Η Εξαφάνιση

Κεφάλαιο 20ο ( Έβελιν )

Ηταν καθισμένη σε μια πολυθρόνα. Αδυνατουσε να θυμηθει το παρελθον. Που και που της ερχονταν στο νου διαφορες εικονες απο την επιθεση της προς τον απαγωγεα αλλα αυτο δεν κραταγε πολυ αφου καθε φορα που ανεπνεε ενιωθε λες και καποιος της τρυπαγε τους πνευμονες. Εριξε μια ματια γυρω της. Για πρωτη φορα το δωματιο στο οποιο βρισκοταν υπηρχε φως. Στους τοιχους υπηρχαν διαφορες ζωγραφιες που αντιστοιχουσαν σε παιδια δημοτικου και στο πατωμα ελαμπαν τα στρας που θα ειχαν πεσει απο εκεινες. Απο επιπλα δεν υπηρχε σχεδον τιποτα. Μονο μια παλια γεματη χαρτια ντουλαπα και εκεινη η παλιου στυλ πολυθρονα που καθοταν με δεμμενα τα ποδια της. Στο χωρο δεν υπηρχε ουτε ενα παραθυρο κατι που δηλωνε πως βρισκοταν σε καποιο υπογειο. Πηγε να κανει τη κλασσικη κινηση αγωνιας ανακατευοντας τα μαλλια της που εκανε συνηθως ομως διαπιστωσε κατι φρικτο. Δεν ειχε καθολου μαλλια. Ουτε μια τριχα. Την ειχε ξυρισει τελειως. Δεν το πιστευε... Αυτη θα ηταν η τιμωρια της που προσπαθησε να του το σκασει. Αυτο την εκανε να πεισμωσει περισσοτερο και να βαλει τα κλαμματα. Θα φυγω απο εδω! Σκεφτηκε. Δεν παει αλλο. Πρεπει να βρω καθε δυνατο τροπο να βγω, ακομα και αν τελικα πεθανω. Τουλαχιστον θα εχω προσπαθησει. Δεν θα κατσω αλλο απραγη. Οι σκεψεις της επαιρναν φωτια ωσπου ξαφνικα εστριψε το κλειδι στη κλειδαρια.  Μπηκε μεσα. Τον εβλεπε επιτελους για πρωτη φορα . Δεν ηταν ομως τοσο ευκολο. Φορουσε μια μασκα και κουκουλα. Φαινονταν μονο τα ματια του. Τα καταμαυρα σατανικα του ματια. Την πλησιασε απειλητικα. 

« Κοιτα να δεις που τελικα σου παει αυτο το κουρεμα...» Της ειπε κοιτοντας το ξυρισμενο της κεφαλι. « Σε κουρεψα λιγο εκδηκιτικα αν σκεφτεις οτι σου εκαιγα μια μια τις τριχες των μαλλιων σου. Αλλα ξερεις κατι; ειδα οτι δεν σου αρεσε η ηρεμια που ειχες πριν και ηθελες να παιξεις μαζι μου για αυτο και γω το συνεχισα.» Συνεχισε εκεινος. « Εχω μια ιδεα! μπορουμε να συνεχιζουμε αυτο το παιχνιδι μονο που καθε φορα θα ειναι η σειρα μου. » Ολοκληρωσε τη φραση του με μια φωνη παιδιου που παιζει καποιο επιτραπεζιο παιχνιδι

Αρχισε να της περιγραφει λιγο λιγο τον τροπο που την ειχε κουρεψει. Οσο το ελεγε τοσο πιο πολυ ελαμπαν τα ματια του. Σαν να ειχε κανει καποιο επιτευγμα. Ή απλα ηθελε να σπασει οσο περισσοτερο γινοταν τα νευρα της Εβελιν. Οσα της ειχαν απομεινει δηλαδη.

Η Εβελιν δεν ελεγε κουβεντα. Ουτε καν τον κοιταζε. Απλα ακουγε τα φρικτα λογια του και τις αψογες περιγραφες του. Στοιχηματιζε οτι θα ειχε εικοσι στην εκθεση. Ευτυχως τουλαχιστον που την ειχε υπνωτισει και δεν περασε ολα αυτα που τις ελεγε. Μια σουβλια απο το καψιμο στο κεφαλι της την εκανε να σφιξει τα δοντια και τα ματια. Τι αλλο τη περιμενε; Που ηταν ο Αντριου; Ηταν νεκρος; Υπηρχε καποιος εξω που θα την εψαχνε με καθε τροπο; Η αστυνομια τουλαχιστον; Γιατι σε εμενα θεε μου; Αυτα και αλλα πολλα μουρμουριζε μια φωνη στο μυαλο της, αλλα η ιδια παρεμενε σιωπηλη. Σιωπηλη παρεμεινε ακομα και οταν ειδε τον ανωμαλο απαγωγεα να φοραει ιατρικα γαντια μιας χρησης και να την πλησιαζει.