Laat maar zien ✓

39. Ik heb genoeg gehuild voor de rest van mijn leven

Maandagochtend- Viënna pov.

Maandag starten de lessen weer op het normale tijdstip. Op de gangen gunt niemand me een blik waardig. Af en toe hoor ik iemand nog iets over mij zeggen, maar over het algemeen is het hele gebeuren wat naar de achtergrond geschoven. Het leven op het internaat gaat weer gewoon door.

Sinds de ruzie gisteren tussen Aiden en Nathan heb ik beide niet meer gezien. Ik heb Nathan duizend maal bedankt dat hij het voor me opnam, en heb me daarna op zolder opgesloten. Ik heb daar vanacht ook geslapen, omdat ik ook nog steeds ruzie heb met de meiden.

Ze denken dat ik Aiden heb laten zitten voor Luciën. Een aangezien de jongens ook goede vrienden van hen zijn geworden, staan ze aan hun kant. Ze zien me als een gemene slet, iemand die speelt met de gevoelens van anderen. Ik ben er simpelweg als laatste bij gekomen, dus ik neem het zo ook niet kwalijk. Alhoewel ik ze nu meer dan ooit nodig heb.

Als een zombie begeef ik me naar het juiste klaslokaal. Ik heb nu biologie, maar heb mijn aandacht totaal niet bij de les. Ik zit achter in de klas, alleen, bij het raam. Mijn blik is op de grasvelden buiten gevestigd. Ik hoor wel wat er gezegd wordt, maar het komt simpelweg niet bij me binnen.

De andere lessen gaan eveneens in een waas aan me voorbij. Ik hou mijn blik steeds op de grond gericht, bang voor de minachtende blikken. Als ik dit voor de komende jaren moet doen, weet ik niet of ik dat volhoud.

'Hey Viënna. Gaat het alweer een beetje?'

Ik kijk niet op, en blijf rechtdoor lopen. Nog één lesuur, en dan is het klaar voor vandaag. Dan hoef ik niemand meer onder ogen te komen.

'Zie ik eruit alsof het goed met me gaat?' vraag ik sarcastisch, ookal weet ik dat Nathan dat niet verdient. Hij is de enige die me gelooft en nog aardig tegen me doet.

'Nee,' zegt hij eerlijk, waardoor er toch een kleine glimlach rond mijn lippen verschijnt. 'Maar je hebt ten minste geen traansporen meer in je wangen staan. Gisteren was je er erger aan toe'.

Ik rol mijn ogen. 'Dank je wel. Ik zie dat maar als een compliment,' grinnik ik.

Hij schudt ook lachend zijn hoofd en blijft naast me lopen. Mijn volgende les is wiskunde, en dat is helemaal aan de andere kant van het gebouw. Nathan heeft daar in tegen geen wiskunde, dus ik vraag me af of hij helemaal mee gaat lopen.

'Nog bedankt voor gisteren, trouwens,' verzucht ik dan, deels om de stilte te doorbreken. 'En sorry van die knuffel'.

Nathan wuift het met een simpel gebaar weg. 'Maakt niet uit. Ik val toch niet op meiden'.

Verbaasd kijk ik hem aan. Nathan is homoseksueel? Meteen valt alles in mijn hoofd op zijn plaats. Dat is de reden dat Nathan niet over zijn liefde wilde praten, en dat hij alleen naar het zomergala kwam. Meteen begint er zich ook een plan in mijn hoofd te vormen. Ik begin als een gek te grijnzen.

'Dan ga ik je binnenkort aan iemand voorstellen,' grijns ik ondeugend.

Hij lacht. 'Je doet maar'.

Beide in gedachten verzonken, lopen we verder door de gang. In mijn hoofd ben ik al helemaal aan het uitdenken hoe ik mijn plan ga uitvoeren, waar, en vooral: wanneer. Hopelijk snel, want ik kan niet wachten om dit alles in werking te zetten.

Schuin kijk ik naar Nathan. Ik zie dat hij twijfelt om zijn mond open te trekken. Afwachtend blijf ik hem aankijken.

'Zou je iets voor me willen doen?' vraagt hij voorzichtig. Hij kijkt me vanaf de zijkant aan.