Laat maar zien ✓

19. Ik haal het einde van de training niet eens

Vrijdagmiddag- Viënna pov.

De dagen daarna gaan snel voorbij en voor dat ik het weet is het alweer vrijdag. Sinds de stiekeme avond op zolder heb ik Aiden weinig meer gesproken. We hadden het beiden erg druk met school. Ik, ten minste. Aiden had het vast druk met z'n eigen dingen. Afgelopen twee dagen heb ik ook moeten nablijven, omdat leraren mijn zogenaamde ongepaste gedrag niet accepteerden. Ik heb zelfs extra les gekregen in goede manieren, door de directrice zelf.

Niet dat het veel geholpen heeft.

Het is nu bijna half vijf en Brianna en ik maken ons klaar voor de voetbaltraining. Ik heb gisteren mijn sportkleding gekregen en heb die nu aan. Ik bind mijn bruine haren in een elastiek en trek mijn sportschoenen aan.

'Klaar?' vraagt Briannna.

Ik knik. 'Zo klaar als maar zijn kan'.

We zeggen gedag tegen Zuna en lopen dan met z'n drieën naar beneden. Sabya wilde ook mee naar de training, maar alleen om te kijken. Ze blijft volhouden dat ze gewoon wil zien hoe Brianna en ik spelen, maar we weten allemaal dat ze voor iemand anders komt.

We komen aan bij het voetbalveld en ik zie dat de meeste jongens er al zijn. Sabya blijft bij de kant staan en Brianna en ik lopen verder het veld op. Als we bij het midden zijn, fluit Coach op haar fluitje en de jongens komen op een drafje aanrennen.

'Vandaag komt Viënna officieel meetrainen,' deelt ze mee. Ze kijkt de groep rond. 'We beginnen zoals gewoonlijk met een warming-up en daarna gaan we een kleine wedstrijd spelen'.

De warming-up is al dodelijk vermoeiend en ik heb het idee dat ik elk moment flauw kan vallen. Toch overleef ik al het rennen en kom ik hijgend naast Brianna joggen.

'Als de warming-up al zo slopend is, weet ik niet of ik het einde van de training ga halen,' kreun ik vermoeid. Brianna lacht en knikt.

'De warming-up is het vermoeiendste deel van de training. Hierna valt het wel mee,' legt ze uit.

Ik snap niet wat dat voor zin heeft, maar laat het er toch bij. We moeten nog wat rondjes rennen en met de bal om pionnen tribbelen, maar dan is het toch echt tijd voor een wedstrijdje.

Ik word onder andere bij Brianna, Nathan, Seb en Dustin ingedeeld. In het andere team zitten Aiden, Justus, en Luciën. Ik voel de adrenaline door mijn lichaam gieren als de teams worden gemaakt.

'Wij gaan sowieso winnen,' hoor ik Aiden zelfverzekerd zeggen.

Ik trek verbaasd mijn wenkbrauw op en kijk hem uitdagend aan.

'Hoezo?'

Hij grijnst. 'Omdat jullie team twee meiden heeft. Iedereen weet dat meiden niet kunnen voetballen,' plaagt hij.

Normaal gesproken had ik ontzettend woedend geworden door zijn generaliserende opmerkingen, maar in dit geval kan ik zien dat hij het niet echt meent. Hij wil mij alleen maar uitdagen.

'Wat krijg ik als ik van je win?' vraag ik uitdagend. Ik zet mijn handen in mijn zij en kijk hem afwachtend aan.

'Dan doe ik het hele weekend alles wat je zegt,' antwoord hij. 'En als ik win dan moet je het hele weekend bij ons op de kamer slapen'. Ik zie een gevaarlijke fonkeling in zijn ogen schitteren en vanaf dat moment weet ik dat ik er alles aan moet doen om niet te verliezen.

Ik schenk hem nog een uitdagende blik en krijg een knipoog terug, waarna we met het team naar onze eigen helft lopen. Nathan komt lachend naast me lopen.

'Ik zou het niet erg vinden als je bij ons op de kamer komt slapen. Misschien moet ik er maar voor zorgen dat we verliezen,' plaagt hij.

