Η Εξαφάνιση

Κεφάλαιο 1ο (Εισαγωγή)

Ο Aντριου ξύπνησε για άλλη μια φόρα πολύ κουρασμένος. Η αλήθεια ήταν ότι αυτή η νέα θέση στο Αστυνομικό τμήμα μιας άλλης περιοχής τον είχε αγχώσει αρκετά. Σηκώθηκε από το κρεβάτι του και κατευθύνθηκε προς την κουζίνα,  όπως και έκανε κάθε πρωί. Αφού έφαγε το πλούσιο πρωινό του, ετοιμάστηκε για να πάει στην δουλεία του, την οποία και αγαπούσε. Φτάνοντας στο αυτοκίνητό, δέχτηκε ένα απρόσμενο τηλεφώνημα από μια συνάδελφό του. Όπως το ειχε φανταστει. Ηθελε να του πει για εκεινο το μεγάλο συνέδριο που θα γινόταν στην Γερμανία, οπου ως Αστυνομικος διευθυντης στο Λονδινο οφειλε να πάει , αλλά επειδή και εκείνη ήταν αστυνομικη υποδιευθυντρια του είχε ζητήσει να πάνε μαζι. Φυσικά δεν μπορούσε να της αρνηθεί, αφου και για εκεινον ενα ταξιδι στη Γερμανία για μία ολόκληρη εβδομάδα δωρεαν του φαινόταν σαν να ειχε πετυχει το λαχειο. Κλείνοντας το τηλέφωνο ο Αντριου ένιωσε αρκετά χαρούμενος που θα πήγαινε ένα τέτοιο ταξίδι με μία τόσο καλή συνάδελφο.

Μετά από αρκετή ώρα, μιας και βρήκε πολύ κίνηση στον δρόμο, έφτασε στο αστυνομικό τμήμα. Εκεί οπως παντα, τον περίμενε ο βοηθός του, ο οποίος προσπαθούσε να του μοιάσει, καθως πάντα φορούσε τα ίδια ρούχα με εκείνον.

«Καλημέρα σας Κύριε!» Είπε ο βοηθός του με μεγάλο ενθουσιασμό που επιτέλους τον ειχε βρει.

« Γεια σου αγόρι μου! » του απάντησε ο Αντριου καθως εδειχνε αρκετα βιαστικος, μιας και ειχε αργησει πολυ να  φτασει με αποτελεσμα πολλες υποθεσεις που περιμεναν εντολη του  να τρεχουν ακομα.

« Ξερετε.. Αυριο φευγετε για το επαγγελματικο σας ταξιδι.» Του ελεγε τρεχοντας στον διαδρομο, ακολουθοντας τον, μιας και ο Αντριου πηγαινε σχεδον τρεχοντας. 

« Ναι το γνωριζω παιδι μου θα τα πουμε αργοτερα ομως.» Του απαντησε κλεινωντας την πορτα πισω του και θελοντας να τον ξεφορτωθει. 

Ο Αντριου ειχε αναμεικτα συναισθηματα για εκεινο τον τυπο, μιας και φροντιζε να τον ενοχλει συχνα σαν να προσπαθουσε να τον γλυψει για να παρει μια καλυτερη θεση στην Αστυνομια. Ειχε καταλαβει γιατι οι συναδελφοι του τον ελεγαν Γλυψκειρ αντι για Μπιλκειρ που ηταν το πραγματικο του επιθετο. Ηταν παραξενο το πως ειχε καταφερει να γινει βοηθος του Αντριαν αυτος ο τυπος. Ηταν κοντος και αδυνατος,  με σγουρο μαλλι και γυαλια, που εμοιαζε περισσοτερο με εφηβο, παρα το γεγονος του οτι ειχε περασει τα εικοσιπεντε ετη. 

