Kεφάλαιο 10ο ( Στο ατύχημα )

52 4 0
                                    

Η διαδρομή φάνηκε να ηταν αρκετά μικρή για τον Μαρκ ο οποίος είχε απορρωφηθεί στις σκεψεις του όση ώρα βρισκόταν στο περιπολικό. Η αληθεια ηταν οτι δεν ειχε νιωσει ποτε ξανα τοσο πεινασμενος εν ωρα εργασιας. Αν ο φαρος στην οροφη δεν αναβε και η σειρηνα δεν ουρλιαζε τοσο δυνατα, σιγουρα θα ειχε σταματησει σε καποια καφετερια για να παρει κατι να φαει. Ο Μπομπ, ο αστυφυλακας, οδηγουσε με τα ματια του κολημενα μπροστα. Ειχε μεγαλη αγωνια. Πιστευε πως αν αργουσαν εστω και μισο δευτερολεπτο κατι θα αλλαζε. Σε καθε περιστατικο ειχε το ''ελαττωμα'' να βαζει τον εαυτο του στην θεση εκεινου που τον περιμενε με αγωνια. Αυτο δεν ηταν σιγουρα ''ελαττωμα'', απλως ετσι του ελεγε ο Μαρκ καθε φορα που τον εβλεπε να βιαζετε και να αγχωνεται, οταν ερχοταν μια υποθεση απο το τηλεφωνικο κεντρο. Εκεινοι οι δυο ειχαν αναλαβει να βρισκονται σε πιο δυσκολες καταστασεις, οπως ηταν οι οργανωμενες μεγαλες ληστειες, τα θανατηφορα τροχαια, οι αυτοκτωνιες και αλλα τετοια  περιπλοκα και ψυχοφθορα συμβαντα. Ο Μπομπ ειδηκα ειχε ερθει πολλες φορες αντιμετωπος με πολυ μεγαλους εγκληματιες που δυσκολα καποιος θα τα εβγαζε περα. Εκεινος ομως μεσω της εξυπναδας του και της γρηγορης σκεψης του, καταφερνε να μπερδεψει και τον πιο δυσκολο. Ειχαν να το λενε αυτο ολοι οι φιλοι και συναδελφοι του. Μπορουσε ανετα να καταλαβει πολυ ευκολα ποιος παριστανε τον μαρτυρα ή ποιος ηταν το πραγματικο θυμα.                                                               Σιγα σιγα, το περιπολικο σταματησε, και ο Μπομπ ανοιξε αστραπιαια την πορτα του και πεταχτηκε εξω. Ο Μαρκ, ως και μεγαλυτερος, δυσκολευτηκε να σηκωθει, καθως ειχε θεμα με την μεση του. Κοιταξε γυρω του τον χωρο. Οπως τον φανταζοταν. Αν εξαιρουσε τα δυο-τρια δεντρα που υπηρχαν στην ακρη του δρομου, ολο το υπολοιπο μερος ηταν κενο. Απεραντα χωραφια. Καποια ηταν σπαρμενα και καποια αλλα οχι. Καποια ηταν κιτρινα και καποια αλλα πρασινα. Καποτε ειχε διαβασει σε ενα περιοδικο για εκεινη την περιοχη. Ελεγε πως εκει ειχαν φωτογρφηθει χιλιαδες μοντελα για την καλοκαιρινη εκθεση μοδας στη Γερμανια. Ηταν οντως το τελειο τοπιο για φωτογραφια. Εβαλε το χερι του στην τσεπη για να παρει το κινητο του ομως μες στη τσεπη δεν υπηρχε τιποτα. Δεν τρομαξε ωστοσο γιατι αμεσως θυμηθηκε πως το ειχε ξεχασει στο τμημα. Ετσι διεγραψε την σκεψη του για μια ωραια φωτογραφια που καποτε θα κωσμουσε την οθονη του υπολογιστη του, και ετρεξε γρηγορα προς το πραγματικο λογο που ειχε παει εκει.                                                                                                                                                                                            Στην ακρη του δρομου, κολλημενο πανω σε ενα απο τα δεντρα που υπηρχαν εκει, βρισκοταν ενα αυτοκινητο. Ενας θεος βασικα θα ελεγε αυτοκινητο εκεινη την αμορφη μαζα. Οι πορτες ηταν σπασμενες, το καπό κατεστραμμενο, και ολο το υπολοιπο αμαξωμα εμοιαζε παραμορφωμενο. Ηταν απιστευτο το πως το παρμπριζ, αν και σπασμενο, ειχε παραμεινει στην θεση του. Αν και ποιο ηταν το νοημα, αφου ηταν σιγουρο πως οποιος βρισκοταν εκει μεσα ηταν ηδη νεκρος. Κανενας δεν θα μπορουσε να ζησει μετα απο μια τετοια προσκρουση. Πιο διπλα στεκοταν ενας αντρας που κοιτουσε το αυτοκινητο κρατοντας το κεφαλι του με τα δυο του χερια. Φαινοταν αρκετα αναστατωμενος, τοσο απο τις κινησεις των χεριων του, οσο και απο το ντυσιμο του, αφου το πουκαμισο  ηταν μισο μεσα και μισο εξω. Οι πυροσβετες λιγο πιο περα φαινονταν πραγματικα απελπισμενοι καθως μαλλον δυσκολευονταν υπερβολικα να κοψουν τις κατεστραμμενες απο την προσκρουση πορτες. Οι διασωστες ωστοσο ηταν σε πληρη ετοιμοτητα να τρεξουν αμεσως προς το αυτοκινητο οταν η πυροσβεστικη καταφερνε να απεγκλωβισει τον επιβατη.                                                                                                                                                   

   Ο Μαρκ, που οπως παντα συνοδευοταν απο τον Μπομπ, πλησιασε τον αναστατο αντρα. Εκεινος τον κοιταξε, και για λιγοτερο απο ενα δευτερολεπτο του χαμογελασε. 

« Ειστε ο κυριος Χερμς; Ο κυριος Φρανκ Χερμς;  » Τον ρωτησε ο Μαρκ χαιρετοντας τον με τον στρατιωτικο τροπο.

« Ναι ο ιδιος...» Απαντησε εκεινος κοιτοντας ασταματητα το σμπαραλιασμενο αυτοκινητο.

« Ονομαζομαι Μαρκ Χελμουτ και απο εδω ο Μπομπ  Φερντλερ. » Συνεχισε ο Μαρκ δειχνοντας ταυτοχρονα με τον Μπομπ την αστυνομικη του ταυτοτητα. « Θελω να μας περιγραψετε  τι ειδατε  με καθε λεπτομερια. »

Η ΕξαφάνισηDonde viven las historias. Descúbrelo ahora