Laat maar zien ✓

43. Hoe kan ik zo ontzettend dom zijn?

Zondagavond- Aiden pov.

Ik sta hier nu al een half uur met een beker in mijn handen, maar de inhoud is nog met geen mililiter verminderd. Ik heb geen dorst, geen trek, en bovenal geen energie. Sinds het vertrek van Viënna heb ik nergens meer zin in, ookal weet ik dat ze morgen weer terugkomt. Haar woorden waren duidelijk, ze wilde niets meer met me te maken hebben.

Hoe kan ik zo ontzettend dom zijn? Ik kan de haren haast uit mijn hoofd trekken, zo gefrustreerd ben ik. Eerst ben ik boos op haar, terwijl zij aangerand werd, en daarna vertel ik haar over de weddenschap. En dat laatste wel zo'n vier weken te laat. Ik had het haar verdomme meteen moeten vertellen. Direct nadat ik merkte dat ik gevoelens voor haar kreeg.

In het begin wilde ik het nog ontkennen. Ik loog mezelf voor dat ik gewoon te lang geen contact had gehad met vrouwen. Leugens. Ik Was stapelverliefd op Viënna. Hoe ze lacht, loopt, praat en me soms laat voelen alsof niets anders bestaan dan zij en ik. Ik vertelde mezelf dat ik het casual en oppervlakkig wilde houden, maar diep vanbinnen wilde ik niets liever dan haar de mijne maken.

Maar nu heb ik het verpest. Er valt niets meer aan mijn fout te doen, behalve haar smeken om vergiffenis. Ik haat het om te smeken, om afhankelijk van iemand te zijn, maar als dat nodig is om haar terug te krijgen, zal ik het doen.

Ik kijk op als ik vanuit de dansende mensen iemand naar me toe zie lopen. Het feestje in al zo'n uur aan de gang, maar ik heb nog met niemand gesproken. Afwachtend kijk ik toe hoe er een gestalte heupwiegend naar me toeloopt.

'Hey Aiden,' zegt ze met een zoete stem. Het is niet te geloven dat ik iets met haar gedaan heb.

'Celeste,' begroet ik haar brommend. Voor het eerst deze avond hef ik mijn beker op en neem een slok van de schurende alcohol. Ik trek een vies gezicht door het goedkope spul.

Ze zucht even verslagen door mijn norsigheid. Ze komt naast me staan en bestelt ondertussen iets aan de bar. Als ze haar drankje krijgt toegeschoven, neemt ze meteen enkele flinke slokken. Ik moet toegeven dat deze meid kan drinken alsof haar leven ervan afhangt.

'Weet je, je bent saai sinds Viënna er is. Vroeger hadden we altijd zoveel plezier. We kunnen die tijden overnieuw beleven,' begint ze in een poging me over te halen.

Ik zucht even en zet een kleine stap naar rechts om de afstand tussen ons te vergroten.

'Ik heb geen behoefte aan jouw gezelschap,' zeg ik recht op de man af.

Ik zie haar gezicht even betrekken, maar al snel heeft ze haar eeuwige glimlach weer rond haar rode lippen staan. Ze houdt haar hoofd even schuin.

'Ik snap echt niet wat je in haar ziet. Ze is gewoon een slet die om aandacht vraagt. Ik wed dat dat hele gedoe met Luciën gewoon fake was,' verzucht ze.

Ik begin geïrriteerd te raken en knijp hard in mijn beker, waardoor de vloeistof over de rand giet en op de bosgrond valt. Woedend kijk ik Celeste aan.

'Zij heeft iets wat jij nooit zal hebben. En nu opgedonderd, ik zei dat ik geen zin had in je aanwezigheid,' snauw ik. Ik ben de afgelopen dagen nogal kortaf, heb ik gemerkt.

Celeste schrikt merkbaar, maar zwiert al snel haar haren over haar schouders.

'Fijn, wat jij wil. Maar weet dat je niet meer bij mij hoeft te komen de volgende keer,' reageert ze.

Zwijgend kijk ik toe hoe ze weer wegloopt, de dansende menigte in. Ik draai me om en bestel een nieuwe drankje, ookal weet ik dat ik daar ook niets van ga drinken. Het voelt gewoon goed om een beker in je handen te hebben. Dan sta ik tenminste niet meer doelloos aan de kant te wachten.

Na een tijdje komt de groep bij me staan. Seb lacht en hij is duidelijk aangeschoten door de alcohol. Hij geeft me een harde klap tegen mijn schouders en ik laat hem het doen.

'Volgens mij heb je Celeste hard aangepakt. Ze zag eruit alsof ze goed op haar plek gezet was,' lacht hij hard.

'Ze kreeg wat ze verdient'.

'Zo mag ik het horen,' grijnst hij. Al snel heeft hij zijn armen rond Olivia geplakt. Ik mag haar niet -zeker niet nu ik weet dat ze het nichtje van Celeste is- maar ik doe niets eens de moeite dat tegen Seb te zeggen. Ze is samen met hem, dus ik heb toch niets met haar te maken.

Maar ze komt onze kamer absoluut niet in.

Brianna kijkt me met een glimlach aan. Ze staat haast tegen Dustin aan geplakt, die zijn handen losjes rond haar middel heeft geslagen. Ineens lijken er om me heen overal stelletjes te vormen, en het irriteert me mateloos. Maar misschien komen we nu allemaal op een leeftijd waarop we behoefte hebben aan een serieuze relatie.

'Morgen komt Viënna terug. We zijn van plan om een welkomstfeest te geven, om sorry te zeggen en haar weer welkom te heten op het internaat,' legt ze uit.

Na Viënna's vertrek ging de echte waarheid over wat er was gebeurd in de slaapkamer tussen haar en Luciën als een lopend vuurtje rond. Iedereen voelde zich schuldig voor de manier waarop ze haar behandeld hadden, maar de meiden misschien nog wel het meest. Ze wilden sorry zeggen, maar ze was niet bereikbaar. De hele week heeft ze haar mobiel al uit staan. En ik neem het haar niet kwalijk.

'Leuk,' lieg ik.

Ik wil helemaal geen feest. Geen denderende muziek en dronken mensen. Ik wil gewoon weer bij Viënna zijn, haar zoenen met alle emotie die ik in me heb. Maar ik weet dat de kans dat dat gebeurd nihil is. Wat ik heb gedaan valt niet zomaar te vergeven en vergeten. Dat heeft tijd nodig, en ik weet niet of ze bereid is dat ons te geven.

Plotseling voel ik enorm de neiging om te roken. Normaal gesproken had ik nu een sigaret gepakt, maar ik moet denken aan de afspraak met Viënna. Wat heeft ze me toch veranderd, zelfs in de korte tijd dat ik haar ken. Ik ben van een brutale rokkenjager naar een verloren puppy veranderd.

Maar eerlijk? Ik vind het niet eens zo erg. Voor haar zou ik zelfs veranderen naar een steen.

-

Een van de weinige hoofdstukken vanuit het oogpunt van Aiden. Wat vinden jullie ervan? Is het een beetje realistisch? Ik zou graag tips en feedback ontvangen :)

Liefs,
nachtgedaante