Η Εξαφάνιση

Κεφάλαιο 27ο ( Πίσω στο Λονδίνο )

Ηταν ολοφανερο πια πως τα πραγματα ειχαν αλλαξει. Οχι μονο για τον Αντριου αλλα και για την Εβελιν. Το σοκ που τους ειχε προκαλεσει ολη αυτη  η ιστορια τους ειχε αλλαξει εντελως. Ο Αντριου βρισκοταν επιτελους πισω στο σπιτι του. Στο μεγαλο, ανετο και δικο του σπιτι. Μαλλον οχι δικο του , αλλα δικο τους σπιτι. Τα παντα ειχαν απομυθοποιηθει απο το κεφαλι του πια.

Βρισκοταν στο νεο του σαλονι. Στο σαλονι που σηματοδοτουσε την νεα αρχη στη ζωη του. Στη ζωη που δεν ηταν πια αστυνομικος διευθυντης αλλα ευτυχησμενος. Ευτυχησμενος που βρισκοταν ξανα διπλα στη μονακριβη γυναικα του. Εκεινη που μολις εμαθε για το κακο που τον ειχε βρει τον βοηθησε περισσοτερο απο ολους. Τη Χιλντα. Ο Αντριου ειχε πλεον παραιτηθει απο την αστυνομια τον τελευταιο μηνα , οταν δηλαδη καταλαβε οτι και στην αστυνομια υπηρχαν διευθαρμενοι ανθρωποι. Πλεον ασχολουταν με το εμποριο. Εκει οπου η γυναικα του ειχε φροντισει αμεσως να του βρει δουλεια.

Η Εβελιν ηταν αρκετα καλα σε σχεση με το οπως ηταν την ημερα που ειχαν επιστρεψει απο την Γερμανια. Εκεινη τη μερα που ο Αντριου θυμοταν εντονα, αφου μολις ειχε πατησει το αναπηρηκο αμαξιδιο στο αεροδροιο του Λονδινου, εκεινος εβαλε τα κλαμματα μπροστα σε ολο το κοσμο που βρισκοταν εκει. Ειδικα εκεινη τη στιγμη οπου ταλαιπωρημενη συναδελφος του τον κοιταξε χαμογελαστα, με δακρυα στα ματια και του ειπε πως τα ειχαν καταφερει. Χαρις εκεινον. Εξαιτιας της τελευταιας του κινησης που εσωσε την ζωη του αλλα και την ζωη της. Εκεινης οπου τωρα θα ετρωγαν ολοι μαζι. Υπο κανονικες συνθηκες. Ουτε σε νοσοκομεια , ουτε σε κελια.

Το κουδουνι ειχε χτυπησει. Η Εβελιν ειχε φτασει στο σπιτι τους. Οταν η πορτα ανοιξε και ο Αντριου μπορεσε να τη ξαναδει μετα απο ενα ολοκληρο μηνα  συγκηνηθηκε παρα πολυ. Εκεινη εσκυψε διπλα στο καροτσακι του και τον αγκαλιασε σφυκτα. Δυστυχως ο Αντριου μετα τη σφαιρα που ειχε δεχτει,δεν θα μπορουσε ποτε ξανα να περπατησει. Ηταν ομως χαρουμενος που η περιπετεια του ειχε τελειωσει ακομα και αν το τελος δεν ηταν και το καλυτερο για εκεινον.

Τα μαλλια της Εβελιν ειχαν αρχισει να μακραινουν  ξανα και ειχε αρχισει να ξαναπαιρνει το βαρος και το χρωμα που ειχε χασει. Απο την ημερα που ειχαν επιστρεψει, επαιρνε γερη φαρμακευτικη αγωγη για τα ψυχολογικα της προβληματα. Ειχε παθει καταθληψη αλλα και διαφορες αλλες ασθενειες εξαιτιας της ψυχικης της καταπιεσης και του σοκ που ειχε υποστει.

Ολα ομως τωρα εδειχναν να κυλουν κανονικα. Ποσο πιο καλο θα μπορουσε να ειναι το γεγονος του οτι η Χιλντα περιμενε τον γιο τους. Τον γιο που θα αναλαμβανε ο Αντριου να του πει τις χιλιαδες συμβουλες που μαζευε. Τον γιο που θα φωτιζε την ελαφρως σκοτεινη ακομα καρδια του μετα απο οσα ειχε δει.

Οι συμμωρια με επικεφαλη τον Μαρκ Χελμουτ, ειχε συλληφθει και ειχε καταδικαστει σε ισοβια καθηρξη και σε εγκλησμο των μελων της σε ψυχιατρικη κλινικη, κατι που ηρεμουσε την συνειδηση του Αντριου και της Εβελιν.

Το δειπνο κυλησε ευχαριστα αν και κατα διαστηματα η Εβελιν εδειχνε να ποναει απο τα καποια τραυματα που ειχαν απομεινει και που σιγα σιγα επουλονονταν. 

Αφου ολα ειχαν ληξει και ειχε πλεον φτασει το βραδυ, ο Αντριου καθοταν αναπαυτηκα στην ολοκαινουρια πολυθρονα του φρεσκοανακαινισμενου σαλονιου που ειχε διαλεξει εκεινος για να καθεται τετοιες κρυες νυχτες του χειμωνα και εβλεπε τηλεοραση. Καθως τα θεματα των ειδησεων αλλαζαν, μια ειδηση ηρθε και ταραξε ξανα το ανακουφισμενο μυαλο του.

{ΝΕΟ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΘΡΙΛΕΡ !}

«ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕ ΑΠΟ ΤΟ ΨΥΧΙΑΤΡΙΟ ΥΨΙΣΤΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΗΣ ΣΥΜΜΩΡΙΑΣ ΧΕΛΜΟΥΤ , Ο ΜΑΡΚ ΧΕΛΜΟΥΤ -- ΑΓΝΟΕΙΤΑΙ Ο ΑΡΘΟΥΡ ΒΑΓΚΕΡ».