Laat maar zien ✓

12. Wekkers zijn er om doorheen te slapen

Maandagavond- Viënna pov.

Vermoeid laat ik mezelf op het zachte matras vallen. Ik sluit mijn ogen en laat mijn lichaam volledig ontspannen. Het is al na tweeën in de nacht en we hebben morgen gewoon school, dus dat gaat morgen een vermoeiende dag worden.

'Wat gaan jullie doen?' vraag ik aan Sabya en Brianna als ze hun spullen bij elkaar rapen. Ze trekken twee handdoeken van de plank en kijken me met een zwakke glimlach aan. Het is duidelijk te zien dat ook zij moe zijn door de hele avond feesten.

'Wij gaan nu nog douchen. Het is in de ochtenden altijd heel druk,' legt Sabya uit en Brianna knikt instemmend. 

'Aha,' mompel ik. 'Succes ermee. Ik zoek het morgen allemaal wel uit'.

Ze lachen zachtjes en lopen de kamer uit. Ik zie dat Zuna zich al heeft omgekleed in een grijze pyjama.

'Zet iemand een wekker?' vraag ik benieuwd. Ondertussen trap ik mijn schoenen uit en ruil ik het rode jurkje om voor mijn eigen pyjama.

'Sabya zet er altijd twee,' zegt ze. 'Een om half zeven en de ander zeven uur. Om half acht begint het ontbijt'.

Ik knik dat ik het begrijp. Ik loop naar de wasbak en poets mijn tanden. Dat is wel één voordeel van de kamers hier op het internaat: elke kamer heeft op zijn minst een wasbak. Dan hoeven we niet helemaal naar de badkamers te lopen om onze tanden te poetsen.

Ik doe mijn bruine haren in een knot en kruip dan onder mijn warme dekens. Ik mompel nog een weltrusten, maar hoor het antwoord van Zuna al niet meer. Binnen enkele seconden val ik al diep in slaap.

* * *

'Hoe bedoel je: ik ben de wekker vergeten? Je vergeet nooit om de wekker te zetten!' hoor ik iemand hysterisch roepen. Ik grom geïrriteerd en druk mijn hoofd verder in mijn warme kussen.

'Sorry. Ik was gewoon zo moe gisteravond dat ik er helemaal niet meer aan gedacht heb,' hoor ik een zachte stem schuldig reageren.

'Hier gaan lopen discussiëren over wiens schuld het is gaat ons niet helpen. Als we opschieten hebben we misschien nog wat overgebleven broodjes en dan moeten we als een speer naar de les,' mengt een derde stem zich in het gesprek. Is hier een hele bijeenkomst rond mijn bed, ofzo?

'Ja, laten we snel zijn'. Eindelijk hoor ik de voetstappen verder van mijn bed lopen. Ik zucht blij. Eindelijk rust. Dan kan ik weer rustig verder slapen.

'Oh shit! We zijn Viënna vergeten!' hoor ik ineens iemand roepen. Nee, nee, nee. Betrek mij er nou niet bij. Ik wil gewoon-

'Viën, wordt wakker!' Ik voel dat iemand mijn hele lichaam door elkaar schudt.

Ik wil blijven acteren dat ik slaap, maar als iemand zacht in mijn arm knijpt, open ik toch geïrriteerd mijn ogen. Ik kijk recht in de bezorgde ogen van Brianna.

'Waarom moet dit allemaal zo ruig?' brom ik. Ik wrijf in mijn ogen en kom langzaam overeind. Ik zie dat de andere twee meiden vanuit de deuropening naar me kijken. Ze hebben allemaal al het blauwe uniform aan en zien er klaargemaakt uit. 

'Omdat,' begint Brianna met een hoge stem. 'We vergeten zijn de wekker te zetten en nu veel te laat zijn. Het is bijna half negen en de lessen beginnen elk moment'.