Η Εξαφάνιση

Kεφάλαιο 8ο ( Άντριου )

Ο πονοκεφαλος που ενιωθε ξεπερνουσε καθε φαντασια. Θα μπορουσε να τον περιγραψει σαν ενα πονο που θα ενιωθε καποιος, αν του τρυπουσαν το κεφαλι  με ενα τρυπανι. Tο στομα του ηταν θεοστεγνο, κατι που τον εκανε να μην αισθανεται την γλωσσα του. Που βρισκοταν; Δεν μπορουσε να καταλαβει. Απ' το βαθος, μπορυσε να ακουσει μοναχα ηχους παππουτσιων, εκεινων με την ελαστικη σολα, που συνηθως φορουσαν οι γιατροι. Το μονο που μπορουσε να καταλαβει ηταν οτι βρισκοταν σε ενα μπλε δωματιο. Αλλα που μπορει να εβρισκε ενα μπλε δωματιο; Και στο οποιο μαλιστα θα ηταν μονος του; Η συναδελφος του που ηταν; Αυτα ηταν καποια απο τα χιλιαδες ερωτηματα που ειχε αλλα και που θα ειχε ο οποιοσδηποτε, αν ξαφνικα ανοιγε τα ματια του σε ενα αγνωστο μερος. Ξαφνικα, στην πορτα αυτου του μπλε δωματιου, ειδε μια σκια. Μια λεπτη σκια, που σιγουρα αντιστοιχουσε σε ανθρωπο. Σε ενα κοντο, αδυνατο ανθρωπο. Οσο τα δευτερολεπτα περνουσαν, η σκια ερχοταν ολο και πιο κοντα του. Αν ο Αντριου ειχε την δυναμη να μιλησει, θα ρωτουσε τι στην ευχη ηταν ολο αυτο που ζουσε, αλλα εκεινη την στιγμη του ηταν αδυνατον. Ειδικα οταν στο δωματιο αναψαν τα κλασσικα φωτα φθοριου -- τα οποια συνηθως υπηρχαν σε ολα τα νοσοκομεια -- και τον ειχαν τυφλωσει. Αυτο ηταν! Βρισκοταν στο νοσοκομειο. Το ερωτημα ηταν γιατι; 

« Κυριε Κεπλερ; Ξυπνησατε κιολας; » Ακουστηκε μια ηρεμη φωνη που προφανως προερχοταν απο την σκια που στεκοταν πλεον διπλα του.

Στο μυαλο του Αντριου, στριμωχνονταν χιλιαδες ερωτησεις που ζητουσαν απεγνωσμενα απαντηση, αφου ομως τελικα μαζεψε οση ενεργεια ειχε, καταφερε να ρωτησει, αν και με τρεμαμενη και αδυναμη φωνη, αυτο που δεν μπορουσε αλλο να περιμενει μεσα στο μυαλο του « Που... που βρισκομαι...; ».

« Ολα καλα κυριε Κεπλερ μην ανησυχειτε. Ειχατε ενα σφοδρο τροχαιο ατυχημα και χτυπησατε αρκετα βαρια. Βρισκεστε στο νοσοκομειο του Μπιλεφελντ. Απο οτι φαινεται ησασταν πολυ τυχαιρος μεσα στην ατυχια σας. » Του απαντησε η σκια που προφανως πρεπει να ηταν ο θεραποντας ιατρος του. 

Ο Αντριου παρολη την ταλαπωρια που ενιωθε καταφερε να παρει τη δυναμη που επρεπε για ρωτησει αλλη μια, και μαλλον τελευταια, ερωτηση. « Η Εβελιν; »

« Ακουστε εγω δεν ξερω κατι αλλο. Το μονο που ξερω ειναι οτι εκεινη την ημερα στο νοσοκομειο ηρθατε μονος σας. Αν ηταν και καποιος αλλος στο αυτοκινητο θα ειχε ερθει και εκεινος. Ετσι και αλλιως μονο εμεις ειμασταν σε εφημερια εκεινη την ημερα. Κοιταξτε μπορει να φταινε τα χτυπηματα ή η αγωγη που σας δινουμε, που δεν εχετε καθαρη μνημη. Οταν τα τραυματα υποχωρισουν, θα μιλησετε με την αστυνομια και τον δικηγορο σας, καθως και προκειται για ενα τροχαιο υπο εγκαταληψη. »