Η Εξαφάνιση

Kεφάλαιο 25o ( Άντριου)

Ειχε μολις φτασει σε εκεινο το παλιομοδιτικο στενο οπου και ειχαν νοικιασει εκεινο το φρικιαστικο διαμερισμα. Οσο και αν δεν ηθελε να το πιστεψει μαλλον ολοι ειχαν δικαιο. Κατι συνεβαινε με εκεινη τη πολυκατοικια. Καποιος κρυβοταν πισω απο αυτο το διαμερισμα... Μηπως ηταν ο Ντειβιντ;  Αποκλειεται. Πως θα μπορουσε να ηταν εκεινος ο δολοφονος; Συνεχεια τριγυρνουσε στη πολυκατοικια . Θα τον ειχαν πιασει καποια στιγμη.

Κατεβηκε απο το ταξι που τον ειχε μεταφερει μεχρι εκει , μιας και το νοικιασμενο αυτοκινητο ειχε γινει πλεον κομματια και πηγε προς την εξωπορτα της τεραστειας και τρομακτικης πια πολυκατοικιας. Εκει οπως και ηταν αναμενομενο τον περιμενε ο γνωστος του Ντειβιντ στον οποιο και θα παρεδιδε τα κλειδια.

« Πολυ καλημερα σας!  » Του φωναξε εκεινος με το που τον ειδε.

« Καλημερα!» Απαντησε εντελως ψυχρα ο Αντριου.

«Λεγομαι Ανταμ Ζερκοφ. Σας ειπε ο Ντειβιντ για μενα φανταζομαι.» Του ειπε χαμογελοντας. «Τα κλειδια παρακαλω!» Συνεχισε.

«Ναι, ναι μιλησαμε. Θα μπορουσα για μισο  λεπτο να δω αν εχω ξεχασει κατι επανω;» Του αντιγυρισε ο Αντριου αυτη τη φορα με ενα μεγαλο χαμογελο στο προσωπο του.

« Βεβαια, περαστε!». Του εγνεψε ο Ανταμ  δειχνοντας του την πορτα.

Ανεβαινοντας τα σκαλια, ο Αντριου εριξε μια γρηγορη ματια στο υπογειο το οποιο και ειχε μια μεγαλη σιδερενια πορτα με τεσσερις συρτες. Καλα τι μπορει να εκρυβαν εκει κατω; Μια απαντηση που του εδινε συνεχως το μυαλο του τον εκανε να αναγουλιαζει, '' το πτωμα της νεαρης συναδελφου του φυσικα.'' . Εφτασαν εξω απο το διαμερισμα. Οταν η πορτα ανοιξε μια πολυ γνωριμη μυρωδια τον εκανε να θελει να λυποθυμησει. Του θυμιζε σε τεραστιο βαθμο εκεινη τη μυρωδια που ειχε μυρισει σε ολα του τα ονειρα οσο βρισκοταν στο νοσοκομειο. Αιμα και θανατος. Ξεροκαταπιε και κοιταξε για λιγο εξω. Παλι το πηγαινε για βροχη μαλλον. Ο ουρανος ειχε κλεισει τελειως. Μα καλα μονο βροχες και χιονια ειχε Γερμανια; Απεναντι απο το διαμερισμα δεν εβλεπες και πολλα εκτος απο ενα τηλεφωνικο θαλαμο και καποια αλλα κτηρια. Εριξε μια ματια πισω του. Ο Ανταμ ειχε στηριχτει στη πορτα και κοιταζε ανενοχλητος το κινητο του. Οσο ο Αντριου προχωρουσε προς το υππνοδωματιο  του, μια αθλια μυρωδια του θυμιζε το αμαξι του θειου του που παντα  επαιρνε μπροστα με τη δευτευρη . 

Ανοιγοντας τη πορτα του δωματιου η εικονα που αντικρισε τον φρικαρε περισσοτερο και απο τη σκεψη πως η Εβελιν μπορουσε να ηταν νεκρη. Αφου το κοιταξε για λιγο, εκλεισε ερμητικα την πορτα και πηρε το κλειδι.  Ηταν κλειδωμενος σε ενα δωματιο γεματο οπλα. Πηρε το τηλεφωνο στα χερια του. Επαιρνε την αστυνομια. Ηταν το μονο που μπορουσε να σκεφτει το σοκαρισμενο και ταραγμενο μυαλο του.

(Με ( Τ ) συμβολιζεται το τηλεφωνικο κεντρο και με  ( Α ) ο Αντριου.)

*ΕΝΑΡΞΗ ΚΛΗΣΗΣ*

Υ: 112 παρακαλω; 

Α: Ναι γεια σας, χρειαζομαι αμεσως ενα περιπολικο .

Υ: Τι συνεβει κυριε; 

Α: Εχω βρει το δολοφονο της Εβελιν Γουοκερ που εξαφανιστηκε προσφατα. 

Υ: Πως ξερετε οτι ειναι αυτος;

Α: Δεν μπορω να μιλησω τωρα ειμαι σε ενα δωματιο γεματο οπλα σας παρακαλω ελατε οσο πιο γρηγορα γινεται.

Υ: Καλως ερχομαστε οσο πιο γρηγορα γινεται, εχουμε εντοπισει την τοποθεσια σας. Σε πολυ λιγο τρεια περιπολικα θα βρισκονται εκει.

*ΛΗΞΗ ΚΛΗΣΗΣ*

Ο Ανταμ ειχε χασει τον Αντριου απο τα ματια του. Ειχε συμβει κατι τραγικο. Δεν ειχε ακουσει την εντολη του αφεντικου του να παραμεινει ο Αντριου μονο εκτος σπιτιου και επιπλεον τον ειχε αφησει να  κλειδωθει στο χειρωτερο δωματιο. Στο υπνοδωματιο του απαγωγεα. Ποιος ξερει τι μπορει να εκρυβε εκει μεσα... Επρεπε να δρασει αμεσως. Πηγε εξω απο την πορτα φωναζοντας το ονομα του Αντριου. 

« Βγειτε εξω απο κει αμεσως!» Φωναξε επιβλητικα ο Ανταμ.

« Φυγε απο δω αλητη! Παλιο ανωμαλε δολοφονε!» Φωναξε οσο πιο δυνατα μπορουσε ο Αντριου.

Ο Ανταμ δεν ειχε αλλη επιλογη απο το να αρχισει να χτυπαει με ολη του τη δυναμη, τη μεγαλη χοντρη ξυλινη πορτα του δωματιου με σκοπο να τη ξυλωσει και να μπει μεσα.

Ισως αυτο να ηταν και το τελος του Αντριου. Μπορει να εβλεπε απο κοντα ξανα την Εβελιν, μονο που αυτη τη φορα θα βρισκονταν σε καποιον αλλο κοσμο. Εκει που δεν θα υπηρχαν ολοι αυτοι οι ανωμαλοι. Αυτη ηταν η τελευταια σκεψη του Αντριου πριν ο  Ανταμ μπουκαρει στο δωματιο σπαζοντας τη πορτα. Ηταν μαλλον αργα.