Η Εξαφάνιση

Κεφάλαιο 23ο ( Μαρκ Χέλμουτ )

Ο Μαρκ ενιωθε αρκετα ανυσηχος αλλα δεν εβρισκε τον λογο. Μηπως ειχε αγχωθει με την υποθεση της εξαφανησης της Εβελιν Γουοκερ; Μηπως θεωρουσε αρκετα ενοχο τον Αντριου και αρκετα επικινδυνο για να μενει ακομα εξω στην κοινωνια ελευθερος; Τιποτα δεν μπορουσε να καταλαβει. Πηγε στη μεγαλη τζαμαρια του σπιτιου του και κοιταξε εξω. Εβλεπε το καταπρασινο και βρεγμενο απο την βροχη γρασιδι του και εκεινον το παλιο τηλεφωνικο θαλαμο που οποτε τον κοιτουσε τον αγριευε πολυ. Εσταξε ενα δακρυ απο τα ματια του. Απο τοτε που τον ειχε παρατησει η γυναικα του ενιωθε πως δεν ειχε κανενα λογο για να ζει. Αψηφουσε την ωραια θεση που ειχε στην αστυνομια, αψηφουσε εκεινο το πανεμορφο σπιτι που ειχε στο Μπιλεφελντ λιγο πιο εξω απο την πολη. Εκεινος εψαχνε ξανα την ευτυχια που ειχε παλαιοτερα. Στη ζωη που αγαπουσε, με τη γυναικα του και το παιδι του. Πανω απο ολα το παιδι του. Που το πηρε μονος του απο τα χερια του. Και απο τοτε δεν το ξαναειδε... Ποτε. Ουτε τη γυναικα του ξαναειδε. Την εβλεπε μονο οποτε τη σκεφτοταν και παντα τον επιαναν τα κλαμματα.

Αργα και αποφασιστηκα  μπηκε στη κρεβατοκαμαρα του. Εκει ηξερε τι να κανει. Εσκυψε πανω απο το κρεβατι   και εβγαλε τον σακο του που ειχε για το γυμναστηριο. Ανοιξε τα δυο ενεργειακα ποτα που ειχε στο πλαι και τα μυρισε. Μυριζαν απαισια, αλλα εκεινη τη στιγμη λατρευε τη μυρωδια. Φορεσε τον σακο και βγηκε γρηγορα απο το σπιτι του. Η βροχη ειχε σταματησει. Ακριβως αυτο που ηθελε. Κατευθυνθηκε προς το τηλεφωνικο θαλαμο. Οση ωρα περπαταγε αδειαζε το περιεχομενο των μπουκαλιων που ειχε στο κεφαλι του. Μυριζε ολοκληρος πλεον απαισια. 

Σταματησε εξω απο τον θαλαμο. Εκει δεν αντεξε. Επεσε κατω. Στο κεφαλι του επαιζαν οι δυο του εαυτοι. Ο ενας του ελεγε πως δεν υπηρχε κανενας λογος να ζει και ο αλλος τον ενθαρρυνε να σηκωθει και να μιλησει στη γυναικα του. Μετα απο πολυ κλαμμα καταφερε να σηκωθει. Υπερισχυσε ο δευτερος του εαυτος. Πεταξε κατω το μεγαλο πολυβολο οπλο που μολις ειχε βγαλει απο τον σακο του. '' Το μυαλο μου λεει να την δω. Αυτο θα κανω. Αυτο θα κανω συνεχεια.''Η σκεψη  αυτη του εδωσε πολυ κουραγιο , τοσο που καταφερε να φτασει στο σπιτι του αρκετα γρηγορα. Δεν θα εβαζε τελικα τοσο ευκολα τελος στη ζωη του.