Ik kijk hem dodelijk aan. 'Dat doe je niet,' zeg ik. 'Jij wil net zoals ieder ander van dit team Aiden volledig inmaken'.

Hij grijnst en knikt. 'Daar heb je gelijk in'.

Seb wordt onze keeper en hij gaat bij het doel staan. Hij krijgt de eer om de bal uit te nemen en met een harde trap schiet hij deze weg. Nathan neemt de bal in alle kalmte aan, maar ik kan de fanatiekheid in zijn ogen zien. Zodra we echt begonnen zijn, sprint ik met de anderen meer naar voren.

'Hier!' schreeuw ik over het veld. Tot mijn verbazing schiet Nathan daadwerkelijk de bal naar mij. Ik neem het aan en ren verder naar voren, richting het doel. Onderweg schud ik nog een verdediger af met een schuinbeweging. Ik schiet de bal en kijkt waar hij terecht komt.

Raak, in de hoek van het doel.

Joelend van plezier ren ik het veld over en ik hoor gejuich van mijn team. Brianna valt me met een enorme glimlach in de armen.

'Ik wist niet dat je zo goed was!' roept ze blij. Ook Nathan geeft me een klop op mijn rug.

Ik draai me weer om als ik op mijn eigen helft ben en ik vang de donkerbruine ogen van Aiden op. Hij heeft een verbaasde uitdrukking op zijn gezicht, wat hem enorm schattig maakt. Ik schenk hem een knipoog, en focus me daarna weer op de wedstrijd.

Tien minuten later heeft ook het andere team gescoord, door Aiden. Hij had -net zoals ik- juichend over het veld gerend om zijn overwinning er meer in te wrijven.

Ik krijg de bal van iemand aangespeeld en ren naar voren. Ik kom een verdediger van het andere team tegen en speel de bal over naar Dustin, ren om de verdediger heen en krijg de bal weer teruggeschoten. Er staat niemand meer voor me, wat me verbaasd. Ik grijns breed en wil op het doel schieten, als ineens iemand naast me komt rennen. Luciën legt zijn hand op mijn kont en knijpt zacht, waardoor ik geschrokken een sprong opzij doe. Hij grijnst en pakt de bal aan, waarna hij verder rent.

'Blijf met je vuile poten van me af,' sis ik hem woedend toe. Mijn bloed begint te koken en ik wil furieus op hem afrennen om hem een klap te verkopen, maar iemand anders is me voor. Nog geen seconde later komt Aidans vuist met een harde stoot in Luciëns gezicht en zijn de jongens in een gevecht verwikkelt.

Aiden lijkt ziedend, terwijl Luciën hem enkel met een sullige grijns aankijkt.

'Je blijft verdomme van haar af!' vloekt Aiden. Vanuit mijn ooghoek zie ik Coach aan komen rennen, maar ik betwijfel of ze tussen de jongens kan komen.

'Ben je bezorgd om die hoer van je?' vraagt Luciën uitdagend en hij werpt een halve blik op mij. Ik steek mijn middelvinger naar hem op, wat hij wel amuserend lijkt te vinden. 'Ze vraagt er gewoon om in die broek'.

Ik wil woedend op hem afstormen, maar Coach houdt me tegen door geruststellend een hand op mijn schouder te leggen.

'Hij krijgt hier een gepaste straf voor. Als je je er niet mee bemoeit, krijg jij dat niet,' zegt ze. Ik kreun gefrustreerd, maar maak geen aanstalten om alsnog op hem af te vliegen.

Coach loopt met grote stappen op de jongens af en haalt ze zonder moeite uit elkaar. Ik krijg steeds meer bewondering voor deze vrouw. Ze staat sterk in haar schoenen temidden al deze jongens. En ze is niet zo streng als alle andere leraren hier.

'Jullie mogen je beiden gaan melden bij de directice!' roept ze streng naar de jongens. Ik zie dat Aidens schouders naar beneden zakken als hij wat stappen achteruit zet. Zijn handen zijn echter nog steeds tot vuisten gebald en zijn borstkas gaat gejaagd op en neer. 'Wegwezen, van mijn veld!'