 'We kunnen nu echt geen nee meer zeggen. Ze hebben ons persoonlijk gevraagd!'

Sabya haalt mokkend haar smalle schouders op. 'Ik heb niet eens iets om aan te trekken'.

'Je kan wel wat van mijn lenen,' stelt Kazuna voor. 'We hebben toch ongeveer dezelfde maat'.

Sabya glimlacht flauwtjes. Alles aan haar laat zien dat ze geen zin heeft om vanavond los te gaan op een feest. Ze lijkt me überhaupt geen type om los te gaan.

'Weet je zeker dat we moeten gaan? Sabya ziet er niet echt uit alsof ze er zin in heeft,' fluister ik naar Brianna als we de kantine uitlopen.

Ze grijnst en schudt haar hoofd, waardoor haar paardenstaart hevig meezwiert.

'Dat zegt ze altijd. Maar na een half uurtje en enkele drankjes verder komt ze pas los. Bij haar duurt het gewoon wat langer voor ze de sfeer meepakt. Vertrouw mij, het komt wel goed. Vanavond wordt echt geweldig,' legt ze uit. Er hangt een onheilspellende grijns rond haar lippen.

'Zijn hun feestjes goed?'

Ze knikt met grote ogen. 'Reken maar van wel. Daar kom je nog wel achter'.

Ik knik en we vervolgen onze weg. Ik merk dat we richting de uitgang lopen en herinner me dat ze me na de lunch zouden rondleiden over het terrein, dus dat zullen ze nu wel van plan zijn. We lopen naar buiten en een frisse namiddagse bries komt in mijn gezicht en waait mijn donkerbruine haren naar achteren.

'Wat is eigenlijk die plek waar het feestje gegeven wordt?' vraag ik nieuwsgierig.

Kazuna grijnst. 'Daar kom je vanavond wel achter,' zegt ze mysterieus. Ik kijk haar lachend aan en gooi mijn armen in de lucht.

'Maar dat duurt nog zo lang!'

'Jammer dan. Anders is het niet zo speciaal meer, als je al weet wat je te wachten staat,' lacht ze en ze steekt plagend haar tong naar me uit.

Ik schud grinnikend mijn hoofd. Het verbaasd me hoe snel ik aan deze meiden gewend ben geraakt. Ik ken ze nauwelijks een paar uur, maar het voelt anders. Ik moet meteen denken aan Quentin en of hij niet al een berichtje terug heeft gestuurd. Ik haal mijn mobiel uit mijn broekzak en open ons gesprek. Hij heeft het inderdaad al gelezen en heeft iets gezegd.