Επιτελους ηταν μονος στο γραφειου του. Αυτο  τον ειχε κανει  να νιωσει εκεινη την υσηχια που αγαπουσε παρα πολυ. Ενα απο τα πολλα πλεονεκτηματα εκεινου του γραφειου που του ειχαν δωσει, ηταν πως ειχε πολλα παραθυρα, κατι αρκετα ομορφο για ενα γραφειο που βρισκοταν στον 20 οροφο ενος κτηριου και ειχε θεα ολοκληρο το Λονδινο. Δεν ηταν λιγες οι στιγμες απο εκεινη την ημερα που ειχε μπει πρωτη φορα σε εκεινο το γραφειο, που επιανε τον εαυτο του να κοιταει αφηρημενα την θεα, διαγραφοντας απο το μυαλο του την στιβα με τα χαρτια που τον περιμενε πανω στο γραφειο. Καθησε στην καρεκλα του που εξαιτιας της ελλειψης χρονου δεν  ειχε καταφερει  να αλλαξει ακομα. Ηταν μια κλασσικη καρεκλα γραφειου, που συνηθως χρησιμοποιουταν σε ολες τις δημοσιες υπηρεσιες του Λονδινου. Το θετικο ομως ηταν, πως εκεινη η καρεκλα διεφερε λιγο απο τις αλλες απλες καρεκλες που ειχαν οι συναδελφοι του, αφου σου προσεδιδε καποια ιχνη παραπανω ανεσης. Το υπολοιπο γραφειο του ηταν αρκετα συμπαθητικο, καθως ειχε φροντησει εκεινος να το αναδιαταξει με βαση τις προτιμησεις του. Ειχε ενα μεγαλο γραφειο απο σκουροχρωμο ξυλο, μεγαλες βιβλιοθκες στους δυο πλαινους του τοιχους , και στο κεντρο του γυαλισμενου ξυλινου πατωματος, υπηρχε μια στρογγυλη ανοιχτοχρωμη μοκετα. Οσο για τον φωτισμο, ο Αντριου ειχε φροντησει να ταιριαζει με το μπεζ χρωμα του τοιχου, καθως και με το καφε χρωμα των επιπλων. Η αληθεια ηταν οτι χρειαζοταν  πολυ συχνα  φως το πρωι, μιας ο ουρανος φροντιζε να ειναι καλλυμενος απο συννεφα τις περισσοτερες μερες του χρονου. Αφου ανοιξε τον υπολογιστη του, ενα χτυπημα στην πορτα τον διεκοψε και τον εκανε να καθυστερισει ακομα περισσοτερο απο το να δει τις εκρεμμοτητες που ειχε. Ηταν η συναδελφος του. Η αστυνομικη υποδιευθυντρια του τμηματος  με την οποια θα ταξιδευανε μαζι. Ηταν αληθεια, πως μονο εκεινη συμπαθουσε απο ολες τις αλλες ξυνες υπαλληλους, που ειχε στο τμημα, αρα του ειχε πεσει το λαχειο που θα πηγαινε μαζι της. Ειχε εναν δυναμικο χαρακτηρα, κατι το οποιο διαπιστωνε κανεις αμεσως  απο την στιγμη που θα συζηταγαν μαζι. Αγαπουσε πολυ την δουλεια της, στην οποια ειχε αφιερωσει την ζωη της , και φυσικα δεν ειχε ποτε οικογενεια καθως μια τετοια θεση ηθελε χρονο και κουραση, κατι που δεν θα της αφηνε δυναμεις για αλλες μεγαλες υποχρεωσεις.

« Συγνωμη αν σε διακοπτω αλλα εχω νεα για αυριο, για το ταξιδι μας στην Γερμανια.» Του ειπε δηλιαζοντας μιας και ειχε καταλαβει οτι τον ειχε  καθηστερισει απο κατι. Ο Αντριου ποτε δεν ειχε παραπονο απο εκεινη, αφου τον καταλαβαινε και ποτε δεν τον ενοχλουσε οταν εβλεπε οτι ειχε δουλεια.

« Μα τι λες τωρα; Φυσικα και δεν ενοχλεις! για πες τι νεα εχουμε; » Της ειπε με ενα πλατυ χαμογελο καθως ειχε σηκωθει απο την καρεκλα για να την υποδεχτει.

« Εμαθα οτι θα μεινουμε μαζι στο ιδιο σπιτι γιατι δεν υπηρχε κανενα αλλο διαμερισμα στο ξενοδοχειο του Μπιλεφελντ.» Του ειπε με μια δοση ντροπης στο προσωπο της, αφου δεν ηταν και κολλητοι ή ζευγαρι για να μεινουν μαζι. Ηταν αρκετα ντροπαλη και μπορουσε ο καθενας να το διαπιστωσει  ευκολα, αφου καθε φορα που ερχοταν σε δυσκολη θεση κοκκινιζε και εκανε περιεργα κολπα  με τα δαχτυλα των χεριων της. 

« Ενταξει ολα καλα! Δεν υπαρχει προβλημα ! » Της ειπε ο Αντριου  προσπαθοντας να φανει ανετος, ασχετως αν κι εκεινος ειχε γινει κοκκινος και η καρδια του πηγαινε πιο γρηγορα και απ' το περιπολικο του στο οποιο παντα εσκιζε το γκαζι.

« Χαιρομαι που δεν υπαρχει κανενα προβλημα ! » Του απαντησε εκεινη  καπως αμηχανα και βγηκε απο το γραφειο του με ενα μεγαλο χαμογελο.

Ο Αντριου καθησε για  λιγο κοιταζοντας τον φρεσκοβαμενο τοιχο μπροστα του, σκεπτόμενος  πως ισως τελικα να μην ηταν ασχημο εκεινο το ταξιδι και επεσε με τα μουτρα στην δουλεια.