Gökkuşağının gözleri...

*** Bölüm 23

“Ne söyledi?” diye yeniden sordum sesimi yükselterek. Ne söylediğini çok iyi biliyordum ama ondan duymak zorundaydım. Ben konuşmasına beklerken gözleri karşısındaki adama doğru irice açılmıştı.

“Benimle gelmesini söyledim… Yalnız.” Dedi adam sıkıntıyla. Biran da oluşan sessizlik sonsuzluk gibiydi. Kollarımın arasındaki Sezen mi titriyordu ben mi bilemedim. Yine de farkında olmadan kollarım daha da sıkılaştı.

“Bana onun benim oğlum olduğunu söyleyebilirdin. İşte o an bunu bana söylemen gerekirdi.” Diye araya girdi adam sessizliği bozarak. Annemin solgun yüzü iyice beyazlamış, donuk gözlerle adama bakıyordu. Normalde ona her baktığımda gözlerinde acı olurdu. Ama şimdi karşımda sadece bedeni var gibi ölü gözlerle adamı izliyordu.

“Tabi ki söyleyebilirdim. Söyleyecektim de. Sadece Tolga bir anda böylesine büyük bir değişiklikle karşılaşsın istemedim. Biraz zaman vermek istedim. Hem ona hem de Harun'a. Ama sen beni neredeyse sürükleyerek götürdün. Bunu hatırla. Senden zaman istedim. Önce Tolgayla konuşmak zorunda olduğumu sana anlattım. Onun için değişecek durumu kavraması için yanında olmak istediğimi sana defalarca anlattım. Ama sen bana hayır dedin. Harun’la bile konuşmama izin vermedin. Ona ne dedin, yıllardır bunu bile bilmiyorum. Her soruşumda kaçtın. Madem yalansız olacak sende şimdi cevap ver. Harun’a ne dedin? Onu neyle tehdit ettin?”

“Konumuz bu değil. Konumuz bir oğlum daha olduğunu bana söylememiş olman.”

“Evet, doğru konumuz Harun değil. Sen Tolga'yı istemiyordun, hatta çocuğumdan ayrılacak olmam umurunda bile değildi. Bende hemen söylemedim çünkü söylediğimde onu ne pahasına olursa olsun alacağını biliyordum. Alacaktın ve şuan bile gözlerinde görebildiğim hırsınla doğru dürüst bir açıklama bile yapmadan 'O adam bir yabancı, ben senin babanım' diyecektin.

Çok korkuyordum. Tolga için çok korkuyordum. Senin ne tepki vereceğini bilemediğim için korkuyordum. Abimde zaten Harunun ikizim olmadığını o gün öğrendi. Doğumundan sonra Tolga'yı gördüğünde Harun'un çocuğu olduğunu sanmıştı. Onu yıllarca kandırdığım için bana çok öfkeliydi. Kimsem kalmamıştı. Sadece sen... kalmıştın." gözlerini kapatarak bedeninden bir titreme geçti.

"Harun ben giderken soru bile sormamıştı. Sanki gideceğimi anlamış gibi eve dahi gelmemişti. Telefonda kısaca vedalaşmıştık. Bana Tolga'yı alıp almayacağımı sormuştu. Alamazdım.  Oğlu olarak bildiği, sevdiği çocuğunu da almak ve benim bile bilmediğim senin bilinmezine götüremezdim. Biraz zamanla hem Tolga'yla hem de Harun'la konuşabilir ve durumumuzu açıklayabilirim diye düşünüyordum. Ama yapamadım. Harun’un canına kıyacağını hiç düşünmedim. Nasıl düşünebilirdim ki.”

“O adam öldüğünde neden söyledin peki.” Diye araya girdi pislik herif. Babam hakkında bu şekilde konuşuyor olması iyice canımı sıkıyordu. Baba mı? Bu adam mı benim babamdı? Derince soluklandım. Burnuma dolan çiçek kokusuna odaklanmaya çalıştım. Olmuyordu.

“Babası öldüğünde yaşadığı travmayı hatırlamıyor gibisin. Onu köpeklerin arasında uyurken bulduğumuzda bize kustuğu nefreti hatırlamıyor musun? Senin bana vermediğin zamanı ben oğluma verdim. Zamanla acısı hafifler, öfkesi geçer sandım. Ama olmadı. Hiç sönmedi. Beni suçladı Tuna. Oğlum babasının ölümünden seni değil, beni suçladı. Söyleseydim ne değişecekti. Tek yapacağım hayatını daha fazla mahvetmek olacaktı. Onu geri almak için çok çabaladım. Olmadı. Gözlerinde gördüğüm nefretle her gün öldüm. Onu her eve getirişimizde acaba bu sefer de camdan atlar mı, ya bacağını kırarsa, ya dışarıda sakatlanırsa diye düşünmekten aklımı kaçırmak üzereydim. Yapacak bir şeyim yoktu. Bende son çare abime yalvardım. Her şeyi anlattım ve Tolga'yı ona emanet ettim. Tolga konusunda güvenebileceğim başka hiç kimse yoktu. Oda senin çocuğun olduğunu öğrendiği için bana çok kızmıştı. Hiç kabullenemedi. Tolga onun için hep Harun'un oğlu oldu. Harun’u çok severdi. Sana bakışı ise o zamanlar nasıldı biliyorsun.  Zaten çok geçmeden Buğra’ya hamile kalmıştım. Buğra doğduğunda emin oldu.”