Η Εξαφάνιση

Κεφάλαιο 19ο (Άντριου)

Ξυπνησε ολος διαθεση. Δεν του φαινοταν περιεργο. Ηταν πολυ χαρουμενος που επιτελους σημερα θα εβγαινε απο το νοσοκομειο, περνοντας ξυστα απο το θανατο. Κοιταξε εξω απο το παραθυρο. Οπως θα ταιριαζε και με την περισταση, ειχε τελειωσει η κακοκαιρια, και ο ηλιος πλεον ελαμπε. Το ρολοι που ειχε ζητησει να του βαλουν διπλα απο το κρεβατι του δεν δουλευε ισως επειδη ειχαν αδειασει οι μπαταριες. Το μισουσε αυτο ο Αντριου. Ποτε δεν του αρεσαν οι συσκευες με μπαταριες γιατι αν εκεινες αδειαζαν και δεν ειχε αλλες ευκαιρες, τοτε εκεινο το αντικειμενο θα του ηταν τελειως αχρηστο.                                                                                                                          Μπορει λοιπον να ενιωθε τεραστια ανακουφιση που επιτελους θα εβγαινε απο το νοσοκομειο, δεν επαυε ομως να ανυσηχει ουτε δευτερολεπτο για τη μυστηριωδη εξαφανιση της συναδελφου του που κατα πασα πιθανοτητα ωφειλοταν σε καποια απαγωγη. Ειχε αντιμετοπισει καμποσες φορες περιστατικα απαγωγης στο παρελθον και ολα τα σημαδια οδηγουσαν σε απαγωγη για λιτρα.                                                                                                                                                                        Περασε λιγη ωρα σκεπτομενος ωσπου ξαφνικα ανοιξε η πορτα του δωματιου του και μπηκε μεσα μια αγνωστη για αυτον νοσοκομα και εκεινος ο περιεργος τυπος που ειχε ριξει ολες του τις υποψιες για την απαγωγη της Εβελιν πανω του.

  « Λοιπον κυριε Κεπλερ. Τα νεα για εσας ειναι ευχαριστα. Βγηκαν και οι τελικες ακτινογραφιες σας που εκριναν το αν τελικα θα βγειτε ή οχι. Οπως φαινεται ειστε τυχερος γιατι ολα ειναι μια χαρα. Γλυτωσατε απο θαυμα!» Του ειπε ενθουσιασμενη η νοσοκομα. « Εχει ερθει μαζι μου ενας κυριος. Ειπε πως θελει να σας μιλησει για μια υποθεση. Φανταστηκα οτι δεν θα ειχατε καποιο προβλημα και του ειπα να περασει.» Ολοκληρωσε τη φραση της δειχνοντας εκεινο το κακομουτσουνο αντρα που του χαμογελουσε ειρωνικα.

« Κυριε Κεπλερ; Δεν πιστευω να ενοχλω;» Κολλησε αμεσως μετα τη νοσοκομα τη φραση του.

« Μα τι λετε τωρα... Αν ειναι δυνατον, ελατε.» Του απαντησε ο Αντριου με αυξημενη τη δωση της ειρωνιας και της απεχθειας στο προσωπο του.                                                                                                             Η νοσοκομα με  κολλημενο το χαμογελο πανω της , αρχισε να οπισθοχωρει προς τη πορτα μεχρι που τελικα εφυγε. Ετσι ο Αντριου ειχε μεινει μονος του με τον Μαρκ. Φορουσε ενα μπλε υφασματινο παντελονι με μαυρο πουκαμισο. Ο καθενας θα μποουσε να τα  φοραει αλλα αντιθετο συνδιασμο.